Samvinnan - 01.09.1958, Blaðsíða 13

Herra Gene Folck, bóndi í Springfield,
Ohio, í Bandaríkjunum, hagar hey-
skapnum á nokkuð annan hátt en venju-
legt er. í staðinn fyrir að bera áburð á
tún og slá það, hefur Folck bóndi heii
ósköp af hillum í fjósinu. Á þessum hill-
um hefur hann grunna bakka. í bakk-
ana blandar hann áburðarlegi, sem sam-
anstendur af köfnunarefni, fosfór og pó-
tassíum og nokkrum öðrum efnum. Á
hverjum degi sáir hann nokkrum pund-
um af spíruðu fræi í einhverja af bökk-
unum og eftir sex daga eru 5 pund af
fræi orðin að 25—35 pundum af ein-
hverskonar fóðrL Hiti flýtir að sjálf-
sögðu fyrir gróðrinum og sömuleiðis
birta. Folck bóndi hefur flúrósent ljós
í hillunum. Þetta kemur að sérstökum
notum, þar sem hagar eru af skornum
skammti og sumarið stutt, segir hann, og
hillurnar taka mjög lítið pláss. Þessi að-
ferð ætti að vera jafngóð, hvar sem er
í heiminum og Folck hefur komið því
svo haganlega fyrir, að hann kemst af
með hálftíma vinnu á dag við fóður-
framleiðsluna.
H A G A
R Á H I L L U M
farið svo burt héðan að ég launi ekki með
einhverju lítilræði. því svona yndislegar
viðtökur fær maður ekki á hverju strái,
og síðan leysti hún af sér þessa dásam-
legu svuntu sem tilheyrði þjóðbúningn-
um og rétti gömlu konunni. Þú þyggur
þetta væna mín þó lítið sé.
Ég á nú ekkert orð, leysir hún ekki af
sér svuntuna og gefur mér, sagði gamla
konan og starði gapandi á þennan dýr-
lega dúk eins og æskudraumur hennar
hefði skyndilega rætzt, sagði svo: Nei, ég
á þetta ekki skilið.
Láttu nú ekki svona góða mín, sagði
frúin, tók svuntuna úr höndum gömlu
konunnar og batt utan um hana. Svona.
Ja, þú kemur mér í laglegan vanda.
sagði konsúllinn og brosti fagurlega,
aldrei veit maður uppá hverju kvenfólk-
ið tekur, en þú skalt samt ekki leika á
mig, bætti liann við eins og Iangreyndum
stjórnmálamanni sæmdi, dró úrið sitt úr
vestisvasanum og rétti bónda, að vísu
ekki gullúr en laglegt samt.
Þetta er mér ómögulegt að þiggja,
sagði gamli maðurinn, en sá sem aldrei
hefur haft efni á því að kaupa sér slík-
an grip lítur hann hýru auga hvað sem
varirnar segja.
Jú, þú gerir það fyrir gamlan kunn-
ingja, sagði konnsúllinn og sló létt og
vel á öxl gamla mannsins.
Þetta er aðeins lítill vottur þess hug-
arþels sem við berum til vkkar. sagði
frúin, en fvrir alla guðslifandi muni látið
ekki neinn vita um þetta lítilræði, en það
er svona þegar tilviljunin ræður, þá verð-
ur maður að grípa til þess sem er hendi
næst. Og svo ætla ég að athuga þetta
með Kvenfélagið.
Síðan kvöddu konsúlshjónin með ein-
stakri hlýju og söknuði og héldu í bílinn.
Það stóð heima, hann var orðinn sem
nýr og þaut þegar af stað eftir veginum
og hvarf bak við næsta leiti, en eftir
stóðu gömlu hjónin á hlaðinu með sinn
dýrgripinn hvort.
SAMVINNAN 13