Náttúrufræðingurinn - 1959, Blaðsíða 51

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
161
val voru notuð til þess að fá fram æskilega eiginleika á ýmsum
tegundum nytjajurta og húsdýra. Sjálfur ræktaði hann árum sam-
an mörg afbrigði af dúfum. Þeir sem þá höfðu sérþekkingu á rækt-
un húsdýra, héldu því fram, að liægt væri með kynbótum og úr-
vali að breyta afkvæmunum að vild á nógu löngum tíma. Darwin
féllst á þetta, og hann benti á það, að afkvæmi fædd mörg í sama
burði eru að ýmsu leyti ólík, bæði hvert öðru og foreldrum sínum.
Með jrví að velja stöðugt úr þau afkvæmi, er bezt fullnægðu
ákveðnu skilyrði, mætti smátt og smátt breyta hverju afbrigði í
ákveðna stefnu. Og úr því að maðurinn gat breytt húsdýrunum
þannig á tiltölulega stuttum tíma, hversu fremur mundi þá ekki
náttúran sjálf geta breytt tegundunum þannig, að fram kæmu
fyrst ný afbrigði en síðan nýjar tegundir. Niðurstöður Lyells um
aldur jarðarinnar sönnuðu, að tíminn væri nógur. En hvað gat
það verið í náttúrunni, sem framkvæmdi þetta úrval?
Nú var það einmitt, sem Darwin af tilviljun kynntist riti Malt-
liusar, j)ví sem áður var nefnt. Og J>á rann énn upp fyrir honurn
ljós. Það var baráttan fyrir tilverunni, sem framkvæmdi úrvalið í
náttúrunni, bæði meðal manna, meðal dýra og rneðal jurta. Þarna
er liáð barátta upp á líf og dauða, milli einstaklinga, milli afbrigða,
milli tegunda. Og barist er um rúm, um fæðu og um maka. Þeir
sem bezt hæfa kringumstæðunum, á hverjum stað, bera sigur úr
býtum, jreir veikari og miður hæfu falla í valinn. Og valurinn er
stór, því að viðkoman er mikil, svo mikil að hvorki er til rúm né
fæða handa nema litlum hluta af Jjví ógrynni einstaklinga, sem til
verður. Þarna var lausnin fundin. Úrval náttúrunnar sjálfrar gat
með tímanum breytt einni tegund í aðra. Fyrst mynduðust ný af-
brigði, en þau fjarlægðust hvert annað meir og meir, þar til mynd-
ast höfðu ólíkar tegundir, og síðan héldu tegundirnar áfram að
breytast og fjarlægjast hver aðra, svo mjög að ástæða var til að skipa
þeim í mismundandi ættkvíslir, ættir og flokka. En allar gömlu teg-
undirnar, hvað varð um þær? Nokkrar þeirra lifa áfram óbreyttar,
þær Jiæfa sínu umhverfi, eins vel í dag og þær gerðu fyrir þús-
undum eða miljónum ára, og ekki hafa komið fram önnur af-
brigði sömu tegundar, sem hæfðu umhverfinu betur. Aðrar teg-
undir hafa dáið út, vikið úr sínu rúmi fyrir afkomendum, sem
ennþá betur hæfðu þeirra umhverfi. Margar hinna útdauðu teg-
unda finnast steingerðar í fornum jarðlögum.