Samvinnan - 01.01.1966, Blaðsíða 16

Dagur Þorleifsson, blaða-
maður hjá Samvinnunni
hringdi til heyranda í holti
og taldi að nú hefði hann
haft sumarfrí alllangt og
væri því kominn tími til að
fara að hlera kveðskap.
Heyrandi tautaði fyrir
munni sér:
Dagskipunin drífur að:
Dugir sízt að slóra,
finndu l holti felustað
og farðu að kveða á Ijóra.
Sigurður frá Haukagili
var samferða milli bæja
þeim systkinum Halldóru B.
Björnsson og Sveinbirni
Beinteinssyni. Snjór var yfir
öllu og ófærð nokkur. Sig-
urður gekk fyrir og óð snjó-
inn. Honum varð að orði:
Mikið skratti hefði ég getað
orðið góður forustusauður.
Um það orti Halldóra:
Okkur slóð um ófœrð skóp
yfir hjarn á vetri.
Sá hefði orðið í sauðahóp
sauðum öllum betri.
Um Sigurð er þetta kveð-
ið:
Andvaka lá ég og orti um
M9
til einskis — en seinna mig
dreymdi,
að breiddirðu kálfskinnu-
blað oná mig
og blekið úr pennanum
streymdi.
Steingrímur í Nesi í Aðal-
dal getur verið glettinn á
stundum. Stöku þessa kvað
hann í vísnabók ungfrúar:
Meydómurinn mesta þykir
hnoss
meðan hann er þetta kring-
um tvítugt,
en verður mörgum þungur
kvalakross,
ef kemst hann nokkuð telj-
andi yfir þrítugt.
Sú var tíðin, að menn
sendu gjarnan hver öðrum
ljóðabréf til skemmtunar og
upplyftingar. Nú er sá siður
að mestu fyrirbí, svo sem
fleiri góðir og gamlir. En
það var sunnlenzka konan,
sem verið hafði á ferða-
flakki um Þingeyjarsýslur
eitt sólarsumar og hafði lát-
ið þar fjúka í hendingum.
Undir veturnætur barst
henni ljóðabréf. Þar var
þetta m. a.:
Braga engjablómi skin;
býður drengjum glcesta sýn.
Hugsar lengi hlýtt til þín
hnausaþengill vina mín.
Um þig verður minning mér
mild og hrein sem vera ber.
Ást í meinum fjarri fer.
Fylkir steina heilsar þér.
Varalitar blómgrund blíð,
bros þín hita stafa.
Áttu og nytjar alla tið
ástar Vitaðsgjafa.
Orlontvinna eikin þá
öðru sinni valla,
ef hún finnur baldursbrá
í brekkum Kinnarfjalla.
Sviki kinnar blómsturblað
brúðarkinn að mœta,
önnur kynni á öðrum stað
úr þvi kynnu að bœta.
Konan var, svo sem allar
konur af Evu komnar, for-
vitin úr hófi. Hún leitaði til
leyniþjónustumanna og rit-
handasérfræðinga, ef hún
mætti finna þann felu-
mann, sem svo fagurt kvað
til hennar. Þeir, sem rit-
handir rýndu, töldu skrifara
vera skáld, bónda item lax-
veiðimann. Þóttist konan þá
kenna þar Steingrím í Nesi
og sendi honum bréf. Heyr-
andi var í holtinu þá og
heyrði Steingrím lesa það á
vökunni. En svo nam heyr-
andi bréfið:
Kona á Suðurlandi fékk
að haustnóttum nafnlaust
bréf að norðan. Sendir hún á
þorra höfundi þess vísur
þessar:
Þakkarstrengi þér ég spinn,
þig skal lengi muna.
Hnausaþengill þú ert minn,
en það má engan gruna.
Um þig syngur ástarljóð
ópalhringa sunna.
Alltaf þráir þingeyskt blóð
þessi glingurnunna.
Sem áar kaldan öngulbít
óf þitt vald mig snœri,
þó að baldursbráin hvít
búin galdri vœri.
Dráttarvélar drottinn á
drósar þel i banni.
Kveðju velur veðragná
vísnaf elumanni.
Hafirðu ekki skrifað bréf-
ið hefurðu tvær gátur að
ráða. Hver skrifaði bréfið og
hver fékk það.
Steingrímur duldist ekki
lengur og svaraði:
/ svölum kyljum sumar-
minning
sólar hylji klaka ver.
Stundum yljar örstutt
kynning;
ei skal dyljast fyrir þér.
Þegar Askja fór að gjósa
um árið kvað Egill á Húsa-
vík:
Örœfanna undur stór ég
heyri,
Askja leikur þar við hvern
sinn fingur.
Hún er orðin Heklu krafta-
meiri,
hún er nefnilega Þingeying-
ur.
Þá varð Páli Bergþórssyni
að orði:
Víst er Askja enginn vesa-
lingur,
einnig mun hún vita hvað
hún syngur.
Hitt er ekki að undra fyrst
hún springur,
að hún skuli vera Þingey-
ingur.
Um fallinn hest, sem hét
Helmingur, er þetta kveðið:
Líður enn á œvidag,
enn er hrokkinn strengur,
þegar Helmings hófaslag
heyrist ekki lengur.
Eitt sinn þegar dómnefnd-
in í vísnakeppni Samvinn-
unnar kom saman var þar
og stödd kona sú, sem taldi
sig hafa fengið „hlutverk
hundsins“ í hreppsnefnd-
inni forðum. Hún kvað nú:
Hógvœrlega að höndum ber
hugsjón mikilsverða,
hvaða nefndar hundur mér
hlotnast nœst að verða.
Veiðimenn voru á ferð.
Hagyrðingur að nafni Hall-
dór orti mikið. T. d. fékk
fararstjórinn þessa vísu:
Vökult auga veldur því,
að veiðin brást ei honum,
hann á víða ítök í
íðilgóðum konum.
Er Halldór hafði um sinn
látið gamminn geysa varð
einum úr hópnum að orði:
Þegar Halldór þylur óðinn
þagna hinir við
ótœmandi orðasjóðinn,
ómelt brjóstvitið.
Þá þagnaði Halldór í bili.
Og að lokum:
Megni ei lengur lággeng sól
langa skugga að buga,
óort staka aukajól
alltaf veitir huga.
Þá herðir frost og haustar
að,
hefjast nýjar vökur.
Komið ykkar kímni á blað
og kveðið á skjáinn stökur.
KVEÐIÐ Á
SKJÁINN
Vísur, sem heyrandi í holti
hefur tínt saman
J2 SAMVINNAN