Samvinnan - 01.08.1953, Blaðsíða 29

• •
L
„Jósé-María er ekkert nema þorpari,“ sagði hinn ókunni
með alvöru.
Er hann að segja satt um sjálfan sig eða er þetta svona
mikil hógværð, hugsaði ég, því að ég hafði grandskoðað
félaga minn og komizt að þeirri niðurstöðu, að lýsingarn-
ar á Jósé-María, sem festar voru á húsveggi víða um
Andalúsíu, áttu algerlega við hann. Já, þetta hlýtur að
vera hann: skolhærður, bláeygur, munnstór, vel tenntur,
handsmár, í fínni skyrtu og flauelsjakka með silfurhnöpp-
um, með legghlífar úr hvítu leðri, á jörpum hesti. Á þessu
var enginn efi. En ég ætlaði samt að virða ósk hans, ef
hann ekki vildi segja til sín!
Við k’omum til gistihússins. Það rejmdist vera eins og
hann hafði sagt fyrir um, með öðrum orðum ömurlegasta
hreysi af slíku tagi, sem ég hafði fyrirhitt. Eitt stórt her-
bergi var bæði eldhús, matsalur og svefnherbergi. Eldur
brann á hellu á miðju gólfinu og reykurinn fór út um gat
á þakinu, eða réttar sagt hékk í mökk rétt yfir gólfinu.
Meðfram veggjum voru fimm eða sex gömul múlasna-
teppi breidd út. Þetta voru gestarúmin. Tuttugu skref
frá húsinu, eða réttar sagt þessu allsherjarherbergi, sem
ég lýsti, var eins konar kofi, sem notaður var fyrir hesthús.
Einu íbúar þessara dásamlegu húsakynna, sem sjáan-
legir voru þessa stundina, voru gömul kona og telpa, tíu
til tólf ára gömul, báðar svartar af sóti og klæddar vesæld-
aTlegum tötrum. Hér eru síðustu leifar íbúanna í Munda,
sagði ég við sjálfan mig. Ó, Caesar! Ó, Sextus Pompejus,
hversu undrandi þið munduð ekki verða, ef þið gætuð'
heimsótt jörðina aftur!
29