Spegillinn - 01.01.1966, Qupperneq 24

HAPPDRÆTTIS VINNINGURINN
„Það er ég viss um að við vinnum í
happclrættinu“, sagði iiún Sigga mín
yfii morgunkaffinu einn daginn,
skömmu fyrir jól. „Þegar mig dreymir
eins og mig dreymdi í nótt, þá bregst
sko ekki, að það er fyrir ábata“, hélt
hún áfram. „Mig dreymdi að þú varst
búinn að gera í rúmið, góði minn, og
það sko aldeilis ekkert smávegis, því að
það bókstaflega flæddi niður á gólf. Að
dreyma svona lagað, hefir aldrei brugð-
ist mér. En mig hefir aldrei dreymt
svona mikið — svona mikinn skít, góði,
svo að þetta hlýtur að vera stórvinning-
ur, að þessu sinni“.
Ég svaraði víst fáu. Það var svo
merkilegt, hvað henni Siggu gat dottið
í hug.
„Annaðhvort er það hús hjá DAS eða
bíllinn hjá Krabbameinsfélaginu“, hélt
Sigga áfram. „Héma um árið, þegar
við fengum tíuþúsundkallinn hjá Happ-
drætti Háskólans, þá dreymdi mig bara
svona smávegis í bólinu hans Lilla litla,
svo að nú verður það stórvinningur.
Það var sigurglampi í augum Siggu.
Mér leizt ekki á það. Hún verður fúl-
lynd í hálfan mánuð um jólin og fram
yfir nýár, bara vegna vonbrigðanna,
maður var nú farinn að kannast við
hvernig draumarnir rættust hjá henni
Siggu.
„Þú verður að fá frí eftir hádegið og
endurnýja bæði hjá Háskólanum, SÍBS
og DAS. Svo verðurðu að kaupa miða í
Símahappdrættinu og hjá Krabbameins-
félaginu, svo að við eigum alls staðar
sjens“.
„Ég er nú ekki viss um að ég hafi
aura í svona innkaup, góða mín, þetta
kostar nú ekki neina smápeninga“,
maldaði ég í móinn.
„Hvað er þetta maður, fékkstu ekki
útborgað á föstudaginn, eða hvað?“,
þusaði Sigga. „Þetta er sko öruggt, svo
að þér er óhætt að láta okkar síðasta
eyrir fyrir happdrættismiða í bili“.
Ég hvorki vildi né þorði að standa
á móti vilja Siggu í þessu máli, frekar
en öðrum. Fékk mér frí eftir hádegið og
endurnýjaði og keypti happdrættismiða
fyrir röskar tvö þúsund krónur. Það var
S p e g i 11 i n n 24
eins gott að halda svona uppátæki
leyndu. Fólk myndi halda að við vær-
um snarvitlaus, bæði ég og kerlingin.
Kannski eru við líka orðin það, gömlu
hjónin, maður hva ekki finna sjálfur,
þegar maður verður skrýtinn, verður
bara ánægðari með sjálfan sig og til-
veruna. Það var tilfellið, að mér leið
bara orðið ágætlega í seinni tíð, og það
sama gæti ég hugsað að væri með hana
Siggu, húr. virtist hafa róast talsvert
upp á síðkastið. Þetta skyldi þó ekki
vera undanfari algjörrar geggjunar.
Það voru áleitnar hugsanir, sem á-
sóttu mig á leiðinni heim þennan dag.
Ég gekk hægt vestur í bæinn í áttina
heim, og naut þess að vera einn um
hugsanir mínar.
Um leið og ég gekk framhjá Elli-
heimilinu, kom skyndilega upp í huga
mér, að ég hafði ekki heimsótt hann
Gvend gamla gogg í háa herrans tíð,
þó að ég hefði lofað honum því mörg-
um sinnum að heimsækja hann. Við
vorum gamlir vinnufélagar, Gvendur
og ég, en strákamir kölluðu hann gogg,
því að hann var svo fjandi ljótur, svo
frammynntur, að það var eins og gogg-
ur á honum munnurinn. Það þurfti ekki
mikið til að fá viðurnefni.
