Samvinnan - 01.08.1953, Qupperneq 10

hjá hinum, .sagði ég við konuna og
fékk henni ungann. Hún starði á
hann og spurði: Hvaða ungi er þetta?
Það er villtur andarungi, svaraði
ég-
Hvar fékkst þú hann? spurði hún
tortryggin.
Ég sagði henni allt af Iétta og hún
ætlaði að verða viti sínu fjær.
Út með hann! hrópaði hún og gerði
krossmark milli sín og andarungans.
Eg reyndi að útskýra fyrir henni,
að það hefði miklu frekar kallað
bölvun yfir hús okkar, ef ég hefði lát-
ið vesalings ungann deyja úr kulda
og vosbúð. Það var einmitt heppilegt,
að ég gat tekið hann með mér heim.
Gjörningarnir hefðu vissulega fallið á
mig, ef ég hefði látið hann verða bölv-
uðum rottunum að bráð. Eg hefði
sannarlega unnið fyrir álögunum, ef
ég hefði látið vera að hjálpa þessum
varnarlausa vesalingi.
Þegar ég hafði skýrt málið fyrir
konunni á þennan hátt, varð hún ró-
legri og samþykkti loks að Iofa villta
unganum að vera. Úr því að þú hef-
ur ekki tekið hann frá móður hans
eða gert honum nokkurt mein, getur
ekki verið neitt rangt við að láta hann
vera hér. Ég læt hann í kassann til
hinna, sagði hún.
Fregnin um það, að við hefðum
fugl frá Alagavatni heima hjá okkur
barst eins og eldur í sinu um byggð-
ina, og fólk kom víða að til að skoða
hann. En það olli vonbrigðum, er
menn sáu hann éta af skál á eldhús-
gólfinu, rétt eins og tömdu ungarnir,
því að villti unginn lét þegar sem
hann væri heima hjá sér, og hinir
munaðarleyingjarnir tóku vel á móti
honum. Það er svei mér ekki á hon-
um að sjá, að hann sé undir álögum,
sagði fólkið frá þorpinu. Það er varla
hægt að sjá mun á honum og hin-
um. Þetta er bara venjulegur, svart-
ur andarungi. Villti andarunginn var
örlítið snarari í snúningum en hinir
og ef til vill dálítið dekkri á lit.
Auðvitað ber hann það ekki utan
á sér, að hann er undir álögum, og
það er engin ástæða til þess, sagði
ég. En það er augljóst, að hann er
heilög vera, svo þýður og góður.
Þegar ég sagði þeim, hvemig ég
hefði fundið hann og hvers vegna ég
hefði tekið hann með heim, voru all-
ir sammála um, að ég hefði gert það
eina rétta.
Það leið ekki á löngu unz andar-
unginn tók að sýna það, að hann var
ekki eins og hinir, og að hið villta
eðli hans varð ekki tamið. Hann varð
tortryggnari með hverjum degi, sem
leið. Það mátti sjá, að hann var ávallt
á verði. I stað þess að venjast konu
minni og mér, forðaðist hann okkur
á allan hugsanlegan hátt. Hann var
gersamlega ómóttækilegur fyrir allar
tilraunir okkar til að vingast við hann,
og hann virtist hræðast það, að við
snertum hann og óttast að verða lok-
aður inni í krók.
Þegar sumra tók, setti kona mín
andahópinn í skúr og girðingu. Eftir
það gátum við varla séð villta and-
arungann, því að hann forðaði sér
ávallt, þegar til okkar heyrðist, og
fékkst ekki til að snerta fóðrið, með-
an við stórum við girðinguna.
Hann verður ekki mikið lengur hjá
okkur. Jafnskjótt og vængirnir geta
borið hann, mun hann fljúga til Álaga-
vatns, þar sem hann á heima, sagði
ég við konu mína.
