Spegillinn - 01.12.1971, Page 11

á>
Undarleg er hún þessi sífellda martröð.
í nótt fannst mér ég vera orðinn að
flutningaskipi og heita Austri. Mér
þótti ártalið vera 1912 og ég var seld-
ur úr landi, af því þjóðin bar ekki
gæfu til að meta rétt þau not, sem af
mér gátu orðið. Hugsa sér annað eins,
ég seldur útlendingum. í fyrrinótt var
ég allt í einu orðinn að dagblaði austur
á Seyðisfirði. Af öllum andskotans
plássum, austur á Seyðisfirði. Þá var
ég í eigu Sjálfstæðismanna, Sveins
Árnasonar fiskimatsstjóra og annarra
þess háttar íhaldskurfa. Síðan leið ég
undir lok. Hvað skyldi koma næst?
Kannski dreymir mig á morgun, að ég
sé orðinn að Acta Diurna, fyrsta dag-
blaðinu, sem í fyrndinni var gefið út í
Róm. Ekki var það þó kennt við
Austra. Jæja, fátt er svo illt, að engum
dugi, segir máltækið. Þessi sífelldu
martraðarferðalög gera það að minnsta
kosti að verkum, að vinnudagurinn
lengist að mun, því ekki get ég sofnað
aftur.
Hvernig væri nú að fara gangandi í
vinnuna svona einu sinni til tilbreyt-
ingar. Hvaða landsfaðir fór nú alltaf
gangandi í vinnuna? Það var áreiðan-
lega einhver, sem mig langar að líkjast.
Æ, auðvitað, nú man ég það. Dauðans
rugl er þetta í mér. Langar að likjast.
Það er eins gott, að enginn heyrir
hugsanir manns. Kannski ég ætti að
fara í strætó, svona eins og í gamla
daga, þegar ég var bara venjulegur al-
múgi. Snobba dálítið fyrir dótinu.
Fjandinn hafi, að ég nenni að leggja
það á mig. Betra að ganga og forðast
um leið að fá kransinn. Angina pect-
oris, fjári er ég nú minnugur. Hvað eru
menn að abbast upp á þennan sölu-
nefndarbíl minn. Því skyldi ég ekki
mega aka í amerískum bíl, eins og
aðrir. Þeir á Túngötunni segjast alltaf
hafa stóran hluta af bílaflota sínum af
amerískri gerð. Svona til að dyljast,
segja þeir. Það var snjallt hjá mér um
daginn, þegar ég lét stinga Landsvirkj-
unar-tilkynningunni undir stól á Út-
varpinu. Gott að hafa Margréti á rétt-
um stað. Auðvitað átti ég, ráðherrann,
að baða mig í ljóma ákvörðunarinnar
um þessar virkjanir, ekki stjórn Lands-
virkjunar. Þægur maður Einar Ágústs-
son. Mér dettur hann svona í hug, af
því hann er að þvælast í Landsvirkjun-
arstjórninni. Segja af sér heimtar Mogg-
inn. Þeir ættu nú að vita það, þeir góðu
herrar Eykon og Co, að sá, sem hefur
litið í Medúsuaugu valdanna, er töfr-
aður og getur ekki slitið sig frá þeim.
Þannig mun ég hafa hemil á þeim öll-
um og Hannibal líka. Sá, sem einu
sinni hefur notið þess að stjórna og
skipa (eða öllu heldur halda, að hann
stjórni og skipi), getur aldrei vanið sig
af þeirri nautn. Þótt blaðað sé í allri
veraldarsögunni, finnast fá dæmi þess,
að rnenn hafi látið af völdum af fúsum
vilja. Að Sulla, Hermanni Jónassyni
og Karli V. undanskildum finnst naum-
ast tylft meðal þúsunda og tugþúsunda,
sem með glöðu geði og óbrjálaðri skyn-
semi hafa hætt þeirri næstum syndsam-
legu nautn að leika með örlög samborg-
ara sinna og meðbræðra. Annars verður
það nú að viðurkennast, að þetta með
ráðherranefndina var eitthvert mesta
kúpp, sem ég hef nokkru sinni gert
um ævina og hef ég þó margt sniðugt
brallað. Þeir segja hjá íhaldinu, að
þetta sé glæpur vegna varna landsins.
Þeir vita ekki, mannagreyin, að þetta
var meira en glæpur hjá Einari, þetta
var hrein og klár glópska. Það má
heimfæra upp á aumingja Einar og
mig sjálfan það, sem segir í Orðskvið-
uni Salómons konungs: „Að vitrir
menn niunu heiður hljóta, en heimsk-
ingjarnir bera smán úr býtum“. Gott
var það hjá mér að láta hann Guð-
mund P. skerpa á ökuþekkingunni,
aðalkosningasmala íhaldsins. Maður á
að nota allar stundir til að bæta við
þekkinguna. Jafnvel þótt málefnið sé
ekki merkilegra en að skyggnast inn í
kosningasmalasystemið hjá íhaldinu.
Góð lexía það. Verst hvað ég fæ orðið
litla útrás, síðan ég hætti að geta skrif-
að pistlana mína. Óskiljanlegt hvernig
hann Bjarni hafði alltaf tíma til að
skrifa vikulega heilsíðu i Morgunblað-
ið. Hreint alveg óskiljanlegt. Jæja, ég
geri nú dálítið í blaðamennskunni enn-
þá. Allavega stjórna ég algerlega Þjóð-
viljanum. Verst hvað hann hefur al-
gerlega misheppnazt strákfjandinn
11