Samvinnan - 01.09.1954, Síða 11

Þessi saga hófst fyrir nokkrum ár-
um í litlum fjallabæ í Suður-Ítalíu.
Ég lief engu breytt nema nöfnum sögu-
persónanna. Allt annað er satt.
Luccia Gazzoní var tvímælalaust
glæsilegasta og fríðasta stúlkan í bæn-
um. Sannkölluð fegurðardís, dökk-
liærð, og augun tindrandi svört og
fjörmikil. Fjöldi ungra manna hafði
kropið að knjám hennar, vottað henni
ást sína og hrifningu, en allir hlotið
hryggbrot. Hún hafði gaman að ást-
leitni þeirra, gekk gjarnan spöl með
þeim, en aldrei þeim sama til lengd-
ar. En þótt þeir hlytu ekki laun fyrir
hlaup sín, bar þó enginn þeirra þung-
an hug til hennar, þvert á móti. Þeir
héldu sókn sinni áfram, enda þótt þeir
vissu, að það væri til lítils. Og ekki var
það fyrir þá sök, að Luccia væri illa
innrætt, þótt sú skrýtna tilfinning
gerði vart við sig hjá henni, að hafa
nokkurt gaman af biðlum sínum.
Satt að segja var hún ekki ánægð,
ef hún vissi af einhverjum, sem ekki
kraup að knjám hennar eða dáðist að
fegurð hennar og yndisþokka. Hún
vildi hhafa þá alla á nafnaskránni, sem
hún hélt yfir biðlana.
Og þarna í bænum var einn, sem
hafði ekki haft sig í frammi í þessum
efnum.
Það var Giuseppe Silva.
Hann naut reyndar ekki hylli kvenn-
anna fyrir fegurðarsakir, þótt fáir eða
jafnvel engir væru jafn eftirsóttir og
hann. Kom þar til listfengi hans og
handbrögð.
Giuseppe var klæðskeri, og bar
nafn með rentu.
Hann var að dómi kvenna eini mað-
urinn, sem hægt var að láta sauma kjól
og kápu. Og þær voru á einu máli um
það, að jafn snjall maður fyndist ekki
einu sinni í Neapel, og var þá langt til
jafnað. Það var undravert, hvað hon-
um tókst að gera með skærum og mál-
bandi.
Giuseppe var lítill maður vexti,
þrekinn og kubbslegur. Andlitsfríður
var hann ekki, en augun, sem voru
skýrleg og góðleg, bættu lítilsháttar
upp hið ófríða andlit.
Þótt Giuseppe hefði ekki fríðleik-
ann til að státa af, vildi Luccia eigi að
síður fá hann í biðlahópinn.
Vorið var gengið í garð.
Vormarkaðurinn hófst, og þá var
alltaf margt til skemmtunar og gam-
ans. Á stóru svæði var komið fyrir
tjöldum og smá söluhúsum. Svo var
þar hringekja og fleiri leiktæki.
Daginn áður en markaðurinn hófst,
kom Luccia inn í verzlunina hans Giu-
seppe, og var erindi hennar að kaupa
sér tvinnakefli. En það leit ekki út fyr-
ir, að hún væri neitt að flýta sér, því
að hún staldraði við og fór að spjalla
við meistarann.
„Ekkert skil ég í yður, signor Giu-
seppe, að þér skulið geta dvalið í fá-
sinninu hérna og tilbreytingarleysinu.
Þér mynduð brátt fá nóg að starfa í
Neapel og þéna þar mikla peninga."
„Ég hirði ekki um eignast meira fé
en ég hefi.“
„Já, en hugsið þér ekkert um frægð-
ina, góði maður?“
„Ég hef aldrei hugsað um þá hluti.
Tel það ekki hyggilegt að keppa að
því, sem ég get ekki hreppt.“
„Og ég sem hélt, að sá hlutur væri
vart til, sem þér gætuð ekki hreppt.“
Þessu svaraði Giuseppe ekki, en
vann þögull af kappi.
Eftir litla stund spurði hún blíð í
máli:
„Viljið þér bjóða mér með yður á
markaðinn á morgun?"
Hefði hún lagt slíka spurningu fyrir
einhvern biðlanna, mundi sá hinn
sami hafa stokkið í loft upp af gleði
og ímyndað sér, að nú væri lokatak-
markið í nánd.
En Giuseppe varð ekki uppnæmur.
Hann virtist vera hugsi litla stund,
líkt og hann yfirvegaði svarið: svo
kom það, látlaust og án nokkurs feg-
inleika:
„Það myndi verða mér óblandin
gleði, signoríta."
Svo rann dagurinn upp, heiður og
fagur. Allt í ríki náttúrunnar tjaldaði
sínu fegursta, og allir voru í hátíða-
skapi.
Luccia þaut eins og sviflétt fiðrildi
búð frá búð. Og Giuseppe fylgdi henni
trúlega eftir. Þegar hún benti á ein-
hvern fallegan hlut, keypti hann hlut-
inn og gaf henni.
Hann var ósínkur á fé, og hafði það
fram yfir flesta biðla hennar.
En hann þvertók fyrir að fara með
henni í ekjuna. Honum hefur víst
fundizt hann vera af unglingsaldri og
því ekki henta sér að þjóta á tréhesti
með geisihraða, svo að Luccia varð að
fara án hans. Hann vildi heldur standa
meðal áhorfendanna en fara í þessa
þeysireið.
En það var þarna, sem fundum
þeirra Lucciu og Roberts Belline bar
fyrst saman. Hann sat reiðskjótann,
sem var við hlið hennar, og hann hló
að henni, þegar hún þóttist ver að sál-
ast úr hræðslu. En hann studdi hana
styrkri hendi, og það var gott.
Hún kannaðist við hann af orðrómi.
Vissi, að hann var eins konar umboðs-
sali fyrir ýms ítölsk og frönsk iðn- og
verzlunarfyrirtæki, en var aðeins
staddur í bænum í kynnisför hjá
frændum og vinum.
Og hið mikla ímyndunarafl hennar
starfaði með miklu fjöri í þessari hröðu
hringferð á tréhestinum. Var þetta
ekki einmitt sveinninn, sem fær væri
í það stóra og þráða verk að nema
hana á brott? Fara með hana út í hinn
ókunna og stóra heim? Þannig hugs-
aði hún, og eigi stóð á jáyrði hennar,
er hann spurði hana, hvort hann mætti
heimsækja hana þá um kvöldið.
Foreldrum hennar skildist strax, að
þessi glæsilegi maður hafði ákveðinn
11