Samvinnan - 01.08.1949, Blaðsíða 19

Hin frœga Forth-brú.
á sjó. Það er að segja, að eg er ekkert
sjóveikur, en það gengur erfiðlegar að
geta stigið ölduna.
A laugardaginn, að minnsta kosti
fram eftir öllum degi, var fámennt
uppi, aðeins þeir hraustustu, og þó
var ekki mikil ylgja. Kvenþjóðin hélt
sig við rúmin. Eitt sinn, þegar mest
valt, sá eg stúlku fara yfir framþilfarið
og hún stóð skáhalt á því eftir velt-
ingnum. Eg glápti á hana. Sú kunni að
stíga öldurnar. Þetta var sannkölluð
sjólietja, og eg kom mér í mjúkinn hjá
henni. Þá fékk eg skýringuna. Hún
hafði verið þerna á skipi í heilt ár eða
meira. Dálítið af fólki týndist að mat-
borðinu, og svona var það fram eftir
öllum degi, en undir kvöldið fjölgaði
svolítið uppi. Bæði var, að nú var fólk
tekið að sjóast, og svo mun það hafa
búizt við einhverri glaðværð í reyk-
salnum, enda reyndist það svo.
Og öll urðum við að einni fjöl-
skyldu.
Eg rabbaði um ferðalagið. Það kom
í ljós, sem eggerði að umtalsefni í upp-
hafi þessa máls, að mikill fjöldi af
þessu fólki hafði lengi þráð það að sjá
önnur lönd, að það hefði ekki getað
farið, ef ekki hefði verið efnt til svona
hópferðar, — og að mikill meirihluti
farþeganna hafði aldrei fyrr farið út
fyrir landsteinana. Eg kynntist náið
verkamanni og konu hans. Fyrsta
kvöldið sagði hún: „Eg er búin að
hlakka lengi til, og eg trúi því varla
enn, að eg sé á leiðinni til annarra
landa. Eg hlakka svo til að sjá skógana.
Eg hefði aldrei rifið mig upp, ef hann
hefði ekki tekið af skarið og bókstaf-
lega neytt mig til að koma. Við, sem
höfum orðið að neita okkur um allt
svona lagað, getum varla haft okkur
upp, loksins þegar möguleiki er til
þess.“ Maðurinn hennar hlustaði hug-
fanginn á hana og leit við og við til
mín. Hann hafði bersýnilega ráðizt í
þessa ferð til þess að láta draum henn-
ar rætast. En svo varð hún sjóveik.
Hann mætti einn við matborðið og
var daufur í dálkinn. Eitt sinn sagði eg
við liann, brosandi: „Er hún nú orðin
vond?“ Hann brosti vandræðalega.
„O nei, en hún er fjári sjóveik.“ „Og
segir nú, að þú hafir verið að draga
sig út í þessa bannsetta vitleysu?“ „Ja,
ekki sagði hún nú það beinlínis,“ svar-
aði hann afsakandi. — Svo eftir að við
vorum búin að vera úti og ætluðum
að fara að leggja af stað, hitti eg hana
brosandi og glaða í nýrri kápu. Eg
greip í handlegginn á henni og hvísl-
aði: „Ertu nokkuð vond út í hann
fyrir að draga þig út í þetta allt sam-
an?“ „Vond?“ sagði hún steinhissa, en
augun Ijómuðu. „Guð komi til! Þetta
hefur verið svo dásamlegt. Nú er eg
loksins farin að trúa því, að eg hafi
farið til útlanda. Hvernig geturðu lát-
ið þér detta í hug, að eg sé vond út í
hann?“ „Nei, vitanlega ekki, elskan,
eg sagði bara svona." En eitthvað var
hann daufur í dálkinn, daginn þegar
við gátum varla staðið á þilfarinu á
leiðinni heim. Þá hafði hún legið í
kojunni sinni hálfan annan sólarhring,
— Þetta er smámynd, en þær voru svo
sem fleiri. Eg varð fljótt var við, að
ýmsir, og þá fyrst og fremst ungu stúlk-
urnar, höfðu mikinn hug á að komast
í búðir. Þær röbbuðu um það, sem þær
ætluðu að kaupa, en urðu töluvert
þegjandalegar, þegar við karlmenn-
irnir komum í hópinn.
Seint á laugardagskvöld settist eg
upp í reyksalinn. Þar var fátt um
manninn. Formaður gjaldeyrisnefndar
sat þar og las Morgunblaðið, en eg og
nnga ljóðskáldið hlustum á lofsöngva
Einars Ben., Matthíasar og Gríms til
tónlistarinnar. Osr á eftir orti skáldið
O
ljóð við borðstokkinn, mælti það af
munni fram út yfir sjóinn.
V.
SNEMMA á hvítasunnudagsmorgun
vakti bátsmaðurinn mig með boð-
skap um sólskin og liita. Er eg kom
upp, voru allmargir við borðstokkana.
Þarna var höfrungahlaup, og fólkið
skemmti sér við að horfa á það. Klukk-
an um 4 sáum við Hebrideseyjar og
fórum fyrir „Þumalfingur Lúðvíks“.
Við héldum, að betra yrði í sjóinn, er
við kæmum milli lands og eyja, en
svo íeyndist ekki. Þetta er miklu lengri
leið en við höfðum gert ráð fyrir, eins
og bezt sést á þvi, að við sáum Heb-
rideseyjar unr klukkan 4 á hvítasunnu-
dag, en komum ekki til Glasgow fyrr
en sólarhring seinna.
Það var bezta veður, þegar við sigld-
um upp Clyde, og nú komu allir upp.
Á bæði borð gat að líta bændabýli og
þorp; landið er fjöllótt, en það vakti
nokkra undrun okkar, að hvergi sáum
við læki í fjöllunum. Það er fagurt að
líta heim á býlin, og sjónaukunum var
beint mjög að skógunum. Mér varð
það enn ljósara en mér áður var, hve
mjög íslendingar þrá skógana. Brátt
fór að bera á risasmiðjum skipabygg-
inganna. Og eg verð að játa, að þarna
sá eg eitt hið risavaxnasta, sem eg hef
augum litið. Eg held, að við höfum
siglt í tvær klukkustundir með skipa-
smíðastöðvar næstum því óslitið á bæði
borð. Það er ómögulegt að gera sér
neina glögga grein fyrir þessum stór-
19