Samvinnan - 01.12.1951, Blaðsíða 26

Ungir samvinnumenn
(■£1 'Siq Þ -qjj)
og nutum þar góðrar leiðsögu Bret-
ans, enda hefði ég valið mér annan
stað en London til að fara til, ef ég
hefði engan leiðsögumann fundið.
Fyrst fórum við í B. B. C., útvarps-
stöðina í London, og skráðum okk-
ur þar í gestabækur í sambandi við
brezku sýninguna. Sagði stúlkan okk-
ur, að við værum fyrstu íslending-
arnir, sem þar væru skráðir, en hvað
því hefur valdið, veit ég ekki, því að
margir Islendingar munu hafa verið
í London fyrir þennan tíma. Þarna
var gestum gefinn kostur á að tala
inn á plötu og heyra plötuna leikna.
Hafði Bretinn orð fyrir okkur og
sagði stúlkunni við upptökuna, að
hér væru þrír íslendingar. Spurði
stúlkan mig ýmissa spurninga, og að
lokum spurði ég, hvort ég mætti
byrja á því, sem ég vildi tala inn á
plötuna, og hvort ég mætti tala á ís-
lenzku. Kvað hún já við því. Gerð-
ist ég nú hinn ræðumannlegasti og
brýndi röddina sem ég gat, en setn-
ingarnar urðu ekki margar. Næsti,
sagði stúlkan, og einn félaga minna
tók við. Biðum við nú þess að hlusta
á sjálfa okkur, þegar platan yrði leik-
in. Raddirnar fundust okkur hjákát-
legar, en þegar ég fékk svo allt sam-
talið við stúlkuna á baukinn, gat ég
ekki annað en brosað, enda vakti
samtalið kátínu meðal áheyrenda.
Næst skoðuðum við félagar hver
annan í sjónvarpi.
Mér fannst tækifærið að komast
til Englands gullvægt, þó að ekki væri
nema það, að á þessu ári var tæki-
færi til að sjá brezku sýninguna, sem
aðeins er haldin á aldarfresti. Sýning-
in er í alla staði hin merkilegasta og
mundi áreiðanlega þurfa nokkra daga,
ef skoða ætti hana til hlítar, auk þess,
sem það krefst víðtækari enskukunn-
áttu en okkur félögum var gefin, ef
hafa á full not af slíkri sýningu. Urð-
um við að fara fljótt yfir sögu, og
komumst þó ekki yfir allt sýningar-
svæðið, þar sem skipta þurfti litlum
tíma, en margt annað að sjá í Lond-
on. En það, sem mér skilst að sýn-
ing þessi eigi að tákna, er þróunar- og
menningarsaga Bretlands, og í sum-
um tilfellum er þá hugmyndaflugið
látið fara milljónir ára aftur í tím-
ann. En hér læt ég staðar numið um
brezku sýninguna. Hún er nægilegt
úrlausnarefni í margar blaðagreinar
fyrir þá, sem geta skýrt hana í ein-
stökum atriðum.
Aldrei hafði ég ímyndað mér, að
London væri svo lítil, að maður fyndi
íslending á hverju strái. Þetta kvöld
fórum við félagar á dansleik og hitti
ég þar 6 ferðafélaga mína af Heklu.
Og þegar við komum af dansleiknum,
mættum við klefafélaga mínum,
Elíasi Mar, á götu. En við bjuggum
á fjölfömum stað í borginni, í Regent
Palace gistihúsinu við Piccadilly.
Seinni daginn skoðuðum við það
markverðasta í London, eftir því sem
tími vannst til. Um kvöldið héldum
við með næturlest áleiðis til Edin-
borgar, og samferðamaður okkar hélt
samtímis heim til Bristol. Var hann
okkur ómetanlegur ferðafélagi og
traustur vinur, og get ég honum seint
fullþakkað. í þetta sinn hafði ég vit
á að tryggja mér miða í svefnvagni.
Til Edinborgar komum við árla
morguns næsta dag. Taldi ég mig nú
sjálfkjörinn foringja, þar sem ég hafði
ferðazt þar fyrir ári síðan með Ferða-
skrifstofunni. Fórum við félagar í
Edinborgarkastala, skoðuðum blóma-
klukkuna, fórum í skrifstofu SlS í
Leith, og svo fórum við síðast í búð-
ir til að koma ekki heim með þá fáu
skildinga, sem eftir voru.
Á miðnætti losaði Gullfoss land-
festar, og þar um borð lifðum við við
þau þægindi, sem þetta ágæta skip
hefur að bjóða. Kom Gullfoss til
Reykjavíkur árla dags eftir rúmra
tveggja sólarhringa siglingu. Og þar
lauk þessari ferð minni á ráðstefnu
ungra samvinnumanna í Stanford-
Hall.
En innan sviga vil ég bæta þessu
við:
Sennilega hefur marga starfsmenn
kaupfélaganna fýst að fara þessa
ferð, þegar hún stóð til boða, en van-
máttarkenndin orðið yfirsterkari.
Hikandi fór ég, með takmarkaða
enskukunnáttu, en ég lagði á vaðið,
og ég varð að bjarga mér.
Og það eitt að hitta æskumenn frá
ýmsum löndum, hefur sitt gildi og
gefur sínar minningar, þar sem hér
er um fólk að ræða, sem vinnur inn-
an sömu vébanda og við.
Og þeir, sem kunna að hafa hik-
að eða hætt við að sækja ráðstefnu
þessa eða námskeiðið í Bexhill-on-
Sea að þessu sinni, skulu ekki hugsa
sig tvisvar um næst. Þeir, sem þang-
að fara, koma auðugir af góðum
minningum frá föðurlandi samvinnu-
manna. Og þá er tilganginum náð.
Birgir Steinþórsson.
Atlantsfjöll...
(Frh. af bls. 17)
ur sú spurning að vakna æ oftar,
hvort hægt sé að setja neðansjávar-
fjöllin í samband við hin frægu
„týndu lönd“. Frásagnir af öllum
slíkum „löndum“ eru dularfullar og
óljósar, hvort sem það er hið fræga
Semuría í Indlandshafi, Brendansey
eða Atlantis. En þessar sagnir koma
fram eins og dulin endurminning í
þjóðsögum víða um heim.
Atlantis er bezt þekkt þessara
landa, en samkvæmt frásögn Platons
var það stórt eyland handan við súl-
ur Herkúlesar. I Atlantis bjó herskátt
fólk og réðu fyrir því voldugir kon-
ungar, sem gerðu tíðum árásir á meg-
inlönd Afríku og Evrópu, lögðu und-
ir sig mestalla Libjm, herjuðu um
Evrópuströnd Miðjarðarhafsins og
réðust loks á Aþenu, að því er Platon
skrifar.
En með landskjálftum og hræring-
um voru allir þeir, sem herjað höfðu
gegn Aþenumönnum, gleyptir á ein-
um degi og einni örlagaríkri nóttu.
Eylandið Atlantis hvarf í djúpið. Frá
þeim tíma hefur verið ógerlegt að
sigla um sjóinn á þessum slóðum; skip
geta ekki komizt um hafið vegna
sanda, þar sem eyjan sökk.
Sagan um Atlantis hefur lifað í
aldaraðir. Þegar mennirnir urðu nægi-
lega djarfir til að sigla út á Atlants-
hafið, sigla yfir það og kanna undir-
djúp þess, hugleiddu þeir það oft,
hvar hið horfna land hefði verið. Sagt
hefur verið um margar eyjar í At-
lantshafinu, að þær væru leifar af
stærra landi. Hinir einmanalegu
Pálsklettar hafa sennilega oftar ver-
26