Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1981, Side 32

ekki alveg vitlaus fiskur. Það er
eins og hún hafi fundið inn á þetta
og munað frá ári til árs.
Á þessum tíma lágu niðri ný-
smíðar á bátum hjá okkur þar til
síldin hvarf. 1968 byrjuðum við
aftur að smíða báta sem voru um
12 tonn að stærð. Þetta voru fyrstu
stokkbyggðu bátarnir sem við
smíðuðum og gátum við sent frá
okkur tvo báta á ári allt fram til
1974. Síðan höfum við í Skipa-
smíðastöð Austfjarða ekki smíðað
bát, en snerum okkur að húsa-
smíði. Við höfum líka mikið að
gera fyrir Fiskvinnsluna og síld-
arverksmiðjurnar báðar.
Fyrsta einingarhúsið
Talið berst nú frá skipa- og
bryggjusmíði að íbúðarbygging-
um. Ég spyr Ernst hvort Skipa-
smíðastöð Áusturlands hafi nú al-
farið snúið sér að húsasmíðum.
Hann segirað um 1975 hafi plast-
ið og stálið haldið innreið sína í
skipasmíðarnar, þannig að þeir
hafi þá farið að huga að húsa-
smíðum.
— Veturinn 1967 til 1968
smíðaði ég svona að gamni mínu
þetta hús sem við erum í núna.
Það var lítið að gera hjá okkur og
mér fannst tilvalið að nota tímann
til að klambra saman húsi. Ég
dundaði við þetta úti í slipp, bara
svona út í loftið. Þá hafði ég aldrei
heyrt talað um að hús hafi verið
byggt í einingum, ég held að þetta
hafi ekki þekkst þá.
Grunnurinn var tilbúinn og við
fluttum svo hlutana hingað inn-
eftir einn morguninn. Þá fer
Theodór Blöndal bankastjóri hér
úteftir og sér að við erum að brasa
með eitthvert spýtnarusl. Hann
hugsar ekki meira um það. Svo
kemur hann aftur inneftir um
middaginn og þá erum við búnir
að reisa og setja sperrurnar á.
Hann sagði mér það seinna að
hann hefði staðið lengi á götunni
og velt því fyrir sér hvort hann
væri orðinn eitthvað einkennileg-
ur. Hann þóttist vera sannfærður
um, að morguninn hefði hann
ekki séð þarna neitt hús, bara
spýtur á stangli. En nú var allt í
einu risið þarna hús!
Eftir þetta hafa öll okkar hús
verið smíðuð í einingum líkt og nú
er farið að tíðkast um allt land.
Við smíðum þau inni á veturna og
setjum þau upp á vorin. Ég man
eftir því að þegar við reistum
fyrsta einingarhúsið eftir að ég
hafði lokið við mitt, þá komu
margir til að fylgjast með því sem
við vorum að gera.
Og eftir þetta ruku allir til og
fóru að smíða einingarhús, bæði
uppi á Héraði og víða. Það held ég
nú.
Allt í stáli
— Hvað segðir þú Ernst ef ég
bæði þig í dag að smíða fyrir mig
bát?
— Ég segði nei. Ég mundi ekki
leggja í það, aðallega vegna þess
að það vantar alltaf menn til að
vinna verkin. Það er svo mikið af
allskonar vinnu sem hér er hægt
að fá. Þeir eru bara 4 í slippnum
núna en gætu verið helmingi
fleiri.
— Þannig að það er ekki at-
vinnuleysinu fyrir að fara?
— Nei, aldeilis ekki . . . það er
nú eitthvað annað. Sjálfur er ég
alveg hættur að smíða, blessaður
vertu. Ég sé ennþá um bókhaldið
fyrir strákana og læt mér það
nægja.
— Heldurðu að Skipasmíða-
stöð Austurlands eigi eftir að
smíða báta í náinni framtíð?
—r- Nei, ég hef enga trú á því.
Trébátar virðast ekki lengur vera í
móð. Nú er allt í stáli . .. eða
plasti.
Eftir að hafa fengið leyfi til að
taka myndir af Ernst, kvaddi ég
þessa öldnu kempu. Ég hafði það
á tilfinningunni að sá maður sem
fylgdi mér til dyra ætti margt
ósagt sem fróðlegt væri að heyra.
G.A.
Emst Pettersen: „Nú ruggar maður sér bara í róleghcitunum.“
32
VÍKINGUR