Samvinnan - 01.08.1949, Page 43

bæri að landi. Skörðótta sandhóla bar við himin og sló á þá
rauðbláum og fjólubláum litbrigðum.
Sölvi skrapp sem snöggvast niður í káetu til konu sinnar
og sonar .Hann horfði á hana andartak og stundi ósjálf-
rátt þungan. —
„Eg skyldi glaður gefa skútuna á milli og standa slyppur
og snauður eftir, ef eg gæti leiðrétt það, sem eg hef af mér
brotið í nótt, Elísabet,“ sagði hann hugstola. En hún þrýsti
aðeins liönd hans með áhyggjulausu trausti og var í svipn-
um, eins og hún fæli honum allt sitt ráð fullkomlega örugg
og ókvíðin. Og augnaráð hennar og handtak svaraði hon-
um betur en nokkur orð myndu hafa megnað, og hann
fylltist kjarki og athafnavilja, sem ekkert andstreymi skyldi
fá bugað. Hann sýndi henni nú fullkomlega rólegur, hvern-
ig hún skyldi binda barnið við barm sér með handþurrku,
og hann batt með sjómannshnút reipi um mitti hennar.
„Þegar þú kippir hér í á þennan hátt, losnar þú við reip-
ið,“ sagði hann. — „Eg má ekki vera hér lengur hjá ykkur
að sinni, — eg verð að gera skyldu mína og reyna að bjarga
lífi allra, eins og þú skilur?“
„Ger þú það, Sölvi,“ hvíslaði hún — „það verðum við
bæði ánægðust með.“
„Og svo,“ — sagði hann að lokum með dulinni geðshrær-
ingu í rómnum og strauk viðkvæmnislega um vanga þeirra
beggja að skilnaði — „verður þú að vera hugrökk á hverju
sem gengur. — Og þetta fer áreiðanlega vel, það skalt þú
sanna, og þegar í harðbakkann slær, skal eg koma til ykk-
ar.“ '
„Já, með guðs hjálp og náð getur það allt farið vel, —
mundu það, Sölvi! “
Síðan gekk hann rösklega upp á þiljur og stefndi skips-
höfninni saman á ráðstefnu. Skipið var nú orðið harla
þungt í vöfum vegna lekans, sem að því var kominn, enda
lá það nú mjög undir sjóum.
„Heyrið, drengir!“ sagði hann. „Eins og öllum má ljóst
vera, erum við nú illa staddir. En ef við missum ekki kjark-
inn, getur þó vel verið, að við sleppum — að minnsta kosti
lifandi, hvað sem öðru líður. Eftir svo sem þrjár klukku-
stundir hrekjumst við upp á rifin við ströndina, ef við
streitumst á móti, eins og við höfum gert. En þá verður
byrjað að rökkva, svo að hætt er við því, að fólkinu á landi
veitist örðugt að bjarga okkur. Við verðum því að stefna
rakleiðis til strandar, meðan dagur er enn á lofti, og velja
sjálfir strandstaðinn eftir beztu getu, en látum að öðru
leyti auðnu ráða. Ef þið fallizt á mína skoðun, drengir, þá
snúum við strax stafni til lands — í stað þess að láta skútuna
berast í myrkri inn á strandrifin, eins og dauðan og vilja-
lausan fisk, sem flýtur sem hvert annað rekald upp í fjöru-
borðið!“
Hásetarnir þögðu og einblíndu þungbúnir út fyrir borð-
stokkinn í áttina til lands. En þegar Niels Buvaagen lét í
ljós, að hann væri á sama máli og skipstjórinn, fylgdu hinir
hásetarnir dæmi hans. Sölvi gekk þá sjálfur að stýrishjólinu
og skipaði fyrir, öruggur og einarður í bragði. Var nú sleg-
ið undan veðrinu, ogskútan herti skriðinn í áttina til lands.
