Náttúrufræðingurinn - 1954, Qupperneq 30

138
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
Loks dvaldist enski grasafræðingurinn E. W. Jones um hríð í Gríms-
ey sumarið 1934. Ritaði hann alllanga ritgerð um gróður Grimseyjar
í Journal of Ecology. Er þar gerð allnákvæm grein fyrir gróðurlendi
eyjarinnar, og lýst höfuðeinkennum og taldar tegundir hvers gróður-
hverfis, ekki einungis blómplöntur, heldur einnig gróplöntur, mosar
og skófir. Er ritgerð sú hin merkasta. Enginn samfelldur flórulisti er
í ritgerðinni, en höf. segir, að getið sé þar þeirra hóplantna, er hann
fann. Telst mér til, að hann hafi fundið þar jafnmargar tegundir
og ég, eða 96. Hins vegar hefir Jones fundið 15 tegundir, sem ég
ekki sá, og ég jafnmargar, er vantar í greinargerð hans. Loks eru
4 tegundir, sem Ólafur hefir fundið, en hvorugur okkar hinna.
Grímsey liggur sem kunnugt er norður af skaganum austan við
Eyjafjörð, 41 km undan landi. Norðurheimskautsbaugurinn liggur
um eyna sunnanverða, þannig að meginhluti eyjarinnai' er norðan
hans. Eyjan er aflöng og liggur frá SA—NV, mjókkar hún mjög til
endanna, einkum norðantil. Hún er tæpir 6 km á lengd, en um
2 km á breidd, þar sem hún er breiðust, en að flatarmáli er hún
5,3 km2. Grímsey er hæst að austanverðu, og hallar henni því móti
suðvestri, og er þannig mestum hluta hennar skýlt allverulega fyr-
ir norðan- og austanátt. Vesturströnd eyjarinnar er lág, 10—20 m,
og er víðast auðgengið af bökkunum niður í fjöru. Að *austanverðu
má heita óslitið þverhnípt bjarg, 80—lOOm hátt.
Landslagi er svo háttað, að við vesturströndina, einkum sunnan
til, er allbreið flatlendisræma upp af bökkunum, en þaðan hækkar
landið smám saman likt og aðlíðandi fjallshlíð. Brekka þessi endar
í svokölluðum Hæðum. Þau austur af er háeyjan, og skiptast þar á
ásar og dalir austur undir bjargsbrún. Dalirnir fylgja að mestu stefnu
eyjarinnar, eru þeir alldjúpir og að þeim brattar brekkur.
öll er eyjan þurrlend að kalla má. Þó eru þar nokkrar tjarnir, sem
flestar þorna á sumrin, og eru tjarnarstæðin vaxin tjarna- og mýr-
lendisgróðri.
Eyjan er algróin að kalla má. Naumast sér þar í mel, en flög eru
a nokkrum stöðum, og á einstöku stöðum eru klappir í ásabrúnunum.
Aðalgróðurfar eyjarinnar er graslendi, bæði valllendi og móar. Helztu
tegundirnar í graslendi þessu eru vinglar (Festuca vivipara og F.
rubra). Minnist ég naumast nokkurs staðar að hafa séð blávingul
(F. vivipara) svo drottnandi í gróðri sem sums staðar þar, þursa-
skegg (Kobresia myosuroides), móasef (Juncus trifidus) og sveifgrös
(Poa alpina og P. pratensis). Jones getur ekki um fjallasveifgras (P.