Það væri kannske ekki svo vitlausi og
nota tækifærið og heimsækja karlinn,
það væri áreiðanlega gustuk, hann átti
víst enga ættingja, a.m.k. var hann þá
ekki ættrækinn, því að aldrei hafði mað-
ur heyrt hann ræða um ættingja sína.
Gvendur gamli gat ekki leynt undr-
unarsvipnum, þegar ég birtist í gætt-
inni. Hann hafði hrörnað nokkuð karl-
inn frá því ég sá hann síðast, en augun
skutu ertnislega gneystum svipað og áð-
ur, og það var þeirra vegna, sem hann
var svo fljótur að koma mönnum í orða-
skak við sig. En okkur hafði alltaf sam-
ið vel í vinnunni okkur Gvendi. Kannski
vorum við báðir álíka skrýtnir: Mér
hraus hugur við tilhugsunina, vegna
þess að mér fannst hann stóreinkenni-
legur, og gat þess vegna vart hugsað
mér, að ég sjálfur væri álíka.
Gvendur tók mér í fyrstu með nokk-
urri tortryggni, en síðan tók að rætast
úr karli og hann varð að lokum eins
ræðinn og ertinn og ég þekkti hann
fyrir að vera frá fyrri tímum.
Gvendur undi hag sínum ekki sem
verst á Elliheimilinu. Hann gat varla
búizt við miklum heimsóknum, sagði
hann, hann hafði ekki verið að rápa
sjálfur í hús til kunningjanna. En ekki
gat hann neitað því að honum þótti
vænt um, að einhver leit inn, svona til
að segja honum eitt og annað í fréttum.
Heimsókn hafði hann ekki fengið lengi,
enda rnundi hann ekki einu sinni eftir
því, hver það var, sem heimsótti hann
síðast.
Þegar ég gerði mig líklegan til að
fara, var eins og Gvendi langaði til að
biðja um eitthvað, og hann varð hálf
heimóttarlegur, þegar hann bar upp
bón sína. Hann var líklega ekki vanur
að þurfa að biðja fólk neins.
„Heldurðu að þú kaupir nú ekki fyr-
ir mig flösku, kunningi. Það er svo
asskoti langt síðan ég hefi dreypt á því,
að mig hálflangar til að fá mér bragð.
Ég hefi bara ekki haft nokkur tök á að
biðja neinn um að gera þetta fyrir mig“.
Auðvitað lofaði ég að koma með
flösku strax daginn eftir. Gvendur hafði
ekkert minnst á greiðslu, en það var
kannski ekki höfuðmálið, því sá sem
hafði efni á að kaupa happdrættismiða
fyrir tvöþúsundkall, hafði víst áreiðan-
lega efni á að spandera einni brenni-
vínflösku á gamla vinnufélaga. Sú
yrði nú aldeilis trítil-óð hún Sigga, ef
hún vissi þetta. En hún skyldi heldur
ekkert fá að vita.
Mér fannst Gvendur yngjast um tíu
ár, þegar ég rétti honum flöskuna. Hann
bað mér Guðs blessunar, en minntist
ekki á aðra borgun. En ég gat ómögu-
lega verið að reksa í því við karlskömm-
ina, svona rétt fyrir jólin.
Gvendur lét mig lofa annarri flösku
á Þorláksmessu, og þá þriðju fékk hann
rnilli jóla- og nýárs. Þegar ég kom með
þá fjórðu upp úr nýárinu, fékk ég að
vita, að Gvendur hefði dáið þá um
morguninn, þrátt fyrir að heilsan hefði
verið með allra bezta móti frá því fyrir
jól.
Jæja, blessaður karlinn. Hann lifði
það þá ekki að gera upp við mig flösk-