Samvinnan - 01.04.1981, Side 32

Maöur á röngum stað
hristi höfuðið. Hann þýddi
það sem Joe hafði sagt.
Skógurinn bergmálaði af
kæti.
„Joe Louis. Mér fannst
hann vera ægilega stór og
kraftalegur."
„Bara að vara sig á þeirri
vinstri — það er allt og
sumt.“
„Ef þetta er Joe hefur
hann sannarlega fundið
fólkið sitt. Þar hefur hann
okkur.“
„Þegið þið!“ skipaði und-
irforinginn allt i einu.
„Steinþegið þið allir. Þetta
er enginn brandari. Það er
ekkert fyndið við þetta.
Drengurinn er aleinn í
heiminum. Þetta er alls
enginn brandari."
Að lokum rauf lág rödd
þögnina sem á eftir fylgdi.
„Nei, þetta er alls enginn
brandari.“
„Við verðum að taka jepp-
ann og aka honum aftur í
bæinn, undirforingi," sagði
flokksforinginn. „Jackson
liðþjálfi, þú tekur við.“
„Segð’onum að Joe hafi
verið góður drengur,“ sagði
Jackson.
„Jæja, Joe,“ sagði flokks-
foringinn blíðlega á þýsku,
„þú kemur með undirfor-
ingjanum og mér. Við förum
með þig heim.“
Joe boraði fingrunum í
handleggi undirforingjans.
„Pabbi. Nei — pabbi, ég vil
vera hjá þér.“
„Sjáðu til, vinur, ég er
ekki pabbi þinn,“ sagði und-
irforinginn hjálparvana.
„Ég er ekki pabbi þinn.“
„Pabbi!“
„Hann er límdur við þig,
maður, er það ekki undir-
foringi?“ sagði einn her-
maðurinn. „Það lítur ekki út
fyrir að þú losnir nokkurn
tíma við hann. Þarna náðir
þú þér í strák, undirforingi,
og hann nældi sér í pabba.“
Undirforinginn gekk yfir
að jeppanum með Joe í
fanginu. „Láttu nú ekki
svona,“ sagði hann, „slepptu
nú, Joe litli, svo að ég geti
ekið. Ég get ekki ekið þegar
þú hangir svona á mér, Joe.
Sittu i kjöltu flokksforingj-
ans við hliðina á mér.“
Hópurinn safnaðist aftur
saman kringum jeppann,
alvarlegur núna og fylgdist
með þegar undirforinginn
reyndi að lokka Joe til að
sleppa.
„Ég vil ekki vera harður,
Joe. Svona nú — vertu ró-
legur, Joe. Slepptu nú, Joe,
svo að ég geti ekið. Sjáðu,
ég get ekki stýrt eða neitt
þegar þú hangir svona á
mér.“
„Pabbi!“
„Komdu til mín, Joe,“
sagði flokksforinginn á
þýsku.
„Pabbi!“
„Joe, Joe, sjáðu,“ sagði
einn hermaðurinn. „Súkku-
laði. Viltu meira súkkulaði,
Joe? Sérðu? Heilt stykki,
Joe, þú færð það allt.
Slepptu bara undirforingj-
anum og færðu þig yfir til
flokksforingj ans.“
Joe herti takið á undir-
foringj anum.
„Ekki setja súkkulaðið
aftur í vasann, maður.
Gefðu honum það samt,“
sagði annar hermaður reiði-
lega. „Farið einhver ykkar
og sækið kassa af súkkulaði
af vörubílnum og kastið
honum hérna aftur i handa
Joe. Gefið honum nóg
súkkulaði fyrir næstu tutt-
ugu árin.“
„Sjáðu, Joe,“ sagði annar,
„nokkurn tíma séð arm-
bandsúr áður? Sjáðu úrið,
Joe. Sérðu hvernig það glitr-
ar? Færðu þig yfir til
flokksforingjans og ég skal
lofa þér að heyra það tifa.
Tikk, tikk, tikk, Joe. Komdu
nú, viltu hlusta?"
Joe hreyfði sig ekki.
Hermaðurinn rétti honum
úrið. „Hérna Joe, taktu það
samt. Þú mátt eiga það.“
Hann gekk hratt í burtu.
„Ertu brjálaður, maður?“
kallaði einhver á eftir hon-
um. „Þú borgaðir fimmtíu
dali fyrir þetta úr. Hvað
hefur lítill strákur að gera
með fimmtiu dala úr?“
„Nei — ég er ekki brjál-
aður. En þú?“
„Nei, ég er ekki brjálaður.
Það er víst hvorugur okkar.
