Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1980, Blaðsíða 55

Viðtal við Magnús
Þorvaldsson skipstjóra
Undanfarin ár hefur það orðið
æ algengara að tveir skipstjórar
skiptist á um að vera með einn
loðnubát. Þannig er farið með
Magnús Þorvaldsson, einn af
okkar ágætu aflamönnum. Hann
er annars af tveimur skipstjórum á
Gísla Áma RE, en fór með Sæ-
ljónið á síldina á meðan hann er í
fríi frá loðnunni.
Magnús er ættaður frá Fá-
skrúðsfirði en fluttist úngur til
Stöðvarfjarðar. Þar bjó hann
ásamt fjöldskyldu sinni fram til
ársins 1975, að hann fluttist til
Reykjavíkur.
Magnús byrjaði sem skipstjóri á
Heimi frá Stöðvarfirði árið 1966,
þegar síldin kunni best við sig á
Rauðatorginu. Síðan tekur hann
við nýjum bát 1967 sem einnig hét
Heimir, og var með hann þar til
hann var seldur til Grenivíkur
1975.
Á meðan verið var að landa
bryggjusíldinni frá Reyðarfirði,
(sem sagt er frá á öðrum stað í
þessu blaði), fór ég vopnaður blaði
og penna upp í brú á Sæljóninu og
lagði nokkrar spurníngar fyrir
Magnús. Ég byrjaði á því að spyrja
hann hvernig honum litist á þessa
miklu síldveiði sem verið hefði.
Hann sagði að það væri greini-
lega meira síldarmagn í sjónum en
undanfarin ár.
„Ég geri ráð fyrir að það meigi
þakka þeim friðunaraðgerðum
sem hafa verið í gangi undanfarin
ár. Nú eru þær farnar að sýna ár-
ángur. Síldin er stærri en í fyrra,
það hefur varla sést millisíld í
aflanum og lángstærstur hluti
hans fer í fyrsta flokk. Það er mikill
misskilníngur að sjómenn séu á
móti þeim friðunaraðgerðum sem
gerðar hafa verið í sambandi við
síldina. Ég held að flestir séu þeim
sammála, þótt menn láti kannski
falla stór orð um þessa hluti svona
annað slagið.
Kjaraskerðíng sjómanna
Fyrir tveimur dögum bárust
þær fréttir í útvarpinu að sam-
þykkt hefði verið að skera afla-
kvóta loðnubátana niður um 30
prósent samkvæmt tillögu fiski-
fræðínga. Magnús er spurður að
því hvernig honum lítist á það.
„Mér líst illa á það. Það er ekki
rétt stefna að bæta stanslaust nýj-
um skipum í loðnuflotann sem
þegar er orðinn allt of stór. Menn
hafa nú haft þrjú eða fjögur ár til
að átta sig á þessu, en þessi öfug-
þróun heldur áfram. Það er í sjálfu
sér allt í lagi að koma með ný skip,
en þá verðum við líka að losa
okkur við eitthvað af gömlu skip-
unum í leiðinni. Það er ekki enda-
laust hægt að stækka flotann og
skera svo bara niður það magn
sem hver bátur má veiða. Kvóta-
skiptíngin í loðnuflotanum er
heldur ekki réttlát. Stærstu bát-
arnir meiga veiða um 19 þúsund
tonn . .. áður en þessi nýji niður-
skurður var ákveðinn, á meðan
minni bátarnir fá aðeins leyfi til að
veiða rúm 11 þúsund tonn. Að vísu
er áhöfnin á stóru bátunum einum
eða tveimur mönnum fleiri, en
eingu að síður verður aflaskipt-
íngin óréttlát. Og nú á að skera
þetta niður um 30 prósent. Þetta er
ekkert til að hrópa húrra fyrir.
Leitarskip allt árið
Spurníng: Núhefurkomiðfram
mikil óánægja hjá sjómönnum í
sambandi við loðnuleitina?
„Já, loðnuleitin er fyrir neðan
allar hellur“, svarar Magnús og
kveikir sér í sígarettu. „Þetta hefur
verið þannig að einn bátur er
kannski sendur til að leita að
loðnu fyrir allan flotann og
stundum hefur það komið fyrir að
ís er á miðunum allan þann tíma
sem hann á að vera að leita. Það
gefur auga leið að undir slíkum
kríngumstæðum finna menn ekki
mikla loðnu. Mér finnst að fiski-
fræðíngar verði að byggja rann-
sóknir sínar á miklu meiri og ítar-
legri leit en verið hefur undanfar-
ið. Ef eitthvert vit á að vera í þessu,
verður að vera leitarskip á loðnu-
miðunum allt árið um kríng. í
gamla daga, þegar síldin var og
hét, þótti ekkert tiltökumál að gera
út eitt eða tvö leitarskip fyrir síld-
VÍKINGUR
55