Það væri synd og skömm að láta
hann fljúga, svaraði konan. Með slík-
um stegg mundum við geta eignazt
andastofn, sem mundi vekja athygli
í allri sveitinni. Heldur þú, að það
væri synd að stífa vængi hans, svo
að hann ekki geti flogið á brott? bætti
hún við með nokkurri eftirvæntingu.
Það var rétt, að villti andarunginn
var að verða myndarlegur steggur,
sem ljómaði í öllum regnbogans lit-
skrúði. Það var ekki hægt að kom-
ast hjá því að verða hrifinn af hinni
fögru byggingu hans og hinum mjúku
hreyfingum. Samt sem áður varð ég
að álasa konu minni fyrrir að láta sér
til hugar koma að vængstífa hann. Ég
mátti ekki heyra það nefnt! Skamm-
ast þú þín! Það mundi vera hin
hörmulegasta synd að vængstífa
hann og ræna hann þeim hæfileikum,
sem honum eru af guði gefnir!
Það kann að vera, en ennþá stærri
synd væri það að láta hann fljúga,
áður en hann hefur skilið eftir anda-
hóp með sínu blóði, svaraði hún.
Láttu hann fljúga, þegar hann sjálf-
ur vill. Við höfum ekki leyAi til að
halda aftur af honum.
Konan var hugsi, en sagði syo: Það
er ekki víst, að hann verði svo áfjáð-
ur í að fljúga, þegar þar að kemur!
Hvað átt þú við? spurði ég.
Ég held, að hann sé orðinn ást-
fanginn í einni af öndunum okkar. Það
er þessi litla, granna, sem er næsi-
um því eins svört og gljáandi og hann
sjálfur. Þau eru alltaf saman, og
villti steggurinn er mjög afbrýðissam-
ur. Það verður því ef til vill ekki nauð-
synlegt að vængstífa hann. Hún litla,
svarta okkar flýgur ekki langt.
Svei mér, ef konan mín hafði ekki
rétt fyrir sér! Villti steggurinn var
ástfanginn í litlu, svörtu öndinni okk-
ar. Hann yfirgaf hana að heita mátti
aldrei og leyfði engum að koma nærri
henni. Jafnvel eftir að vængir hans
voru orðnir nægilega sterkir, sýndi
hann engin merki þess, að hann ætl-
aði að yfirgefa okkur.
Það var sama, hversu langt hann
flaug. Hann kom alltaf aftur og sett-
ist hjá vinkonu sinni. Með hangandi
vængjum sat hann hjá henni eins og
hann væri að segja henni frá því, sem
hann hefði séð. Litla, svarta öndin
okkar hafði bundið stegginn við bæ-
inn sterkari böndum en nokkur
mannshönd gat hnýtt.
Þegar haustaði lifnaði mjög yfir
öndunum. Þegar kona mína hleypti
þeim út á morgnana, fóru þær rak-
Ieitt niður að vatninu og symtu þar
um og veiddu sér átu allan daginn.
Undir sólsetur þurfti konan að eltast
við þær og reka þær heim, áður en
hún fann þær allar.
Nú uppgötvaði ég, að villti stegg-
urinn hafði í hyggju að taka svörtu
öndina á brott með sér. Dag eftir dag
var hann með henni frá morgni til
kvölds að kenna henni að synda og
fljúga. Þegar hún varð þreytt og neit-
aði að hlýða, ýtti hann við henni með
nefinu eða lokkaði hana til að gera
það, sem hann vildi.
Það leið ekki á löngu, unz sú litla,
svarta gat kafað eins og skarfur og
flogið lengra og betur en sy^stur henn-
ar. Hún og villti steggurinn voru líka
ávallt seinust heim. I garðinum héldu
þau sig fjarri hinum, og sú svarta
gerðist nú eins tortryrggin og hann
hafði verið.
Hefur þú tekið eftir því, hvað hann
hefst að með litlu öndina? spurði ég
(Framh. á 20. siSu)
10