Samvinnan - 01.12.1951, Síða 23

Nú er úti orðið svalt,
óðum leggur glugga,
vefur héluvoðum allt
vetrarhúmið nístingskalt.
Má þá ekkert mannabörnin hugga?
Kuldinn sár ei sigra má
sálarvarmann öjarta,
hafi andi hússins þá
hlotið neistann guði frá,
er kveikir eld í köldu, myrku hjarta.
Ennþá man ég æskustund,
ekkert má það banna.
Þegar myrkrið þjakar lund,
þá leita ég á hennar fund
og sœki þangað sólskin minninganna.
Margra stunda minnist ég.
Man ég kvöldsins vöku.
Æskumyndir upp ég dreg,
sem œfi minnar lýstu veg,
og felli þœr i fátæklega stöku.
Amma þuldi allskonar
álfa- og tröllasögur.
Fyrr en týran tekin var,
tendrað Ijós og jafnað skar
kenndi hún okkur krökkum léttar
bögur.
Fólkið rökkurblundi brá,
birti skjótt í ranni,
vinnugleðin vakti þá
viðfangsefnin stór og smá,
iðjuleysið engum sæmdi manni.
Undir fótum elti skinn
ungur vinnumaður
eða saumaði sjóklœðin,
sem hann notaði i róðurinn;
við þá iðju var hann fingrahraður.
Sé ég þrekinn sauðamann
sinna verkum brýnum:
ýmist tætti eða spann,
ull og hrosshár saman vann,
tögl og gjarðir fléttaði föður mínum.
Lófasmáa höndin hrein
hnuðlaði sokkaboli
eða vatt á völubein
voðarþráðinn fingrasein.
Launin voru lumma eða kandísmoli.
Barna iðja einnig var
illeppana að prjóna,
mynduðu rós í miðju þar,
minna skreyttu toturnar,
svo voru djásnin sett í jólaskóna.
Undan sperru amma tók
ullarkamba sína
og sér i herðum aðeins ók
„Ætlar ei neinn að líta i bók?“
amma sagði, en inni fannst mér hlýna.
Raulaði pabbi rímnaslag,
raddirnar gömlu og ungu
undir tóku endabrag,
allir kunnu þetta lag
og Ijóðstafirnir lágu á hverri tungu.
Rokka stigu stúlkurnar,
stöðugt lopann teygðu,
fimur þeirra fingur bar
feiti á hlaupastelpurnar,
hverjum hnökra úr kembunni þœr
fleygðu.
Afi smiðaði askana,
í þá letrið greypti,
lagaði brotnu laupana,
laufum skreytti spœnina,
eða tólgarkerti stundum steypti.
Úti i skála ofið var
allt l fólksins klæði,
meðan glugginn birtu bar
brunuðu áfram skytturnar,
en rökkrið veitti vefara hvíld og nœði.
Bjó til plögg og peysurnar,
prjónum sjaldan sleppti,
mamma þekkti þarfirnar,
hún þreytumerkin skýrust bar,
fingur hennar friðlaust stritið kreppti.
Man ég sálm er sungum við
í sérhvern vökuendi.
Ef ég mínar bænir bið,
blessun hlýt og sálarfrið
og glatast aldrei guðs úr náðarhendi.
Grœnnar þekju burt er bær
og baðstofunnar ylur,
en við auga háreist hlœr
húsið, þar sem auðlegð fær
áhrif sýnd í tœkni er töfra þylur.
Þeim sem búa i hárri höll
hollast mun að geyma
trú, sem áður flutti fjöll,
en fýkur nú sem lausamjöll
í stormum þeirra tima er guði gleyma.
Guðs ef trúartraustið má
tendra i hússins inni,
kveikir neisti kærleiks þá
kvöldvökunnar arni frá
Ijósið bjart er lýsir í framtíðinni.
23