Samvinnan - 01.12.1951, Síða 14

Fyrir mörgum, mörgum árum eftir
tímatali mannanna — í gær eða fyrra-
dag eftir dagatali eilífðarinnar — var
í paradís dapur og óhamingjusamur
engill, sem allir í himnaríki kölluðu
„pínulitla engilinn“.
Og hann var pínulítill, þegar hann
knúði varlega á dyr hins gullna hliðs
himnanna — nákvæmlega fjögurra
ára og hálfs, fimm mánaða, tíu daga,
fjórtán mínútna og tólf sekúndna
gamall.
Dyravörðurinn opnaði rifu á
dyrnar til þess að sjá, hver kominn
væri. Þar stóð þá litli drengurinn og
reyndi að láta sem hann væri hreint
ekki óttasleginn. En svo mjög reyndi
hann að halda aftur af tárum sínum,
að snökt hans heyrðist hátt.
Nú er barnagrátur mjög sjald-
heyrður í himnaríki, og dyraverðin-
um varð svo mikið um, að hann setti
blekklessu í bókina, þar sem hann
var að færa inn nafn drengsins. Hann
gleymdi einnig að gæta hliðsins og
pínulitli snáðinn gekk inn í himna-
ríki og var frá því augnabliki pínu-
litli engillinn.
Frá þessu augnabliki var úti um
friðinn í himnaríki, og litli engillinn
setti alla herskara himinsins á ann-
an endann. Hann flautaði svo hvellt,
að það bergmálaði í gulllögðum göt-
um paradísar. Þetta truflaði spá-
mennina í hugleiðingum þeirra og
englarnir, sem áttu að gæta eilífðar-
úrsins, rugluðust í ríminu og stóri
^ólaœuintijri L
iamanna:
Pínu (itíi enc^ dti
inn
vísirinn færðist til, svo að jörðin varð
að herða á sér til að ná réttum
gangi. Þegar pínulitli engillinn átti
að sjmgja í himnakórnum, söng hann
falskt og eyðilagði sönginn.
A hverju kvöldi gengu allir engl-
arnir til kirkju, en pínulitli engillinn
kom alltaf of seint. Þegar hann rudd-
ist á sinn stað í fremstu röð, ýtti hann
við vængjum hinna englanna og þeir
festust hver við annan.
Og útlit hans! Hann gat ekki feng-
ið geislabauginn til að sitja rétt yfir
höfðinu. Þegar hann hljóp eftir göt-
unum reyndi hann að halda í baug-
inn, en hann var alltaf skakkur;
stundum slútti hann yfir annað aug-
að eða hann datt af höfði litla eng-
ilsins, sem þá varð að hlaupa og taka
hann upp af gullnum götusteinunum.
Og hvernig gekk honum að fljúga?
Ja, það gat hann alls ekki lært. Öll
paradís stóð á öndinni af ótta, þegar
pínulitli engillinn stóð eins og úfinn
fuglsungi á gullnu skýi og bjó sig
undir að fljúga. Svo leit hann til
hægri, þá til vinstri og loks fram fyr-
ir sig, áður en hann taldi upp að
þrjú hundruð fimmtíu og sjö. Loks
herti hann upp hugann og stökk fram
af. En óttinn var svo mikill, að hann
gleymdi að hreyfa vængina, og svo lá
hann marflatur í garði himnaríkis.
Þetta ástand varð ekki við unað,
og einn góðan veðurdag var hann
kallaður fyrir friðarengil, einn æðsta
embættismann í réttarfari himnarík-
is.
Pínulitli engillinn var dapur á
leiðinni til friðarengilsins, því að
hann vissi, að hann hafði ekki alltaf
hegðað sér eins og rétt var meðal engl-
anna. En hann gerði þetta ekki vilj-
andi.
Jafnskjótt og hann var kominn inn
til friðarengilsins, sagði hann svo
fljótt sem hann gat:
— Eg geri þetta ekki viljandi. Það
geri ég ekki. En mér gengur svo illa
að hegða mér betur!
Friðarengillinn var alls ekki reiður
pínulitla englinum. Hann klappaði
honum vingjarnlega á kinnina og
sagði blíðri röddu:
— Hvað er það, sem er svo erfitt,
litli vinur? Seztu nú niður, svo að við
getum talað saman. En fyrst skalt þú
fá þér epli. Og hann tók upp úr vasa
sínum gómsætt epli, sem hann var
nýbúinn að taka af einu hinna mörgu
eplatrjáa í Paradísargarðinum.
Pínulitli engillinn tók stóran bita
af eplinu og byrjaði stamandi að út-
skýra, hversu erfitt það væri að vera
pínulítill engill. Honum fannst svo
leiðinlegt í paradís; það var að vísu
allt fallegt og indælt, en það var
ekki skemmtilegt. Á jörðinni voru
lækir til að fiska í og sérkennilegir
steinar, sem hann gat geymt í vasa
sínum. Og svo var hundur, sem hann
átti sjálfur, en hér var ekki nokkur
hlutur, sem pínulítill engill gat leikið
sér að. Þess vegna neyddist hann til
að gera öll skammarstrikin, því að
einhvern veginn varð hann að eyða
dögum eilífðarinnar, sem honum
fundust voðalega langir.
Allt þetta skildi friðarengillinn
mætavel, en hann vissi ekki hvað
hann gat gert til að bæta úr því.
Leikvöllur var enginn í himnaríki,
og flestir englar mundu telja það ó-
viðeigandi að vega salt og sitja í rólu
í himnaríki. Hann gat heldur ekki
sent pínulitla engilinn aftur til jarð-
arinnar, af því að sá, sem einu sinni
gengur inn um hlið himnaríkis, get-