Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1980, Síða 22

Hér var fyrsta rækjuverksmiðjan á íslandi til húsa.
en ekki unnt að stunda þær nema í
góðu veðri. Fengu þeir alls um 50
kg. Veiðina seldu þeir að mestu í
farþegaskipinu fyrir um 3 kr. kg.
og líkaði vel.
Mætti vel svo fara, að veiðar
þessar yrðu drjúg tekjulind, þar
sem greiðar eru samgöngur, og
hægt væri að stunda þær að stað-
aldri, að vori og sumri. Enda mun
þá öllu meira um fisk þennan, sem
og er ágætur til beitu.“
Já, aflinn var nú ekki mikill
fyrstu haustvertíðina, en mjór er
mikils vísir, það á vissulega við
hér, því undanfarin ár hefur
rækjuafli úr Djúpinu verið að
jafnaði um 2500 lestir á ári. Krist-
ján frá Garðsstöðum spáði því ár-
ið 1930 að rækjuveiðar gætu orðið
drjúg tekjulind og hefur það orðið
raunin, lauslega áætlað er útflutn-
ingsverðmæti ársafla úr Djúpinu 2
til 3 milljarðar króna. Þótt lítið
aflaðist fyrstu vertíðina gáfust
menn hér vestra ekki upp við
þessar tilraunir og þess var
skammt að bíða að árangur næðist
við þessar veiðar. Kristján frá
Garðsstöðum heldur áfram að tí-
unda tíðindi af rækjuveiðum í
skýrslum sínum og nú skulum við
líta á hvað hann hefur að segja um
tímabilið ágúst til desember 1935.
I skýrslunni segir m.a.: „Kampa-
lampaveiðar. Þær voru stundaðar
héðan um tíma í sumar af þeim
O.G. Syre og Simon Olsen. Aður
hafði Sveinn Sveinsson byrjað
veiðar þessar, ég hygg fyrstur hér.
Veiðamar gengu vel, enda víst
stundaðar af góðri kunnáttu. Voru
þeir félagar mest að veiðum í
Djúpfjörðunum, einkum Hest-
firði, en á þann fjörð gengur eigi
þorskur. Fengu þeir stundum um
400 kg. á dag, en í Noregi segja
kunungir, að vel sé talið veiðast,
fáist 200 kg. á dag með sömu
veiðitækjum.“
Tonn í fyrsta halinu
En víkjum nú aftur að veiði-
ferðinni á Engilráð, þegar komið
er út að Amamesi, sem er í mynni
Skutulsfjarðar, dreifist rækju-
veiðiflotinn um miðin í Djúpinu,
sumir fara yfir undir Strönd
(Snæfjallaströnd), aðrir láta trollið
fara í álnum, enn aðrir, þar á
meðal Engilráð, halda inn Djúpið.
Óskar skipstjóri hefur hugsað sér
að fara inn undir Vigur, eyju sem
er fyrir mynni Skötufjarðar og af
þessari eyju dregur hin fræga
Vigurætt nafn sitt. Varpan er látin
fara í djúpið á 50 til 60 faðma dýpi
í álkantinum klukkan hálftíu.
Veiðarfærið, sem nú er notað við
rækjuveiðar líkist venjulegri botn-
vörpu, en er að sjálfsögðu mun
smáriðnara nefnist rækjunót á
vestfirsku máli. Eftir 50 mínútur
hefur kapteinninn áhuga á því að
athuga hversu mikill afli er kom-
inn í og þá er híft upp, fremsti
hluti vörpunnar er hífður upp í
gálgann aftan á skipinu, en pokinn
dreginn fram með skipshliðinni og
hífður upp á dekk og þar er leyst
frá svökölluðum kolllínum og
rækjan rennur úr pokanum niður í
kassann, sem hafður er ofan á
lestarlúgunni. í þetta sinn var afl-
inn það mikill, að hann var tekinn
innfyrir í þrennu lagi, þ.e. ekki
kemst nema 300 til 400 kg. í pok-
VÍKINGUR
Sjómenn — Útgerðarmenn
Umboðsmenn um land allt
BRUNABÓTAFÉLAG ÍSLANDS
Sími 26055 (3 línur) - Laugavégi 103
22