Spegillinn - 01.01.1966, Blaðsíða 10

gleðilegt nýár og þakka þér fyrir við-
skiptin á gamla árinu, þegar ég kom
til hans daginn eftir þrettándann.
— Gleðilegt nýár, og þakka þér sjálf-
um, sagði ég.
- Ja, ég læt nú nægja að þakka
kúnnunum fyrir viðskiptin munnlega,
hérna á stofunni, en auðvitað væri nú
fínna að senda þeim skiautprentað ný-
árskort, sagði rakarinn minn kíminn.
— Þú segir nokkuð, anzaði ég.
— Þeir kvað gera þetta sumir veit-
ingamennirnir, senda þeim kúnnunum,
sem þaulsætnastir eru við barinn for-
láta nýárskort með myrid af veitinga-
húsinu, ásamt kærri þökk fyrir við-
skiptin á liðna árinu og beztu óskum
um ánægjuleg viðskipti á nýja árinu,
sagði rakarinn íbygginn.
— Hvaða fjandi eru þeir myndarleg-
ir í sér, ég meina veitingamennirnir,
sagði ég.
— Ojá, það gæti sýnzt svo, en ég hef
heyrt, að þessi kveðja frá þeim kæmi
sér dálítið illa fyrir surná, ef frúrriar
fara að hnýsást í kortið, sem þær auð-
vitað gera alltaf, sagði rakarinn og
glotti út í vinstra munnvikið.
— Jæja, ég hélt að góðum eiginkon-
um þætti vænt um að mennirnir þeirra
fengju sem flest nýárskort, sagði ég í
grandaleysi.
— Já, mikil ósköp, undir venjuleg-
um kringumstæðum mundu þær gleðj-
ast yfir kveðjunni. En það er ekki alveg
-sama hvaðan kortin eru. Þær þykjast
nefnilega sjá, að það hafi ekki alltaf
verið bráðnauðsynleg eftirvinna á skrif-
stofunni, sem mennirnir voru að inna
af höndum, þegar þeir hringdu heim og
sögðust ekki geta komið í kvöldmatinn,
ha, ha, sagði rakarinn og hló stórkarla-
lega.
S p e g i 11 i n n 10
— Ja, svo að skilja; já það mætti
segja mér, að blessaðar frúrnar létu sér
ekki guðsorðið eitt um munn fara, þeg-
ar þær komast að þessu, sagði ég.
— Nei, blessaður vertu; (nú lækkaði
rakarinn röddina dálítið), þú hefðir
átt að heyra havaríið hjá honurn ná-
granna mínurn, á næstu hæð fyrir ofan
mig. Hann er sko framhaldsskólakenn-
ari og hefur látið í veðri vaka að hann
sé á kafi í stílaleiðréttingum og þess
háttar fram eftir öllum kvöldum, og
konan hans alltaf að barma sér yfir því,
hvað maðurinn hennar þyrfti að vinna
lengi fyrir þessu skítakaupi. En hvað
heldurðu maður; um áramótin fær hann
þetta fína kort frá honum Símoni í
Naustinu, með hjartanlegustu þökkum
fyrir viðskiptin á liðna árinu og ósk um
ánægjuleg viðskipti framvegis. En það
mætti nú segja mér, að það drægi held-
ur úr viðskiptunum þar, svona eftir
orðavalinu og tónhæðinni hjá frúnni,
þegar hún sá kortið; — öllu þessu hálf-
hvíslaði rakarinn að mér.
— Nú þykir mér týra; það er ekki
að undra þótt kennararnir vilji fá sæmi-
legan aukapening fyrir stílaleiðrétting-
arnar, sagði ég.
— Já, ojó, nú en það er svo sem víða
pottur brotinn, sagði rakarinn og var
nú aftur orðinn grafalvarlegur og á-
býrgðarfullur á svipinn.
— Það er hætt við því, sagði ég.
— Og nú fá þeir ekki mannskap á
bátana, útvegsmennimir suður með sjó;
allir verkfærir menn fara i alúmínið og
á Völlinn. Hvar í ósköpunum endar
þetta?, sagði rakarinn og mátti greini-
lega heyra umhyggjuna fyrir velferð
þjóðarbúsins í röddinni.
— O, ég veit ekki; ætli þetta veltist
ekki einhvern veginr. áfram hé'r eftir
eins og hingað til, sagði ég.
— Veltist, segirðu; getur maður ætl-
ast til að þjóðarbúskapurinn byggist til
frambúðar á einum saman veltingi, ja,
ég bara spyr?? Og nú á að fara að
flytja inn tilbúin hús, tilbúnar eldhús-
innréttingar og tilbúin húsgögn. Það
þýðir að húsasmiðir, bólstrarar, mubblu-
smiðir og fleiri iðnaðarmenn verða þarf-
lausir sem slíkir. Auðvitað væri hægí að
manna með þeirn nokkra dalla, en ætli
þeir vildu ekki heldur fara í alumínið?
Tilbúið danskt bakkelsi er farið að flytja
inn, til viðbótar öllu kexinu; og sjálf-
sagt verður bráðum farið að flytja inn
flatkökur og seytt rúgbrauð, þeir bara
hraðfrysta það, eins og bankarnir spari-
féð, ef þeir em hræddir um að það
skemmist í flutningunum; það þýðir að
bakarar og brauðgerðarhús mega niður
leggjast hér; nú, bakararnir geta náttúr-
lega farið á Völlin, ef það er ekki hægt
að gera úr þeim opinbera starfsmenn,
og auðvitað má breyta bakaríunum í
sjoppur með kvöldsöluleyfi. — Hér tók
rakarinn sér málhvíld og dæsti við, en
ég notaði tækifærið til að skjóta inn at-
hugasemd.
— Það verður nú samt erfitt að út-
rýma rökuranum með innílutningi,
sagði ég og glotti.
— Já, og þó; ef farið verður að flytja
inn fólk í stórum stíl, þá má náttúrlega
flytja inn rakara eins og hvert annað
fólk. Nú, og svo má auðvitað gera það
að skilyrði, að innflutta fólkið sé ný-
klippt, þegar það kemur og verði sjálft
að sjá um snyrtingu á hári sínu og
skeggi hér, sagði rakarinn mæðulega.
— Hvaða fjandi ertu svartsýnn,
svona i ársbyrjun, sagði ég.
— Nú, maður verður að reyna að
gera sér grein fyrir ástandinu; eins og
nú horfir, bendir allt til þess, að ýmsar
starfsgreinar leggist niður hér, jafnframt
vantar mannskap á sjóinn og í frysti-
húsin. Eiginlega væri bezt úr því sem
komið er að flytja inn fólk til allra nýti-
legra starfa, en notast við innlent vinnu-
afl á skrifstofum, já, og í opinber störf
svona yfirleitt, sagði rakarinn grafalvar-
legur í bragði.
— Væri þá ekki rétt að setja lög um
takmörkun á framleiðslu innlends vinnu-
afls sem svarar innflutta vinnuaflinu?
sagði ég.
— Ja, þú segir nokkuð, þetta hafði
mér ekki dottið í hug; — það eru
fimmtíu krónur — takk, sagði rakarinn
minn og dustaði jakkann minn með
æfðum og liðlegum handtökum.