Samvinnan - 01.08.1949, Blaðsíða 18

eyrissjóð minn, og eg skrifaði sam-
vizkusamlega á blaðið. Eg rétti það
síðan að viðkomandi yfirvaldi, sem tók
við því brosandi og gerði engar athuga-
semdir, en síðan var vegabréfið stimpl-
að. Eg var sloppinn, og þannig sluppu
allir. Síðar kom í ljós, að eg liafði
svindlað mig úr landi. Mér datt ekki
í hug, að eg ætti að skýra frá 120 ís-
lenzkum krónum, sem eg var með í
vasanum. Ymsir höfðu verið svo vitrir
að vita þetta og segja frá því í þokka-
bót, með þeim alleiðingum, að ís-
lenzku peningarnir voru teknir af
þeim og settir í umslag, en þeir hinir
sömu kvörtuðu líka sáran á leiðinni,
því að þeir gátu ekkert keypt um borð
fram yfir það, sem þeir höfðu áður
borgað, en margir vilja gjarnan kynn-
ast á sjóferðum, ef sjóveikin er þá ekki
alveg að drepa þá, en nokkuð var úr
þessu bætt með reikningsviðskiptum
— og gekk þó erfiðlega, enda menn
t'eimnir við að biðja um að láta skrita
slíkt hjá sér.
Svo flýðu lögreglumenn og tollþjón-
ar í land, en við ferðalangarnir — um
100 að tölu — fórum að glápa hver á
annan, kinka kolli og brosa feimnis-
lega. En það er alltaf afskaplega gaman
að sjá, hvernig fólk hagar sér í svona
ferðum til að byrja með. Fyrst eru allir
merkilegir með sig, stífir, virðulegir,
kaldir, svo mýkjast þeir — og loks
dansa þeir saman — og næstum því
allir verða dús, konur sem karlar, já,
jafnvel hinar virðulegu frúr — og
strákakjánarnir, sem þykjast eiga allan
heiminn, en eiga rétt og slétt fyrir far-
gjaldinu — og hafa jafnvel tekið það
til láns....
Eg var fljótur að kynnast. Og það
gladdi mig sannarlega, þegar eg upp-
götvaði, að þarna var, ef svo má segja,
þverskurður af íslenzku þjóðinni. —
Þarna voru lögfræðingar og dómarar,
útgerðarmenn og „gotuburgeisar",
símastúlkur og blaðasalar, kaupmenn
og búðarstúlkur, stúdentar og vinnu-
konur, verkamenn og pabbadætur,
miðaldra glæsikonur og myndarlegir
mömmudrengir. Þarna voru húsgagna-
smiðir, bólstrarar, járnsmiðir og tré-
smiðir, múrarar og stúdentar, læknar
og hagfræðingar, verkakonur, lög-
regluþjónar og prentarar. Já, þarna
voru næstum því allar stéttir, nema
hvorki prestar eða tollþjónar, enda er
víst bezt að hafa hvoruga með í slíkum
ferðum.
Reykjavíkursvipurinn straukst fljót-
lega af andlitunum og fólkið fór að
„hristast saman“ og það gekk ágætlega.
Það var ákaflega erfitt að muna nöfn,
og fengu því ýmsir nöfn eftir stöðu eða
athöfnum, en öll voru þau smekklega
valin. Einn fékk þó nafnið „Sherry-
karlinn". Það var bráðmyndarlegur
bóndi, sem sagði, að ekkert vín jafnað-
ist á við sherry. Ein fékk nafnið „Frök-
en Halló“. Það var ómögulegt að
muna nafnið hennar, en hún hafði
unnið við símavörzlu. Ljóðskáld höfð-
um við um borð, og hlaut það nafnið
„Hirðskáldið", en það var með
„Sherrykarlinum“. Allir voru kátir og
glaðir. Við sátum í reyksalnum, og þar
var mikill kliður. Svo var útvarpað
úrslitaleiknum milli íslendinganna og
Bretanna. Og það varð heldur en ekki
gleði um borð, þegar „við“ settum
mörkin, hvert af öðru. Fyrsta markið
kom, þegar Keilir var í baksýn, annað
þegar við vorum út af Keflavík, þriðja
við Garðskaga (Bretamarkið út af Leir-
unni) og fjórða markið á Bretana
þegar beygt var fyrir Garðskaga. Lófa-
klappinu ætlaði aldrei að linna.
Það var einn djöfull einhvers staðar
á sveimi undir þiljum eða fyrir utan
þær, sem margir óttuðust. Sjóveikin.
Og eg fór að veita því athygli, þegar
klukkan var um 11 og veltingurinn
var orðinn allverulegur, að ýmsir fóru
að gerast alvarlegir til augnanna og
munnsvipurinn ekki eins ljúfur, sér-
staklega á stúlkunum. Og svo fór hóp-
urinn að þynnast. „Klefarnir fylltust,
kveðjur." En aðrir héldu út uppi í
reyksal eða úti á þilfari. Eg skreiddist
niður um miðnætti. Og þá kom bryt-
inn, Sigurður Sigurbjörnsson, til mín
í heimsókn, bjartur að vanda og ljóm-
andi eins og alltaf, og þarna héldum
við ráðstefnu um mataræðið um borð
og gang skipsins, eg, brytinn og yfir-
vélstjórinn. Og náðist betra samkomu-
lag en á utanríkisráðherrafundinum í
París. Bátsmaðurinn, Hjalti Gunn-
laugsson, kom þarna líka og tilkynnti
mér, að allir þeir, sem ynnu undir
hans kommandó á þilfarinu stæðu mér
til boða með hvað sem væri, en eg bað
bana um eina þernu, því að mig lang-
aði að fara að hátta.
Það var rigning og kalsi úti. En rán-
ardætur vögguðu mér í svefninn, og
vélin undir höfðalaginu mínu eða ein-
hvers staðar þar í grennd, kvað sína
vögguvísu við mig. Það er gott fyrir
órólegar taugar að sofna við söngklið
í dieselvél.
Forfeður mínir börðust við brim-
garðinn á Eyrarbakka og lendinguna
í Þorlákshöfn í aldaraðir, og eg drakk
saltan brimúðann með móðurmjólk-
inni. Þetta hlýtur að vera eina skýr-
ingin á því, að eg skuli reynast „hetja“
Útsýn úr kastalanum i Stirling.
18