Samvinnan - 01.01.1966, Blaðsíða 22

/
ma
hans, og lagðist gætilega á
hann, mjög gætilega. Hann
svaf óvært, því að það var
hrollur í honum. í dögun
reis hann á fætur og lædd-
ist að herbergi sínu. Hann
gægðist inn. Leðurblakan var
farin. Herra Monroe skreið
uppí og fór að sofa.
H. P. þýddi.
Að þykja vænt um
Framh. af bls. 7.
hagkvæma sitja í fyrirrúmi,
en þó ekki á kostnað þess
fagra og ekki eingöngu ein-
blínt á auðinn."
Hilmar Frímannsson á
Fremsta-Gili sagði:
„Unga fólkið er framtíðin. En
sannleikurinn er sá, að fram-
tíðin byggist á fortíðinni og til
þess að unga fólkið geti starf-
að skynsamlega, má það ekki
slíta sambandið á milli fortíð-
ar og framtíðar. Góður sam-
vinnumaður getur aldrei orðið
til', nema að hann sé kunnugur
þeim jarðvegi, sem samvinnu-
félögin eru vaxin upp úr.“
Þorsteinn Matthíasson, skóla-
stjóri, sagði:
„Mitt erindi hingað í ræðu-
stólinn er aðeins það, að þakka
ykkur, sem gert hafið þetta
átak hér, fyrir hönd þessa unga
fólks, sem á eftir að taka við
af ykkur, og sem ég starfa með.
Sennilega kemur það margt til
ykkar út í búð í fyrramálið. Og
þá er það eitt, sem ég ætla
að biðja ykkur fyrir: Gerið því
strax grein fyrir, að það á að
ganga vel um, það á að sýna
fulla kurteisi, sem er samboðin
því umhverfi sem það nú er
komið í. Því það vita engir bet-
ur en þið og enginn betur en
ég, hve umhverfið hefur mikil
áhrif á unga fólkið. Það er
sagt að heimilin móti æskuna
og að skólinn móti æskuna, en
þriðji aðilinn má heldur ekki
gleymast, en það er umhverf-
ið. Nú hafið þið boðið unga
fólkinu hér á Blönduósi upp á
nýtt umhverfi til að verzla í,
nýtt umhverfi sem á að kenna
því að koma kurteislega fram,
ganga um með háttvísi og sýna,
að það er vaxandi fólk, sem er
fært um að taka við því, sem
fyrir það hefur verið gert.“
Séra Þorsteinn Bjarnason
prófastur í Steinnesi, sagði:
„Fyrir nokkrum áratugum
var ég á aðalfundi Sambands
íslenzkra samvinnufélaga, sem
þá var haldinn á Laugarvatni.
Fundurinn stóð þar eins og
venja er til í tvo daga, og að
kvöldi annars dagsins var
fundinum slitið og þá fórum
við fulltrúarnir austur að Gull-
fossi. Það var ekki skemmti-
legt veður, þoka, og maður sá
ekki nógu vel í kring um sig,
en samt sem áður var það
skemmtileg ferð. Við komum að
Gullfossi og skoðuðum foss-
inn, sem að vísu ekki skartaði
sínu bezta skrúði, en við stóð-
um þarna á gilbarminum og
ég veit að okkur fannst öllum
til um hið tröllaukna afl, sem
þarna var að verki. Og mér
datt þá í hug hve þessi foss
var í rauninni gott tákn um
samvinnuhreyfinguna í land-
inu. Fossinn var aflmikill eins
og við vitum, en hann saman-
stóð af mörgum smá lækjum,
eða lækjarsytrum á afréttum
og heiðum, sem að lokum mynd-
uðu Hvítá, sem svo aftur mynd-
aði fossinn og það mikla afl,
sem þar birtist. Ég talaði svo-
lítið í þessu sambandi og
minntist þá á hve gott tákn
mér fyndist Gullfoss vera fyr-
ir samvinnuhreyfinguna í
landinu. Það eru ekki aðeins
forustumennirnir einir sem
myndað hafa þann kraft, sem
býr í samvinnuhreyfingunni,
það eru hinir mörgu sem
dreifðir eru út um byggðir
landsins, sem standa þar að
baki, alveg eins og lækirnir,
sem mynduðu Hvítá- Þess
vegna vil ég, þó ég geti þakk-
að þessar framkvæmdir hér
fyrir mitt leyti sem stjórnar-
nefndarmaður Kaupfélags
Húnvetninga, fyrst og fremst
minnast hinna mörgu sem
þetta hvílir á herðum. . . .
Að öðru leyti fannst mér þetta
vera táknrænt — Gullfoss —
fagur foss og nafnið fagurt.
Og samvinnuhreyfingin hefur
verið að mínum dómi eins kon-
ar Gullfoss fyrir þetta þjóðfé-
lag. Og ég vona að sú hug-
sjón, sem að baki samvinnu-
hreyfingarinnar stendur breyt-
ist aldrei, að hún verði Gullfoss
íslenzku þjóðarinnar um alla
framtíð. Ég óska kaupfélaginu
og framtíðinni og unga fólk-
inu til hamingju með þetta
nýja glæsilega verzlunarhús,
sem hér hefur verið reist. Megi
Kaupfélag Húnvetninga ævin-
lega vera Gullfoss fyrir þetta
hérað. Og nú skal ég ekki hafa
orð mín fleiri, en vænti þess,
18 SAMVINNAN