Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1974, Qupperneq 24

A frívaktinni
Loksins var búið að stofna
fyrsta bindindisfélagið í Vestur-
dal. Þegar lög félagsins höfðu
verið samþykkt, var ekki annað
eftir á dagskránni en „önnur
mál, sem fram kunna að verða
borin.“
Pétur bóndi Ólafsson bað um
orðið.
„Ég hef verið að brjóta heil-
ann um lítilræði. Ef einhver okk-
ar félagsmanna veiktist, kynni
svo að fara, að hann neyddist til
að biðja annan reglubróður um
brennivín sér til lækningar. Sam-
kvæmt lögum félags vors má eng-
inn okkar veita vín. Þess vegna
hefur mér dottið í hug, hvort
ekki væri skynsamlegt, að félag-
ið sjálft keypti eins og einn pott
af koníaki."
Fundarstjórinn: „Það lízt mér
vel á. En þú nefndir einn pott.
Við erum afskekktir hér í daln-
um, og langt til útsölustaðar. Ég
legg til, að félagið kaupi átta
potta kút.“
Sú tillaga var einróma sam-
þykkt.
! ! !
„Eg fæ ekki skilið, að konur
þurfi neina peninga. Þær reykja
ekki, þær drekka ekki — og sjálf-
ar eru þær kvenfólk.“
! ! !
Kafteinnin, sem hefur verið
hækkaður í tigninni og gerður
að majór, kemur heim og segir
ektavífi sínu þessi gleðitíðindi.
Konan faðmar mann sinn að sér
og segir mitt í sæluvímunni:
„ó, hjartað mitt, ég elska kóng-
inn!“
Matthías skipstjóri, stjórnandi
skútunnar Hafdísar, sem orðin
er nokkuð öldruð og satt að segja
mesta lekahrip:
„Það megið þið bölva ykkur
upp á, að naumast er til sá dropi
í öllu Eystrasalti, sem ekki hefur
runnið gegnum Hafdísi!“
! ! !
Heyrðu mig, Inga mín. Þar
sem við erum nú loksins gift
vildi ég gjarna fá að vita eitt-
hvað um 50 þúsund krónurnar,
sem þú minntist á í auglýsing-
unni.
Já, en elsku Jakob minn, ég
þurfti að auglýsa fyrir alla pen-
ingana.
! ! !
Við lifum öll undir sama himni
— en ekki með sama sjóndeild-
arhring.
! ! !
Bindindisfrömuðurinn lagði
eitt sinn leið sína upp í afskekkta
sveit og boðaði til samkmou. Hún
var vel sótt og ræðumaður talaði
af miklum hita um hve spíritus-
inn væri mönnum hættulegur og
lagði til að stofnað yrði bindind-
isfélag.
Oddvti sveitarinnar tók til
máls: „Já, það er ljótt að heyra
um þennan spíritus. En ég held
ekki að nein hætta sé á því að
hann komi hingað í sveitina með-
an vð höfum okkar ágæta heima-
brugg.“
! ! !
Til umþenkingar fyrir
Jcosningamar!
Stjórnmál, það er listin að
halda kjósandanum eins langt og
mögulegt er frá öllu því, sem
hann varðar mest.
! ! !
Skilningsrík gjaldheimta.
Vefnaðarvörukaupmaður í
Burnley í Englandi, sem átti í
erfiðleikum með skattinn sinn
um 20 þúsund krónur, tók það
ráð að senda skattyfirvöldunum
klæðastranga, sem dugðu í 18
karlmannaföt. Það fylgir sög-
unni, að kaupmaðurinn hafi feng
ið endurgreiddan hagnaðinn sem
varð, þegar fataefnin höfðu ver-
ið seld.
! ! !
Smáríki inni í svörtustu Afríku
hafði fengið sjálfstæði.
Sendiherra frá vestrænu ríki
var baðið að horfa á hersýningu.
Sér til mikils léttis sá hann
allmarga hvíta menn, sem skálm-
uðu fram hjá röðum svörtu her-
mannanna.
„Eru þetta leiguhermenn?“
spurði hann hinn nýekipaða for-
seta.
„Alls ekki,“ svaraði forsetinn,
þetta eru bara proviantur.
VÍKINGUR
168