Spegillinn - 01.12.1971, Síða 28

SIÐBUIN
HANDRITAROLLA
Fingrum drepur á forna skrceðu frœðingur hver og þykist vís. Svo flytur Gylfi gáfnaræðu, gefendum þylur lof og prís. Þá verða sungin sumarljóð, síóan koma fram önnur hljóð. Svo verður reynt að rýna í letrið. Raun er samt, hvað það gengur tregt. Mannval prýðir þó menntasetrið. Margt er þar snjáldur gáfulegt. Þar er nú fleira en þat og ok, þar er nú allt okkar forna sprok. Björn.
NÝJU
FLOKKARNIR
Hátt lœtur héraðsbrestur. Fylgi sitt fer að kanna
Hannibal kominn vestur. Hryggur og einn ég horfi. Hvað viltu, Magnús Torfi? flokkur núll-listamanna, þjóðlagatónari og trúður, tjargari og plötusnúður.
Þenkja til þinghúsvistar þrautlærðir Hannibalistar. Burt lágu bóndans vegir. Bjarni prófessor þegir. Upp með þann unga skara, ekki má hljóðin spara. Gömlu flokkarnir falla, fjandinn hafi þá alla. Björn.