Samvinnan - 01.04.1981, Blaðsíða 29

draugaleg orð í litla hugan-
um sínum: ... hermaður ...
þýskur .... amerískur ....
fólkið þitt .... meistari ....
Svarta sleggjan .... meira
vatn en þú hefur nokkurn
tíma séð.
„Systir,“ sagði Joe, „eru
Ameríkanar eins og ég? Eru
þeir brúnir?“
„Sumir og sumir ekki,
Joe.“
„Eru margir eins og ég?“
„Já. Margt fólk.“
„Hvers vegna hef ég
aldrei séð þá?“
„Enginn þeirra hefur kom-
ið til þorpsins. Þeir eru út
af íyrir sig.“
„Ég vil fara þangað.“
„Líður þér ekki vel hérna,
Joe?“
„Jú, en Peter segir að ég
eigi ekki heima liér, að ég
sé ekki Þjóðverji og geti
aldrei orðið það.“
„Peter. Hlustaðu ekki á
hann.“
„Hvers vegna brosir fólk
þegar það sér mig og reynir
að láta mig syngja og tala
og svo hlær það þegar ég
geri það?“
„Joe, Joe. Sjáðu, fljótt,“
sagði nunnan. „Sérðu —
þarna uppi í trénu. Sérðu
litla spörfuglinn með þrot-
inn fótinn. Æ, vesalings
hugrakka skinnið — hann
bjargar sér bara vel ennþá.
Sérðu hann, Joe? Hopp,
hopp, hippity-hopp.“
EINN heitan sumardag,
þegar hópurinn gekk
framhjá smiðaverk-
stæðinu kom smiðurinn út
til þess að kalla eitthvað
nýtt til Joes, dálítið sem
gerði hann æstan og hrædd-
an.
„Joe. Hæ, Joe. Faðir þinn
er í bænum. Ertu búinn að
hitta hann?“
„Nei, herra — nei, ég er
ekki búinn að því,“ sagði
Joe. „Hvar er hann?“
„Hann er að stríða þér,“
sagði nunnan hvasst.
„Þú sérð hvort ég er að
stríða þér, Joe,“ sagði smið-
urinn. „Hafðu þara augun
opin þegar þú ferð framhjá
skólanum. Þú verður að
horfa vel, upp brekkuna og
inn í skóginn. Sannaðu til,
Joe.“
„Hvar skyldi litli vinurinn
okkar halda sig í dag,“ sagði
nunnan glaðlega. „Ham-
ingjan góða, ég vona að fót-
urinn hans sé að skána,
Hann lýsti með
vasaljósi framan
í Joe:
,Jía hérna, dreng-
ur! Hvaðan Kem-
ur þú?“
27