Náttúrufræðingurinn - 1932, Síða 24

18
NÁTTÚRUPll.
hentaði — kunni hann og vel að þiggja, sem ókenndum og hæ-
verskum gesti sómdi. Með hugkvæmni og vinsamlegri umgengni
tóksc brátt kunningsskapur með góðum skilningi á báðar hliðar,
en uggur og ótti hvarí' að sama skapi. — Fór svo fram um hríð. —
Þegar gagnkvæmt traust og vinátta festist, var farið að lina
á fangelsisvist krumma, og honum leyfður frjáls umgangur utan
húss og innan. Var það þó með allri gætni gert í fyrstu, einkum
með tilliti til þess, að krumma gæti ekki orðið mein að áreitni
erkifjenda sinna — hundanna. Það kom þó brátt í ljós, að hinir
svörnu óvinir kunnu svo að meta vilja húsbænda, og góða siði, á
friðsömu heimili, að hvorugur sýndi öðrum áreitni eða undir-
hyggju. Jafnan var þó krumma vísað til náttstaðar í afluktu húsi.
Ilvolpar tveir, lítt komnir til vits og ærslamiklir, voru á heim-
ilinu. Sóttust þeir eftir að sitja að máltíðum með krumma, og
sýndu þá ekki fulla hæversku, svo sem vel siðuðum borðfélögum
sæmir. Sló krummi heldur undan við þá um hæversku, og tók þá
oft það ráð, að fela í jörðu fjársjóðu þá, sem hann skildi að sér
væru ætlaðir, en þeim eigi, og vitja þeirra aftur í góðu tómi, eins
og títt er um þá, sem eiga fólgna fjársjóðu.
Hæns voru á heimilinu; var einna torveldast um samkomu-
lag á milli þeirra og krumma. Krummi hélt sér heimilan umgang
um fjóshauginn sem önnur heimilisvé, en það vildu hænsnin ekki
beztum hlífiskildi hélt fyrir honum. Eigi gleymdist honum þó svo
kurteisin að hann vildi sína því neina ágengni, eða gerast því nær-
göngull um of. Þó þáði hann mat úr lófa manns þess, er oftast færði
honum máltíðir og sat á öxl hans. En jafnan hafði hann þá á sér
vara nokkurn, svo sem hann vildi vera við öllu búinn, í hvað
sem slægist.
Krummi lét sér fljótt skiljast, að það var heimafólkið, sem
skildi hélt fyrirhonum. Eigi gleymdist honum þó svo kurteisin að
hann vildi sína því nena ágengni, eða gerast j>ví nærgöngull um
of. Þó þáði hann mat úr lófa manns þess, er oftast færði honum
máltíðir og sat á öxl hans. En jafnan hafði hann þá á sér vara
nokkurn, svo sem hann vildi vera við öllu búinn, í hvað sem slægist.
Lítt neytti krummi raddar sinnar, hinnar fögru. Var svo,
sem hann íyrir hæversku sakir vildi ekki veikja á sér of mikla
athygli. Sat hann oft á húsum uppi hljóður og spaklátur, og hafði
útsýn yfir það, er við bar.
Þegar leið á sumar tóku að gróa örkuml krumma. Gerðist
hann nú smátt og smátt fleygur og fær og tók þá að leita á burt
frá bænum. Eftir það var hætt að leiða hann til náttbóls. — Bratt