Náttúrufræðingurinn - 1932, Síða 10

4
NÁTTÍmUli'lÍ
menjar eftir horfna hveri, rauðleitar dyngjur, hver af annari,
fullar af heitum eða sjóðandi leirhverum, hverfa þær ýmist á
þessum staðnum og koma upp á öðrum. Til austurs takmarkast
útsýnið af lágum hálsum, en á bak við þá gnæfir Hekla.
Snjórinn á Heklu var að mestu runninn. En hvað hún var drottn-
ingarleg, svipstór og þögul, eins og dimmblá keila; var sem hún
hefði yfir sér dökkbláa heklu, og glitaða allavega löguðum fanna-
blettum. Á milli hálsanna og Haukafells liggur víðáttumikið hérað,
grösugur dalur, frá norðri til suðurs; væri sá dalur fagur, ef hann
væri ekki eins votlendur og hann er. Eftir honum falla tvö vatns-
föll, Hvítá og Tungufljót; en lítt sér til þeirra frá Geysi, því að
íarvegirnir eru svo djúpir, að bakkarnir skyggja á. Bláfell ber við
himni, fallegt fja.ll, einstakt, með þverhnýptum hömrum. Til suð-
urs skyggir fjallaklasi fyrir útsýnið, og er hann ekki eins til-
komumikill. —
Sólin var komin upp. Nú fannst mér vel við eigandi, að hver-
irnir færu að gera einhverja tilbreytingu í morgunkyrrðinni.
Eg gekk þá að hver þeim, er Strokkur heitir, til þess að
skoða hann, mér til skemmtunar. Eg vissi nóg dæmi til, að hægt
væri að erta hann, og fá hann til að gjósa, með því að kasta í hann
grjóti; en eg vildi ekki hafa svo ljótt athæfi á samvizkunni; held-
ur vildi eg bíða og skoða því grandgæfilegar þennan merkilega
hver; hann hefir langt um meiri goskraft að tiltölu en Geysir.
Strokkur er 150 álnir fyrir sunnan Geysi. Um hveropið er
lóðrétt kísilklöpp, eins að lit og lögun og Geysis-skálin. Skálar-
barmurinn var einu sinni talsvert hærri; en einhverjir útlendir
ferðalangar hafa gert sér það að leik, að brjóta úr barminum og
varpa í hverinn til þes að flýta fyrir gosum hans; er all-stórt
skarð í barminn á einum stað; veldur það því, að vatnssúlan nær
ekki sínu rétta lagi, þegar hann gýs.
En Strokkur hefir nú í 8 ár unnið að því ótrauður að drepa
í skarð þetta, og tekizt það að nokkru leyti. Þegar eg kom að
honum, var vatnið 3þá alin fyrir neðan skálarbarm, og sauð og vall
ákaflega, svo að eg hefi aldrei séð neitt svipað því. Gufan gaus
óaflátlega upp með þeim feikna krafti, að yfirborðið á vatninu
varð að einu freyðandi löðri. Eg færði mig svo nærri honum, sem
eg gat, og hallaði mér fram yfir opið, og sökkti mér algjörlega
niður í, að virða fyrir mér hamaganginn í vatninu. En í sömu
andránni heyrði eg ákaflega dynki niðri í jörðinni; mér þótti sem
þeir kæmu frá Geysi, svo að mér varð litið þangað; datt mér í
hug, að þeir kynnu að vera forboðar fyrir því, að nú ætlaði hanp