Náttúrufræðingurinn - 1953, Blaðsíða 55

Ingólfur Davíðsson:
Gróðurskrcrf
I. Rauðberjalyng o. fl. í Berufirði.
Fyrri hluta ágúst 1952 skoðaði ég gróður í Berufirði eystra. Brekk-
ur á utanverðri norðurströndinni voru víða hvítflekkóttar af geit-
hvönn. Innar með firðinum er landið óvenjulega grátt yfir að líta.
Stórar grámosabreiour þekja holt, urðarhryggi og mela. Hliðar víða
grámosagráar. Hef ég hvergi séð jafnmikinn grámosa á láglendi,
nema þá í hrauni. Líklega á jarðvegsástandið þátt í þessu. Hvarvetna
stirnir á hvítt í melagrjótinu. Er hér óvenju mikið um geislasteina
og aðrar holufyllingar. Grámosinn vex vel í þessari holufyllingarurð,
líkt og í hrauni, en líklega er hún (zeólitarnir) óhentug ýmsum öðr-
um gróðri.
Af fremur fágætum urtum má telja vatnsUSagras í Berufirði; brodd-
krœkil (Sagina subulata), sem vex í klettum í Fossárdal og víðar.
I mýrum austan við Berunes vex einkennileg, hávaxin, stoðblaða-
mikil stör, líklega bastarSur mýrastarar og gulstarar (C. Goodenoug-
hii x C. Lyngbyei). Vex einnig í flóa skammt frá Eydölum í Breið-
dal. Strandstör (C. marina) og sjávarfitjungur vaxa víða við sjóinn.
Melgras í Selneshólma. Friggjargras er algengt, en hjónagras virðist
aðeins vaxa í giljum og klettaskorum. Klettafrú er hér og hvar í klett-
um; bergsteinbrjótur á Berufjarðardal. Skurfa vex hér og hvar; fylg-
ir t. d. gömlum reiðgötum langt inn á Berufjarðardal. LiSfœtla sést
hér og hvar. Skjaldburkni fágætur og finnst helzt til fjalla. I brekk-
um við Þjóðreksskála vext bleikt blágresi og mikið af sigurskúf. Breið-
ist hann mjög út, síðan brekkurnar voru girtar. Sigurskúfur vex líka
við Þiljuvelli, og víðar. Var að fara í blóm 10. ágúst. Nanna Guð-
mundsdóttir, kennari í Berufirði, sagði mér, að rauSberjalyng (Vac-
cinium vitis idaea) mundi vaxa inni á Fossárdal, inn af botni Beru-
fjarðar. Höfðu börn bóndans í Fossárdal fundið lyngið um 1937 og
Nanna ákvarðað það. Þótti mér þetta merkilegt; fór inn á dal og var
vísað á fundarstaðinn. Talsvert vex þarna af rauðberjalynginu, eink-