Spegillinn - 01.01.1957, Qupperneq 7

SPEGILLINN
5
Það var svo sem ekkert líflegt
á mér upplitið, þegar ég skröngl-
aðist til Hermanns, á bak nýári, til
þess að vita, vernig stæði í bólið
hans, enda var þetta á dauðasta
tíma ársins, þegar ekkert gerist
og enginn þorir einusinni að ræskja
sig, af hræðslu við, að lagt verði á
það framleiðslusjóðsgjald.
— Sæll, Faraldur, sagði Her-
mann, hress í bragði. — Hvaða
helvíti ertu eitthvað dokinn.
— Það værir þú líka, Hermann
minn, ef þú hefðir ekkert upp úr
þér annað en svik og pretti og
brigðmælgi. Það gætu fleiri en ég
hasazt upp á slíku, þegar fram í
sækir.
— Hver hefur nú svikið þig?
spurði Hermann og ég sá, að hon-
um leizt ekkert á svipinn á mér.
— En þú og þínir líkar, svaraði
ég. — Fyrst gerirðu Helga Sæm.
að formanni Menntamálaráðs, sem
ég hefði verið alveg tilvalinn í,
þamæst Bensa Gröndal að for-
manni Útvarpsráðs, sem ég hefði
líka verið tilvalinn í, og loks heng-
irðu kross á Helga Eyjólfsson, þó
að það lægi í augum uppi, að hann
— þ. e. krossinn en ekki Helgi —
væri alveg eins og sniðinn á mig.
— Maður verður nú að heiðra
eitthvað þá, sem eru fyrirtaks for-
gangsmenn í iðnaði, sagði Her-
mann, en ég tók eftir því, að hann
sagði það með hangandi tungu og
ekki af sem mestri sannfæringu.
— Þá hefðuð þið eins vel getað
heiðrað Glersteypuna, sagði ég.
Hún er þó að minnsta kosti braut-
ryðjandi á sínu sviði, en hinsvegar
eru setuliðsviðskipti engin ný upp-
finning lengur.
býöur
gleitilegt nýár
Vertu nú ekki svona andskoti
önugur, Faraldur. Mér er sem ég
sjái, hvernig þú hefðir orðið, ef
þú hefðir mætt í nýárskokteilnum.
— Þú veizt, að ég mæti þar ekki
síðan farið var að sía þjóðina og
setja dólga við dyrnar til þess að
bæja alþýðunni frá. Hvað segja
annars kommarnir þínir um það?
— Þeir hafa hingað til ekki sagt
annað en já og amen við mínum
gjörðum. Þú manst, hvernig þeir
eru orðnir gagnvart setuliðinu
mínu, og svona er það yfirleitt á
öllum sviðum; ég þarf ekki annað
en benda niður með þumalfingrin-
um eins og Neró forðum, þá hjaðna
þeir niður og verða mjúkir eins
og lunga.
— En, hvernig er það: Varst þú
ekki sjálfur á móti öllu varnarliði
fyrir kosningarnar?
— Þú ættir að geta skilið það,
manngæra, að það er ekki sama
sem eftir kosningar. Auðvitað var
þetta bara trikk, til þess að steypa
undan íhaldinu, og fannst þér það
kannske ekki takast sæmilega?
Auðvitað höfum við setulið áfram,
til þess að hafa eitthvað upp í
uppbæturnar. Ekki mun af veita.
— Nei, það er nokkuð til í því,
Ég sá hann Eystein áðan, og þar
var nú ekki peningagorgeirinn.
— Hvar var hann að flækjast?
— Hann stóð nú niðrá hafnar-
bakka með tóman tunnusekk um
öxl og var að bíða eftir Hamra-
fellinu, til að hirða af því ágóðann,
strax og það kæmi. Líklega þurfið
þið að borga ykkar mönnum kaup,
eða dugar þeim kannske æran?
— Ég hélt, að Eysteinn vissi, að
Hamrafellið gefur engan ágóða, og
ekki er sköttunum fyrir að fara;
þetta er jú fyrirtæki þjóðarinnar
allrar.
— Nei, það er víst, ekkert ofsælt
af þessum 160 sjillingum, skilst
mér. En veiztu, að nú er Björn