Náttúrufræðingurinn - 1961, Qupperneq 28

176
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
Ingimar Óskarsson:
Nýjungar um íslenzk lindýr
Rannsóknir á lindýralífi hér við land síðustu áratugina hala
verið hverfandi litlar, og því ekki margra nýjunga að vænta á
því sviði; helztar þeirra eru frá áhugamönnum um náttúrufræði,
mönnum, sem gjarnan vilja fræðast um ýmis konar smádýr, er
þeir finna og halda til haga. Með því móti hef ég fengið í hendur
tegundir, sem ekki hafa fundizt hér áður eða eru mjög fágætar.
Vil ég sérstaklega þakka frú Petru Sveinsdóttur, Sunnuhlíð, Stöðv-
arfirði, fyrir söfnun á mörgum fágætum skeldýrum, sem hún
mestmegnis hefur aflað úr ýsumögum.
Skal nú getið nokkurra athyglisverðra skeldýrategunda.
Sandskel (Mya arenaria).
Tegund þessi finnst hér í fyrsta skipti sumarið 1958, og þá í
Skarðsfirði í Hornafirði (sjá Náttúrufr. 28. árg., 4. h.). Sumarið
1959 finnst svo rnikið af tegundinni í Dyrhólaós S. Sendi Einar
bóndi Einarsson á Skammadalshól í Mýrdal mörg eintök til mín,
en öll voru þau án dýrs, en lifandi eintök hefur hann séð síðan.
Stærsta skelin, sem hann hefur fundið er 74 mm á lengd og 38 mm
á breidd (Sjá Náttúrufr. 30. árg., 1. h.). í Norður-Atlanzhafi verð-
ur tegundin 9—10 cm að lengd, þegar hún er fullvaxta og hefur
traustari skeljar heldur en í ljós hefur komið hér við land. Svo
virðist sem hún hafi ekki enn fundið hér þau lífsskilyrði, sem henni
hentar bezt. Aðrir fundarstaðir sandskeljarinnar eru: Vestmanna-
eyjar og Grafarvogur inn úr Faxaflóa (finnandi Bjarni Einarsson).
Útbreiðslusvæði tegundarinnar nær því nú frá Hornafirði vestur
um og inn í Faxaflóa sunnanverðan.
Hjartaskel (Cardium edule).
Þessarar tegundar er fyrst getið frá íslandi 1953 og þá frá norður
mörkum Faxaflóa (sjá Náttúrufr. 23. árg., 1. og 4. h.). En síðar