Samvinnan - 01.12.1951, Qupperneq 30

Heystuldurinn
(Frh. af bls. 11)
sem alltaf var svo hrædd við byssu.
Hvernig gat líka manninum flogið
þessi vitleysa í hug? Halda, að ein-
hverjir væru að stela. Og jafnvel þó
svo væri, ætla að liggja fyrir mann-
inum, skjóta hann, drepa hann ....
Og hann vissi ekkert fyrir víst.
Hvað ætli hann myndi gera við hana,
ef hann vissi allt eins og var? Ef hann
vissi, að hún væri þjófurinn, ef hann
vissi, að hún hefði laumað ofurlítilli
tuggu til kúnna, eftir að hann fór að
draga úr gjöfinni við þær. Þetta var
svo lítið, sem hún tók í hvert skipti,
að hana óraði ekki fyrir því, að hann
yrði þess var. Henni þótti svo vænt
um kýrnar. Og þegar hún kom í fjós-
ið, litu þær til hennar, bauluðu og
slógu til halanum. Þær voru hálf
svangar og hún skildi þær. Þá Iædd-
ist hún inn í hlöðuna, sótti ofurlitla
tuggu handa þeim, og stóð í básnum
hjá uppáhaldinu sínu, meðan þær
muðluðu heyið.
Hún hafði heldur ekkert samvizku-
bit af að hafa tekið þetta, en hún
hafði farið á bak við Grím, og þ a ð
nagaði vitund hennar, hríslaðist um
hana, ýfði við kenndum hennar, svo
að hana sveið í hjartað. Hún hafði
aldrei farið á bak við hann áður, og
hún hafði heldur aldrei gert sér það
ljóst fyrr, hvað henni þótti vænt um
hann. Hingað til hafði það verið svo
sjálfsagt, að hún hafði gleymt að
hugsa um það. Þó að hann væri hrika-
legur og ekki daglega ör á blíðu við
hana, leitaði hann hennar stundum
— tók fast á henni. Þá var hún svo-
lítið hrædd — óttaðist hann — af því
að hún elskaði hann. Hann hafði
aldrei brugðizt henni, eða það fannst
henni, að minnsta kosti núna; hún
var líka svo ein og það var myrkur.
Hún hafði reyndar áður veitt því
athygli, að Grímur var þjófhræddur.
Hann átti líka nóg af öllu. Sjálf var
hún alin upp í fátækt. Þar var aldrei
minnzt á þjófa, kannske vegna þess,
að þar var engu að stela.
En nú hafði hún farið á bak við
Grím, og kærni eitthvað fyrir hann í
nótt, var það henni að kenna. Og
samvizkubitið, biturt og skerandi
hríslaðist um hana, svo að hún gat
ekki legið kyrr. Hún mátti heldur
ekki liggja svona. Hún varð eitthvað
að gera. Hún varð að fara til Gríms
og segja honum sannleikann, segja
honum allt eins og var. Hún varð að
fara strax, strax, annars gat það orð-
ið of seint. Hún þaut upp úr rúrninu,
kastaði yfir sig kápu og flýtti sér út.
Veður var heiðskírt, björt vetrar-
nótt með tungli og norðurljósum.
Frost var á og það var kalt, en hún
fann ekki til kuldans. Hún gekk að
hlöðudyrunum. Það marraði undar-
lega hátt í hjarninu, og það lét illa í
eyrum hennar að heyra fótatak
sjálfrar sín. Það var eins og einhver
væri að elta hana, og hún flýtti sér
enn meira, þorði ekki einu sinni að
líta við.
Lokan var í að utan, því að Grím-
ur hafði farið inn í hlöðuna gegnum
fjárhúsið. Hún var dálítið skjálfhent
og hélt niðri í sér andanum. Lokan
var nokkuð föst í, og hún fór eins
hægt að öllu og hún gat. Grímur
myndi þó aldrei skjóta hana, konuna
sína. Svo opnaði hún hurðina........
Eitthvað slóst í pottinn inni í horn-
inu, svo kvað við skot og Grímur
kom æðandi með uppreidda kopar-
stöngina.
— Grímur! hrópaði hún. Svo féll
hún í ómegin.
— Ólöf ...?...?...?
Hann reisti hana á fætur, dálítið
óstyrkur. Gat það verið, að skotið
hefði hitt hana?
— Ólöf.......Ólöf.......
Ekkert svar. Og myrkrið var svo
andstyggilega svart, og það mátti
heyra féð hlaupa í hnapp frammi í
fjárhúsinu. Hann hristi hana til og
skimaði í kringum sig, eins og hann
byggist við hjálp.
Bara hún væri ekki dáin. Honum
var sarna um allt, bara ef Ólöf fengi
að lifa. Þeir máttu stela heyinu, fénu,
öllu, öllu, bara ef Ólöf fengi að lifa.
Hann tók hana í fangið og bar hana
inn. Svo lagði hann hana í rúrnið og
kveikti.
Þegar ljósið kom, opnaði hún aug-
un og leit í kringum sig. Hún var ein-
kennileg til augnanna, eins og rnaður,
sem er ekki búinn að átta sig.
Þegar Grímur sá, að hún var
ómeidd, jafnáði hann sig fljótt og
varð Grímur frá því í gær.
— Þú hjarir þá, sagði hann. — En
heppin varstu, að ég skaut þig ekki.
Hvurn fjandadnn voruð þið líka að
snudda úti í hlöðu, manneskja?
— Grímur, sagði hún.
— Nú, hvað?
— Grímur, ég ætlaði bara að segja
þér allt eins og er.
— Allt eins og er — hvað?
— Að það er ég, sem er . . . þú
veizt . . . Grímur . . . þjófurinn . . .
kýrnar . . . þú skilur . . .
— Ha, þú. Hvað ertu að segja,
manneskja? . . .
Hann ætlaði að segja eitthvað
meira, en hætti við það og fór út til
þess að loka hlöðunni.
Gistihús...
(Frh. af bls. 22)
veggir hans fóðraðir með Ijósgrænum,
silfurírðum veggdúk, en ekki rnálað-
ir, og gefur það salnum mun hlýlegri
svip. Húsgögn eru úr krómuðu stáli,
borð með póleruðum plötum, en stól-
ar bólstraðir og yfirdregnir með rauðu
skinni. Til borðs geta setið í einu um
24. Húsið er vel raflýst; það er með
olíukynntri miðstöð og miðstöðvar-
ofnar í öllurn herbergjum og göngum.
Þótt landrými sé ekki mikið kring-
um gistihúsið, stendur það samt á
ntjög heppilegum stað í kauptúninu;
er það fyrsta húsið við akbrautina,
þegar ekið er frá flugvellinum til
kauptúnsins. Bifreiðastæði er ágætt
fyrir framan húsið.
Rafael...
(Frh. af bls. 5)
vinnustofu hans við hlið síðasta mál-
verksins, sem hann aldrei lauk við.
Flykktust Rómverjar til vinnustof-
unnar til að kveðja hann í hinnsta
sinn, áður en hann var fluttur í Pan-
theon kirkjuna og jarðsettur við alt-
arið, varla steinsnar frá mörgum
mestu listaverkum sínum í Páfagarði.
Rafael afkastaði miklu þau 37 ár,
sem honum varð lífdaga auðið. Hafa
málverk hans staðizt eldraun allra
breytinga í smekk og fegurðarviðhorfi
fjögurra alda, og er enn í dag dáð um
heim allan.
30