Þetta voru síðustu skipanirnar, sem gefnar voru um borð í
briggskipinu „Apolo“. Skipið stefndi nú óðfluga til lands
með stórum meiri hraða en áður. Sölvi stóð við stýrið og
studdi hnéð við einn krakann. Veðurbitið og harðleitt and-
lit hans bar þess vitni, að hver taug var spennt til hins ýtr-
asta, og haukfrán augu hans skimuðu ákaft eftir hentugri
lendingu. Öðru hvoru leit hann í sjónaukann í átt til
strandar, þar sem hópur manna var á ferli. Kalkhvítur
brimgarðurinn, sem reis og féll án afláts, óx þeim stöðugt í
augum, eftir því sem nær dró landi, og brimhljóðið lét sem
þrumugnýr í eyrum Elísabetar, sem komin var út á þilfarið
til þess að fylgjast sem bezt með því, sem gerðist, svo að
henni lá við svima. Að lokum fannst henni Sölvi hverfa í
þoku, þar sem hann stóð við stýrið, og henni varð það eitt
til úrræðis, að hún einblíndi á barnið, sem lá við brjóst
hennar, og reyndi að gleyma öllu öðru. Stormgnýrinn um-
hverfis hana óx og magnaðist með allskyns hvin og undar-
legum hljóðum. Augu hennar greindu sem í móðu sand-
gult sjávarlöðrið stíga og hníga hvítfyssandi umhverfis
hana. Hún heyrði skelfingaróp, og henni fannst allt í einu,
að skútunni væri lyft hátt í loft upp, en stórsiglan riðaði til
falls. í sama bili skall þrúgandi vatnsflaumur á henni og
munaði mjóu, að hún missti hald sitt á káetustiganum og
bærizt með brotsjónum undir þiljur. Þetta endurtókst aft-
ur og aftur, unz henni lá við köfnun og fullri uppgjöf, enda
vissi hún naumast af sér um hríð, en allur hugur liennar og
vilji beindist að því einu að sleppa ekki takinu.
Þegar hún komst til fullrar meðvitundar aftur, varð hún
þess vör, að Sölvi var við hlið hennar, og þau héldu bæði í
sama kaðalinn. Öll áhöfnin hafði leitað skjóls gegn ágjöf-
inni á skutþiljunum, og þar höfðu menn bundið sig fasta
af fremstu getu. Skútan lá á annarri hliðinni upp á innsta
rifinu, og skagaði skuturinn í lof tupp, en þungir brotsjóar
dundu án afláts yfir framskipið og miðþiljurnar, enda
lamdist skipið ákaft um í öldurótinu, og stórsiglan gnæfði
skáhalt út yfir brimskaflinn og sveiflaðist fram og aftur í
ofsanum og sjávarganginum.
„Við verðum að höggva reiðann af okkur á hléborða, ef
við eigum að spjara okkur, pilta,“ öskraði Sölvi og mynd-
aði kollhúfur með lófunum, svo að til hans heyrðist gegn-
um brimgnýinn og veðurhljóðið. Svo stökk hann sjálfur
fram á skipið með öxi í höndunum. Niels Buvaagen kom
honum til hjálpar, og Elísabet fylgdist með því i dauðans
skelfingu, hvernig þessir tveir menn hjuggu sundur hvert
stagið af öðru með öxina í annarri hendi, en héldu sér
dauðahaldi í reiðann með hinni, svo að brotsjóarnir, sem
sífellt skullu á þeim, skoluðu þeim ekki útbyrðis. Loks féll
síðasta höggið, sem losaði stórsigluna alveg úr tengslum
við skipið, og biðu þeir þá ekki lengur boðanna og forðuðu
sér í snatri aftur á skipið, enda mátti það ekki seinna vera,
því að í sömu andrá að kalla slöngvaði brimgarðurinn —
þungur og margulur af skeljasandinum og botngróðrin-
um — skútunum inn af rifinu, og keyrði hana síðan áfram
í rykkjum og kviðum inn landgrynningarnar, og tók fram-
skipið mjög að laskast í þeim aðförum og ekki minnkaði
ágjöfin að heldur.
Sölva var strax Ijóst, að sízt dró það úr líkum þeirra til
björgunar, að framhluti skipsins brotnaði, svo að sjórinn,
sem kominn var í lestina, beljaði út, og léttist þá skipið að
framan og barst nær ströndinni en ella myndi hafa tekizt.
(Tramhald).
43