Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1981, Side 46

Ég setti á mig veðurstöðuna og
hélt svo af augum inn skoming-
ana fyrir ofan mýramar, en þar
eru víða kaldavermsl og klaka-
flysjungur í hlíðinni og hugðist ég
brynna þeim skjótta, en hann
frísaði ívíð af vatninu en drakk
hvergi og þótti mér það undarlegt.
Sóttist okkur vel í fyrstu og vorum
komnir norður fyrir gilið og upp
með móflögunum þegar byrjaði
að slíta úr honum og herti drífuna
jafnt og þétt inn með fjallinu, svo
ekki sá handaskil, en ég var ró-
legur svo lengi sem hann brast
ekki á með norðanbáli og hélt
stefnunni á Ása. Þóttist ég öruggur
um að rata, en fann þó fljótt að ég
hafði haldið undan brattanum,
því ég gekk fram á hleðslu við
Ámakletta, en þeir eru allmiklu
neðar, en beinust leið til Ása. Ég
sé því aftur á brattann og hélt mig
ofar, því neðar voru víða hamrar
og stórgrýti, en hlíðarslakkinn
óskelmskur, þótt færðin gerðist þá
ærið þung og hrossið bæði ótamt
og skripótt.
Ég var nú þama einn með huga
mínum þegar ég veitti því athygli
að undirlagið virtist allt í felling-
um, svo engu var líkara en jörðin
hefði þýft sig eða freðið í hryggi,
en engin tök voru á að athuga það
til hlítar, því mjöllin náði upp fyrir
hnésbætur og ég varð að hafa
hraðan á, en þessar ójöfnur urðu
þó mjög til að hægja ferðina, því
ég mátti klöngrast upp á þær
hærri eða hrasa um þær minni.
Gerðist ég fljótt þreyttur og ætlaði
að halda undan slakkanum og
freista þess að fara skammt ofan
við klettana, en varð þess áskynja,
að þar sem ég hugði halla undan
fæti var á brattann að sækja, og
taldi mig því staddan í skorningi
milli hóla og mundi jafnframt vel
eftir hólum ofan fjárgötunnar við
fjallshomið og ætti ég því skammt
ófarið. Hélt ég ótrauður áfram
þótt engu skipti um, að alltaf voru
brekkur á báðar hendur og varð
46
mér órótt í hjartanu, því ég vissi
ekki um neitt gil frammi í fjallinu.
En sem ég er þarna á báðum átt-
um heyri ég daufan nið eins og af
vatni og rétt í því spymir sá skjótti
við fótum, vill hvergi haggast, en
ég þráast við og tek fast um
tauminn og skiptir þá engum tog-
um að ég steypist fram af flugi,
eða jörðin opnar sig undir fótum
mínum, því ég endastingst ofan í
jökulkalt vatn og missi tauminn.
Var ég þrifinn af sterku straum-
kasti og barst ýmist niður á botn
eða flaut upp á yfirborðið, því mér
tókst að anda þótt oft væri ég nær
kafnaður og höfuðið lemdist á
flúðum og staksteinum. En svo
giftusamlega vildi til að mér skol-
aði á grynningar og komst ég þar
upp úr vatninu gegnum kaldur og
þrekaður. Hugði ég mér vart lífs,
svo blautur sem ég var, enda
þekkti ég ekki staðhætti þótt stytt
hefði upp og sæi víða um snævi-
þaktar breiður. Sá ég þá, að ég
stóð á mjórri eyri í miðri ánni og
beljaði straumur á báðar hendur
en eyrin virtist ná langt niður eftir
elfunni. Mér var efst í huga að
komast til lands, en kuldinn nísti
bein og fötin frusu í stellingar utan
um mig, svo ég gat naumast hrært
legg né lið en byrjaði þó að svipast
eftir vaði. Fór ég langa vegu án
þess að hætta á vatnið, því elginn
festi í strengjum, en ég vonaðist til
að hún breiddi úr sér hið neðra, og
heyrði um síðar fossnið úr fjarska
og þóttist sjá, að eyrin teygði sig
fram á brúnina og að áin brynjaði
sig þar milli bakka. Gekk ég því
fram og uggði ekki að mér, en ég
var þá staddur efst í klettabelti,
sem skagaði fram í þröngt gljúfur
og gnapti yfir fossinum en undir
voru einstigi, stallar og syllur. Var
mér orðið svo kalt að tennurnar
glömruðu í munni mínum og
fingumir búnir að missa alla til-
finningu, en verst var þó hve mig
sveið í höfuðið undir svelluðu
hárinu.
Mér til ólýsanlegrar undrunar
heyrði ég nú hlegið eigi all fjarri
mér, en sá hlátur var ærið stór-
kallalegur og síðan fliss sem líktist
þó heldur freti og síðan rekinn
upp annar hlátur enn kröftugri,
svo tók undir í gjánni og hjartað
hálf lamaðist í brjósti mínu, því ég
sá um leið að á klettasnös, undir
fossinum og aðeins fáeinum
metrum fyrir neðan mig, sátu
loðnar verur er minntu á menn, en
voru þó miklu grófgerðari og
stærri, svo mér blandaðist í engu
hugur um að þar væru tröll.
Symjaði mig eitt augnakast en
varð þess strax áskynja að þau
höfðu ekki orðið mín vör, heldur
þrifu hvort til annars með geltum
eða urrum, ellegar leituðu lúsa, að
því ég gat best ráðið. Þótti mér allt
háttarlag þeirra hið óviður-
kvæmilegasta og sérstaklega
skessanna tveggja, en þursamir
virtust mér fjórir eða fimm og öllu
minni að vöxtum. Var engu líkara
en skessurnar gerðu sér að leik að
setjast með bera þjóhnappa ofan á
þursana og þreifa á þeim hér og
þar. Ráku þeir upp hás gól eða
urruðu ósjálfbjarga yfir meðferð-
inni, en við það hristist fruntagelt
úr skessunum, sem mér hafði
upphaflega heyrst vera hlátur.
Ég dró mig í hlé og skreið út á
klakabrynjuna án íhugunar eða
aðgæslu, því ég var felmtri sleg-
inn. Var svellið flughált og gnast
undan farginu, svo ég óttaðist í
senn að húrra fram af hengiflug-
inu, falla gegnum ísinn ofan í
hringiðuna eða vekja athygli
tröllanna, en með guðs hjálp og
heitum bænum tókst mér að
klöngrast yfir og taka til fótanna.
Hljóp ég í einum spretti út með
allri hlíðinni, yfir margar hæðir og
hóla og um skominga, þar til ég sá
rjúka frá húsunum í Ási, en þá
veitti ég því athygli að ég var ekki
lengur blautur og allur kuldi úr
líkamanum, svo sem hefði ekki í
vatn komið. Þótti mér það ekki
VÍKINGUR