Joe — viltu hníf ? Þú verður
að lofa að fara varlega með
hann. Alltaf að skera frá
þér. Heyrirðu það? Flokks-
foringi, þegar þið eruð
komnir skaltu segja honum
að skera alltaf frá sér.“
„Ég vil ekki fara aftur. Ég
vil vera hjá pabba,“ sagði
Joe með tárin í augunum.
„Hermenn geta ekki tekið
litla drengi með sér, Joe,“
sagði flokksforinginn á
þýsku. „Og við förum
snemma i fyrramálið."
„Viljið þið koma aftur og
ná i mig?“ sagði Joe.
„Við komum aftur ef við
getum, Joe. Hermenn vita
aldrei hvar þeir verða frá
degi til dags. Við komum
aftur í heimsókn ef við get-
um.“
„Megum við gefa Joe
gamla þennan súkkulaði-
kassa, flokksforingi," sagði
hermaður sem hélt á pappa-
kassa með súkkulaðistykkj-
um.
„Ekki spyrja mig,“ sagði
flokksforinginn. „Ég veit
ekkert um það. Ég hef ekki
séð neinn súkkulaðikassa,
aldrei heyrt neitt um hann.“
„Já herra.“ Hermaðurinn
lagði byrði sina í aftursæti
jeppans.
„Hann vill ekki sleppa,“
sagði undirforinginn aum-
lega. „Keyr þú, flokksfor-
ingi og við Joe skulum sitja
þarna.“
Flokksforinginn og undir-
foringinn skiptu um sæti og
jeppinn byrjaði að hreyfast.
„Bless Joe!“
„Vertu nú góður drengur,
Joe!“
„Ekki borða allt súkku-
laðið strax, heyrirðu það?“
„Ekki gráta, Joe! Brostu
til okkar.“
„Breiðar, drengur — svona
já.“
JOE, JOE, vaknaðu Joe.“
Þetta var rödd Peters,
elsta drengsins á mun-
aðarleysingjahælinu, oghún
bergmálaði lágt frá stein-
veggjunum.
Joe hrökk við og settist
upp. Allt í kringum bedd-
ann hans voru hinir mun-
aðarleysingjarnir og stimp-
uðust, til að sjá Joe og fjár-
sjóðina við koddann hans.
„Hvar fékkstu húfuna,
Joe — og úrið og hnífinn?“
sagði Peter. „Og hvað er í
kassanum undir rúminu?“
Joe þreifaði á höfðinu og
fann þar prjónaða her-
mannahúfu. „Pabbi,“ muldr-
aði hann syfjulega.
„Pabbi,“ át Peter eftir
hlæjandi.
„Já, Peter,“ sagði Joe. „í
gærkvöldi fór ég að hitta
pabba.“
„Gat hann talað þýsku,
Joe?“ sagði lítil stúlka hugs-
andi.
„Nei, en vinur hans gat
það,“ sagði Joe.
„Hann hitti ekkert pabba
sinn,“ sagði Peter. „Pabbi
þinn er langt, langt í burtu
og kemur aldrei aftur. Hann
veit sennilega ekki einu
sinni að þú ert lifandi."
„Hvernig leit hann út?“
sagði stúlkan.
Joe horfði hugsi um her-
bergið. „Pabbi nær alveg
upp í loft hérna," sagði
hann loks. „Hann er breið-
ari en þessar dyr.“ Sigri
hrósandi tók hann súkku-
laðistykkið undan koddan-
um. „Og svona brúnn.“
Hann rétti hinum stykkið.
„Hérna, fáið þið ykkur. Það
er nóg til.“
„Hann lítur ekkert svona
út,“ sagði Peter. „Þú segir
ekki satt, Joe.“
Pabbi minn á byssu. sem
er eins stór og þetta rúm,
næstum því, Peter,“ sagði
Joe glaðlega, „og fallbyssu,
eins stóra og þetta hús. Og
það voru mörg hundruð eins
og hann.“
„Einhver hefur leikið á
þig, Joe,“ sagði Peter. „Hann
var ekki pabbi þinn. Hvern-
ig veistu að hann var ekki
að plata þig?“
„Af því að hann grét þeg-
ar hann skildi mig eftir,“
sagði Joe einfaldlega. „Og
hann lofaði að fara með mig
heim, yfir vatnið, eins fljótt
og hann gæti.“ Hann brosti
kátur. „Ekki eins og fljótið,
Peter — meira vatn en þú
hefur nokkurn tima séð.
Hann lofaði því og þá sleppti
ég honum.“ 4
(1953)
30