Spegillinn - 01.12.1947, Qupperneq 26

206
SPEGILLINN
þess heit að þvo ekki þann blett, sem hann snerti, svo lengi
sem þær lifa, og ættu þá brátt að verða auðþekktar, eftir því
sem bletturinn er lengur óþveginn. (Bara að aðrar taki ekki
upp þennan sið og svindli þannig á spursmálinu.)
Það er nú skemmst frá að segja, að Borgin var í hernaðar-
ástandi meðan Tæ stóð við, og loksins þegar hann lagði af
stað heim til sín klukkan hálffimm, einn skúmlan mánu-
dagsmorgun, var drjúgur hópur kvenna á flugvellinum, með
hundraðkalla og það niður í krónuseðla, handa honum að
átógraffa.
Auðvitað áttum vér einkasamtal við Tæ. „Finnst þér ekki
nóg um öll lætin í kvenfólkinu hér, Tæ?“ spyrjum vér. —
„0, þetta er nú ekki mikið“, segir Tæ og 'setur upp þetta
bros, sem Squibb og aðrir tannpöstungar eru svo stoltir af
og hver þeirra eigna sér, „ég fullvissa þig um, að þetta er
ekki mikið móts við það, sem ég var fyrir suður í Senegam-
bíu, fyrir viku síðan — og þar eru þær svartar, og ekki nærri
eins fallegar og hér“. — „Ertu kommi?“ spyrjum vér. —
„Ja, það er nú einmitt þetta, sem þeir vilja gjarna fá að vita
vestur í Ameríku, en ég læt bara ekki veiða neitt upp úr mér
um pólitík“. — „Bless, Tæ!“ segjum vér, því nú er flugvélin
farin að prumpa. — „Blessjú!“ segir Tæ.
Sem dæmi um vinsældir Tæs, og það heima fyrir, má hnýta
því aftan við, að fyrir skömmu átti hann júbíleum og þá var
gefin út bók um hann, smekklega bundin saman með sluffu
úr fánalitunum.
Fínt brúðkaup
Ekki mega lesendur vorir verða fyrir þeim vonbrigðum
að heyra ekkert um hana Elízabetu (eða Lilybet, eins og við
köllum hana heima fyrir), sem hefur verið fast númer í þess-
um dálki undanfarin ár, eða síðan hún fór að spila á píanó,
sem hún gerir vel. Og nú ætti að vera ástæða til þess, því að
nú er hún reyndar orðin gift kona, eins og allir vita, og þeg-
ar þetta er ritað er hún norður í Skotlandi með Filpusi manni
sínum (eða Pusa, eins og við köllum hann í Bökkingham).
Þau eru í Skotlandi til þess að læra að spara, því að nú þarf
að rétta við hallinkjammann á ríkissjóðnum í Bretlandi og
þar er enginn Hvalf jörður, sem hægt sé að háfa eða pumpa
peningana úr, enda vafasamt, hvort sandpumpurnar eru í
lagi, eftir stríðið.
En það var nú aðallega um brúðkaupið sjálft, sem ég veit,
að þið viljið heyra, og það er ekki á hverjum degi, sem mað-
ur dumpar oní kóngabrúðkaup. Strax kvöldinu áður vorum
við konurnar farnar að þyrpast ofan að götunum, sem liggja
að Vestminsterabbí — já svona skrítið er nafnið á dómkirkj-
unni þeirra — og allar höfðum við með okkur teppi og kjafta-
stóla og svo eitthvað í gogginn, til þess að þrauka af nóttina.
Það gekk sæmilega, þó að veðrið væri ekki sem bezt, en hálf
vorum við rotinpúrulegar þegar kóngsvagninn kom og Elíza-
bet brosti til okkar. Við skoðuðum fyrst kjólinn, sem mest
hefur verið umtalaður og tízkukóngarnir hafa sent spíóna til
þess að komast eftir, hvernig væri, en hann var þá afar óbrot-
inn úr krepdusíni, en með löngu slefi. Hinsvegar var Filpus
brúðgumi í úníformi, því hann er hermaður og stríddi voða-
lega vel í stríðinu, þó að hann væri stundum utan við sig, af
því að þá var hann að hugsa um Elízabetu.
Löngu fyrir brúðkaupið var öllum boðið að sjá brúðar-
gjafirnar; þær voru nú mest úr pletti, af því að tímarnir eru
eins og þeir eru. Meðal annars gaf Magga prinsessa systur
sinni pikknikktösku með borðbúnaði fyrir sex og það finnst
mér nú alveg óþarfi, þar sem þau pikknikka varla norður í
Skotlandi með mannsöfnuð með sér, heldur sækjast eftir að
vera ein yfir hveitibrauðsdagana.
Elektriskt ástaljóð
Ólgar raf í æðum þínum,
augun neista, fagra vera.
Og þú lýsir augum mínum
eins og hundrað kerta pera.
Ástin lieit þér einni lýtur,
er ég dvel í liúsi þínu,
og ég veit þú aldrei slítur
öryggin í hjarta mínu.
Bæjarpósturinn kvartaði fyrir nokkru um að skáldin skyldu ekki
fá innspirasjón frá Heklugosinu, en þessi vísa um fslending
segir nú annað.
Þeir lugu og stálu, þeir lifðu í syrnl.
Sá lýður var dæmdur að falla,
unz helvíti opnaði Heklutind
og Jiugðist að gleypa þá alla.
Kei.