Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1974, Page 22

Lundhólmsfj ölskyldan hafði
haldið myndarlega skírnarveizlu.
Granberg kaupmaður mætti frú
Lundhólm á götu daginn eftir
veizluna.
Granberg: „Ég hélt, að þér
mynduð bjóða mér í skírnar-
veizluna."
Frúin: „Mér datt ekki í hug,
að kaupmaðurinn hefði ánægju
af slíku. En ég skal sannarlega
muna eftir yður næst!“
Granberg: „Hafið þér samt
enga cmfcafyrirhöfn fyrir mér,
frú Lundhólm.
! ! !
Bóndinn (les í blaði): „Hér
stendur, að sá, sem fann barna-
veikisýkilinn sé dauður. Blaðið
segir, að hann hafi verið mikil-
menni.“
Konan: „Sér er nú hvað mikil-
mennið, sem fann upp þennan
bölvaðan óþverra."
! ! !
Kalli skakklöpp og eineygði
Jukki hafa lent í hár saman.
Kalli: „Sagðirðu, að ég væri
ijótur. Og þú, sem ert svo Ijótur,
að fiskar steindrepast á sjötugu,
ef þú lítur út fyrir borðstokk-
inn!“
! ! !
Kristján: „Allir tala um þess-
ar yndislegu stúlkur, en mér er
spurn: Hvaðan koma þá allar
bannsettar kerlingarnar?“
! ! !
„Hefurðu heyrt það, að Tumi
svarti er hættur að drekka?“
„Nei, — hvenær dó hann?“
Einhverju sinni, þegar ég heim-
sótti Jóhann gamla Pétur og
kerlu hans, barst tal okkar að
hjónaböndum. Þá trúði Jóhann
Pétur mér fyrir þessu, þó svo,
að kona hans heyrði:
„Fyrst eftir að ég gifti mig,
var ég logandi hræddur um, að
hjónabandið ætlaði að verða
barnlaust, enda voru liðnar
nærri þrjár vikur frá brúðkaup-
inu, þangað til fyrsti strákurinn
fæddist.
! ! !
Guðmann gamli liggur fyrir
dauðanum. Þegar hann finnur,
að hverju dregur, sendir hann
eftir lækni. Læknirinn kemur og
sér ekkert lífsmark með gamla
manninum.
Um leið og hann gengur að
rúminu, segir hann stundarhátt:
„Hann er þegar skilinn við.“
Guðmann opnar augun og
stynur upp, skjálfandi röddu:
„Ekki er það nú ennþá, læknir
góður.“
En þetta kann María, kona
Guðmanns, engann veginn við.
Hún segir:
„Þegiðu, Guðmann. Heldurðu
að læknirinn hafi ekki betra vit
á þessu en þú!“
! ! !
Jón Orsa kemur inn á sútun-
arverkstæði með svolítinn kálf-
skinnsbleðil undir hendinni.
Hann býður skinnið til sölu.
„Hvað viltu fá fyrir skinnið?"
„Þrjár krónur.“
„Það færðu ekki; skinnið er
of lítið.“
„Of lítið, skinni að tarna? Það
náði þó utan um kálfinn.

Sonurinn: „Hvað er mælsku-
maður, pabbi?“
Faðirinn: „Það er þingmaður
heima í sínu kjördæmi."
„Hafið þið heyrt, hvernig tókst
til, þegar Sveinn frelsaði ætlaði
að fara að snúa Kalla sífulla?“
„Nei.“
„Þeir snéru hvor öðrum. Nú
vitnar Kalli sífulli á öllum sam-
komum hjá trúboðsflokknum, en
Sveinn frelsaði situr á knæpum
og drekkur öll kvöld.“
! ! !
Presturinn: „Má ég bjóða liðs-
foringjanum svo sem hálfan
snafs?“
Liðsforinginn: „Kallið þér það
hvað sem þér viljið, klerkur góð-
ur, bara að glasið sé fullt!“
! ! !
Karl Jóhann hefur verið í
heimsókn hjá Lárusi vini sínum
og drykkjufélaga og fengið vel
í staupinu. Um leið og gestgjaf-
inn fylgir honum til dyra, kveð-
ur hann Karl Jóhann með þess-
um orðum:
„Jæja, nú ertu bærilega full-
ur,“ Karl Jóhann.
„Þú þarft nú ekki að grobba
neitt af því, ég var orðinn vel
þéttur, þegar ég kom!“
! ! !
Lovísa gamla: „Eg hef svo
sem heyrt oftar en einu sinni,
að þeir væru að berjast úti í
löndum. En að þeir brjóti og
skjóti niður heilar borgir, því á
ég bágt með að trúa. Eg hélt, að
það væru sýslumenn þar, ekki síð-
ur en hér.“
166
VÍKINGUR