Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1981, Qupperneq 44

Hrafn Gunnlaugsson:
Sannleikanum vitni
Það eru mörg ár síðan það kom
fyrst upp í huga minn að skrifa
upp þá frásögn sem hér fylgir á
eftir, því þó margt hafi komið fyrir
um ævina, bæði á landferðum, en
þó einkanlega á sjóferðum mín-
um, sem mér finnst þess vert, að sé
í letur fært, þá kemst enginn annar
atburður lífs míns í hálfkvisti við
þennan, þannig að þótt ég fengi
ekki öðru á prent komið, þættist
ég samt hafa látið eftirlifendum
verðugt umþenkingarefni í té.
En jafnframt sem þessi þánki
kom í hug minn, fann ég til þess,
að ég var illa fær til verksins, svo
nokkur mynd væri á þvi, enda hef
ég aldrei verið talinn neinn sér-
Til skýringar frásögninni
Sumarið 1976 dvaldi ég á Djúpuvík á Ströndum ásamt kvik-
myndagengi á vegum Sjónvarpsins. Þetta sumar var mikið
sólskin og hlýindi. Erindi mitt var að taka upp kvikmynd sem
fékk nafnið Blóðrautt sólarlag. Til að gera umhverfi
myndarinnar sem trúlegast var leitað jafnt í krókum og kim-
um sem homum og skúmaskotum að hlutum með náttúru
staðarins í sér fólgna. í einni slíkri rannsóknarferð komum
við í læknisstofu eina með handskrúfuðum skoðunarbekk,
sögum og töngum, en inn í þetta herbergi hafði einnig verið
stafiað nokkrum pappakössum. Varð mér á að spyma fæti
óvart í einn kassann og hraut þá bréfsefni eitt samanbrotið
fram á gólfið, nokkuð farið að gulna, og var letrað á það
þvers: SANNLEIKANUM VITNI. Þótt ég sverji af mér alla
áráttu til hnýsni í bréf annarra og ókunnugra, taldi ég þó rétt
með tilliti til þess sem ietrað var þvers á bréfið, að athuga
hvort hægt væri að koma því til þess sem það átti, og skipti þá
engum togum að ég var tilneyddur að lesa nokkuð af textan-
um. Fékk ég ekkert ráðið af upphafi hans og enn síður miðbiki
eða endalokum og hef í rauninni ekki fengið neitt samhengi í
tilveru bréfsins til þessa, þótt spurnir hafi gengið víða út. Ég
tel þvi rétt að birta textann opinberlega ef einhver gæti sagt á
honum frekari deili og sett hann í það samhengi sem hann á
heima í, enda talar höfundur sjálfur um þann tiigang að birta
frásögnina á prenti. Fylgir svo frásögnin hér á eftir og er hún í
einu og öllu eftir handritinu en ég hef nú aflicnt það Þjóð-
skjalasafninu.
Hrafn Gunnlaugsson
stakur sagnameistari. Mér hefur
heldur aldrei verið kennt neitt af
því, sem til þess útheimtist, ekki
svo mikið sem að skrifa, og það
lítið, sem ég kann að skrifa, hef ég
lært tilsagnarlaust, og er nú farinn
að stirðna, sem von er til, þar sem
ég er orðinn hálfáttræður að aldri.
Ég vildi þess vegna reka þennan
þanka algerlega úr huga mínum,
en mér var það ekki hægt. Það var
eins og sagt væri við mig: „Þú ert
skyldugur til þess.“ Ég fór að
ráðgast um þetta við vini mína og
kunningja, sem allir hafa eggjað
mig á það í þeirri von, að ég kæmi
þessari frásögn á prent, svo fleiri
fengju að sjá hana. En enginn
hefur þó eggjað mig eins á það og
Sigurlaugur Sívertsen. Hann sagði
að þetta væri skylda mín við
mannfólkið, og hef ég þessa skoð-
un líka.
Yil ég þakka honum alla veitta
aðstoð og uppörvun. — Og svo
byrja ég þá verkið og vona að góð
samviska hjálpi mér til þess að
leggja mér sem réttust orð í munn.
44