Samvinnan - 01.08.1949, Qupperneq 35

FYRSTA HÓPFERÐ ÍSLENDINGA
TIL SKOTLANDS
(Framhald af bls. 21.)
■enginn sá eftir því, sem hafði tekið
þátt í því.
Og svo rann upp föstudagurinn, síð-
asti dagurinn í Skotlandi. Ákveðið var
að leggja af stað til Three Lochs kl. 6
um morguninn, og sú áætlun var hald-
in. Þessi ferð varð og ógleymanleg.
Við vötnin er mikil náttúrufegurð, en
niikill galli er það, að við gátum ekki
féngið að fara á bát út á Loch Lomond,
en það er eitt fegursta vatn Skotlands.
Við staðnæmdumst við það og drukk-
um te, en héldum síðan heim með
nokrum hvíldum meðfram Clyde og
komum til borgarinnar um kl. 11.
Um leið tvístraðist hópurinn um
búðirnar. Eg náði mér í bifreið og
fór í búð, fékk það, sem eg vildi, og
fór svo til skips.
VI.
Allir áttu að vera komnir um borð
klukkan 2. Eg gekk upp fyrir hafnar-
bakkann og rabbaði við gamlan, heim-
spekilega sinnaðan mann. Hann hélt,
að við værum Finnar, en þegar ég
sagði honum, að við værum Islend-
ingar, sagði hann að það væri sama.
„Öll vötn eru eins. Hver vatnsclropi
líkur öðrum, og allir erum við menn-
imir eins, hvernig sem við tölum og
hvað sem við gerum.“
Erlendu ferðamennirnir fóru nú að
koma um borð, og bættust því ný and-
lit í hópinn í stað þeirra, sem hurfu,
urðu eftir til lengri ferðar um Eng-
land, Frakkland og til Norðurlanda.
Tollþjónar komu og skoðuðu, en allt
gekk vel. Brátt fóru íslendingarnir að
kynnast hinum erlendu gestum, og
tókst ágæt vinátta.
Við sigldum nú aðra leið en við
komum, og alltaf innan skerja. En
nóttin skall á, og menn gengu til náða.
Um hádegi daginn eftir yfirgaf hafn-
sögumaðurinn okkur.
Við fengum ekki gott sjóveður á
leiðinni heim, og fátt var af fólki uppi
við. Ákveðið hafði verið að hafa kvöld-
vöku á laugardagskvöld, en hún fórst
fyrir vegna þess, hve fáir komust fram
tir. En þegar við nálguðust land, tók
fjör að færast í fólkið, og allir voru
glaðir og ánægðir, þegar lagzt var að
hafnarbakkanum heima um klukkan
5 þann 13. júní. ,Þar méð vai; fyrstu
hópferð Islendinsia til annarra landa
lokið.
Þessi ferð tókst með miklum ágæt-
um, og veit eg, að allir voru ánægðir.
Draumar margra höfðu rætzt, og þó að
borgirnar, sumar að minnsta kosti,
hefðu brugðizt vonum manna, þá
höfðu Hálöndin ekki gert það, og ekki
heldur Vötnin þrjú.
Eg hef í þessari grein orðið að fara
allt of fljótt yfir sögu. Freistandi hefði
verið að lýsa nokkuð betur ýmsum
stöðum, sem við heimsóttum, en þess
er ekki nokkur kostur í stuttu máli.
Vel getur verið, að ýmsir telji slík
ferðalög óþarfa og eyðslu einbera. Eg
er ekki einn þeirra. Eg tel nauðsynlegt,
að auka svona starfsemi eins og hægt
er. Og eg treysti því, að Ferðaskrifstofa
ríkisins geri allt, sem í hennar valdi
stendur, til þess að draumar okkar urn
að fá að sjá önnur lönd geti rætzt. Eg
held, að hver sá íslendingur, sem fer
út, verði við það betri og öruggari
þegn þjóðar sinnar.
V. S. V.
MOLDVARPAN
(Ffamhald af bls 31.)
heiminn til þess að vita, hvort hann
gæti ekki fundið fleiri menn. Einn
morgun var hann aleinn heima, og þá
laoði hann af stað.
O
Hann gekk lengi lengi og mætti
engum manni, hann varð þreyttur og
lagðist til hvíldar. Hann sofnaði, en á
meðan hann svaf var sólskinið svo
sterkt, að treyjan hans bæði skræln-
aði og hljóp í hitanum. Þegar strákur
vaknaði, fann hann, að treyjan var
orðin of þröng, hann fór úr henni og
sá þá, að hún var skemmd.
Nú varð hann reiður að steytti
hnefana á móti sólinni.
„Þú skalt ekki halda að þú getir
hagað þér svona gagnvart mér bara af
því, að ég er svona lítill og þú svona
stór!“ hrópaði hann. „Þú heldur, að
þér sé óhætt þarna uppi, en bíddu
bara, ég skal einhvern tíma ná mér
niðri á þér fyrir tiltækið."
Hann fór 'heim aftur og sagði systur
sinni, hvað komið hefði fyrir. Hann
hætti að borða og lagðist í rúmið.
Hann lá grafkyrr á annarri hliðinni í
tíu daga, en þá velti hann sér ýfir á
hina hliðina og lá þannig í tíu daga
til. Svo fór hann á fætur og bað syst-
ur sína að búa til fyrir sig snoru, hann
kvaðst ætla að veiða sólina.
„Ég hef enga snúru nógu sterka,“
svaraði systirin. „Væri nóg, að ég
byggi hana til úr þurrkuðum sinúm?“
„Nei,“ sagði strákur, „ég verð að fá
langan og sterkan streng." ;
Stúlkan fór út í skóg að leita, og
hún kom aftur með langa og seiga tág.
Drengur varð hrifinn, þegar hann
sá tágina, liann dró hana eftir vörum
sínum, og þá breyttist hún í málmvír.
Hann vafði vírnum utan um. sig,
þangað til hann bjóst við að hafa feng-
ið nóg.
Hann fór á fætur skömmu fyrir
miðnætti og bjó sig til þess að snára
sólina, þegar hún kæmi upp. Hann
útbjó snöruna þar, sem hann bjóst við
að sólin snerti landið, um leið og hún
gægðist upp fyrir.
Jú, vissulega, hann snaraði sólina
og hélt henni fastri, svo að hún komst
ekki upp á himininn.
Nú voru dýrin, sem þá stjórnuðu á
jörðinni, komin í ljóta klípu. Þau
voru algerlega ljóslaus, og í skelfingu
sinni hópuðust þau saman til þess að
ráða ráðum sínum.
Sum þeirra reyndu að sarga í Sund-
ur þráðinn, sem batt sólina, en geisl-
arnir brenndu þau til ösku, áður en
þau komust nógu nálægt.
„Lofið mér að reyna," sagði mold-
varpan, sem þá var stærsta skepna
veraldar. Hún var svo stór, að hún
gnæfði sem fjall, þegar hún reis á
fætur.
Þegar hún kom að staðnum, þar
sem sólin var bundin við jörðina, þá
rauk upp úr bakinu á henni af hitan-
um. Hún gafst þó ekki upp, heldur
nagaði vírinn í sundur með beittu
tönnunum sínum, og sólin losnaði. En
um leið og sólin steig upp, skein hún
beint í augun á moldvörpunni og
blindaði hana, og hitinn var þá svo
mikill, að moldvarpan brann því nær
upp til agna, hún varð mjög smá, og
Itún hefur verið það síðan.
Frá þessari stundu liefur moldvarp-
an átt heima í dimmum fylgsnum
niðri í jörðinni — sem allra lengst frá
geislum sólarinnar.
35