Samvinnan - 01.01.1966, Blaðsíða 21

Föndurkrókurinn
ÆÐARBLIKINN er sagaSur
út úr 5 mm. krossviði. —
Sagið rólega og reynið að
fylgja útbrúnum nákvæm-
lega. — Slípið síðan með
sandpappírnr. 80. — Teikn-
ið á bakhlið fuglsins sömu
mynd ogeráframhlið hans.
Tapparnir X ganga niður í
hæfilega stóran pall, sem
smíða þarf undir blikann.
Pallurinn mætti vera úr 8
mm þykkum krossviði. —
Lakkið að síðustu með
Cellouloselakki, hæfilega
útþynntu.
Gauti Hannesson.
— ,“ rödd hans varð ó-
greinileg, því að hann var
kominn langt undir sæng
með höfuðið.
„Ég heyri ekki, hvað þú
segir, elskan,“ sagði frú
Monroe. Hann skaut höfð-
inu út undan.
„Ég var að spyrja, hvað
yrði langt þangað til hún
færi.“
„Hún hlýtur að fara að
hanga kyrr á fótunum og
sofna rétt strax,“ sagði kona
hans sefandi röddu. „Hún
meiðir þig ekki.“ Þessi síð-
ustu orð höfðu furðuleg á-
hrif á herra Monroe. Hann
varð meira að segja hissa á
því sjálfur, en allt í einu sat
hann uppi í rúmi sínu, all-
reiður. Leðurblakan gómaði
hann líka núna, burstaði
hár hans, og um leið heyrð-
ist ofurlítið „Hviss“.
„Hæ,“ æpti herra Mon-
roe.
„Hvaff er þetta, elskan?“
sagði frú Monroe. Hann
stökk fram úr rúminu, utan
við sig af skelfingu og hljóp
til herbergis konu sinnar.
Hann komst inn, lokaði á
eftir sér, og þarna stóð
hann.
„Komdu uppí til mín,
elskan," sagði frú Monroe.
„Það er allt í lagi með
mig,“ hreytti hann reiðilega
út úr sér. „Mig vantar bara
eitthvað til að vinna á þess-
ari skepnu með. Ég fann
ekkert í mínu herbergi.“
Hann kveikti Ijósið.
„Það er ekkert vit í, að
þú farir að þreyta þig á að
berjast við leðurblöku,“
sagði kona hans. „Þær eru
ógurlega snarar í snúning-
um.“ Það sýndist bregða fyr-
ir glampa í augum hennar.
„Ég er líka ógurlega snar,“
rumdi herra Monroe, og
reyndi af öllum mætti að
leyna því, að hann skalf,
meðan hann vafði saman
dagblað í eins konar kylfu.
Hann fetaði til dyra með það
í hendinni. „Ég skelli á eft-
ir mér, svo að hún komist
ekki inn til þín,“ sagði hann.
Hann gekk út og lokaði
vendilega á eftir sér, lædd-
ist hægt gegnum forstofuna,
að sínu eigin herbergi.
Hann dokaði við og hlust-
aði. Leðurblakan var enn
að. Herra Monroe hóf papp-
írskylfuna á loft og lét
feiknahögg ríða á dyra-
karminn að utan. „Bang“,
heyrðist undan högginu.
Hann barði aftur. „Bang.“
„Hittirðu hana, elskan?“
kallaði kona hans. Röddin
var óskýr, þar eð dyrnar
voru lokaðar.
„Allt í lagi,“ hrópaði mað-
ur hennar, „ég hitti hana.“
Hann beið drykklanga
stund. Síðan læddist hann
á tánum að bedda, sem stóð
í forstofunni, miðja vega
milli herbergja hans og konu
Dægramunur
Nóttin veitir verkafriÖ
vinnustundir margar,
enda hef ég unað við
andvökur til bjargar.
Þœr hafa gert mér hlátraheim
hraunum af og söndum,
ímyndun mín út’ á þeim
unaö gróðurlöndum.
En er birtir öllu breytt
er í grjót aö nýju:
brunahraun að öllu eytt:
ilmi, mýkt og hlýju.
Sigurffur Jónsson frá Brún.
SAMVINNAN 17