Fálkinn - 11.08.1928, Blaðsíða 3

F A L K I N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Ritstjórar:
Vilh. Finsen og Skúli Skölason.
Framkuœmdastj.: Svavar Hjaltested.
ASalskrifstofa:
Austurstr. 6, Reykjavik. Sími 2210.
Opin virka daga kl. 10—12 og 1—7.
Skrifstofa i Osló:
Anton Schjöthsgate 14.
Blaðið kemur út hvern laugardag.
Askriftarverð er kr. 1.50 á mánuði;
kr. 4.50 á ársfjórðungi og 18 kr. árg.
Erlendis 20 kr.
Allar áskriftir greiSist fyrirfram.
Auglýsingaverð: 20 aura millimeter.
SRraóéaraþanRar.
„Að afstýra sjúkdómi er betra en að
lækna hann“, segja Englendingar, og
heir eru taldir hagsýnir menn. Allir
kannast við að betta sje rjett. En það
er svo hægt að kannast við lilutina.
Hve margir gera meira?
Mesta hamlan á allri rjettri þróun
en einmitt þessi eiginleiki mannsins
að iáta það ógert eða óreynt, sem
hann veit rjettast. Páll postuli talaði
fyrir munn liðinna og óborinna kyn-
slóða þegar liann sagðist láta ógert
það góða sem hann vildi en gera liið
illa sem hann ekki vildi. Þar lýsti
hann afstöðu meðalmannsins til þess
sem rjett er og ekki rjett. Því alt
sem rjett er, er gott, en liitt ilt, sem
eldci er rjett.
Það þykir Ijótt að ljúga á móti
hetri vitund. En hversu margir eru
ekki þeir, sem ljúga að sjálfum sjer
roóti betri vitund, og láta löngunina
hera skynsemina ofurliði. Afleiðing-
arnar af þessari venju bitna ekki sist
á heilsunni. Hve margir eru þeir ekki,
sem leggja á líkaman þá ofraun sem
beir vita að liann getur eklci þolað
til lengdar, eta óliolla fæðu — ekki
vegna þess að þeir hafi ekki aðra,
heldur vegna þess að þeim þyki hún
góð. Hversu mörg börn hafa ekki
fargað liverri einustu tönn fyrir sæl-
g*ti, og hversu margir magasæris-
inenn liafa ekki rifið á sjer vömbina
nieð ketáti, þvert ofan í læknishann.
Og svo mætti lengi telja.
En það er svo um marga þeirra
manna, sem fyrir eigin glópsku hafa
orðið farlama fyrir aldur fram, að
þeir snúa við blaðinu og gerast
stækustu forinælendur einmitt þeirra
siða, sem þeir vanræktu sjálfir við
að liafa. Eftir að heilsan er farin
verður líf þeirra eilif iðrun yfir þvi,
er þeir liafa sjálfir tapað, og þá á
að fara að kenna öðrum. Það má til
sanns vegar færa, að þeir geti úr
flokki talað, því reynsluna hafa þeir.
Kn hitt er óviðfeldið, að þeir liafi sig
1T1.Íög i frammi og hetur sæmdi þeim
að hera harm sinn í hljóði. Þeir
þurfa sem sje alls ekki að iniklast
J’fir spelci sinni og kenning, því liún
er minni en brenda barnsins sem
forðast eldinn. Þeir ganga til æfiloka
með brunasárið sitt svo að það
Jninnir ávalt á upptökin sín. En
barnið man eldinn löngu cftir að
sarið er gróið, og forðast hann.
Menn vita svo vel, ]ió þessara
nianna missi. við, livað rjetl er og
bvað rangt. Og talca meira til-
Kt til hinna, sem ráða til liins rjetta
án þess að hafa brent sig.
,MARGT ER UNDARLEGT í NÁTTÚRUNNAR RÍKI’
#
Frifæll lamb.
Tvíhöfðuð skjaldbaka.
Fjölbreytni hinnar lífrænu
náttúru er óendanleg. Af öll-
um þeim miljónum manna, sem
á jörðinni lifa, eru engin tveir
eins hvorlti að útliti nje innræti,
heldur sífeld afbrigði og til-
breyting. Þetta er regla, sem
orðin er svo föst að menn gefa
henni elcki gætur. Öðru máli
gegnir um það, er menn eða
dýr fæðast vansköpuð. Ber þetta
svo sjaldan við, að slík
náttúrumissmíði þyltja jafnan
inerldleg og flýgur sagan um
þau oftast landshorna og stund-
um lieimsálfanna á milli, og
myndir eru birtar af þeim. —
Sltulu sýnd hjer nokkur af þess-
um „missmíðum“ og verður
eigi annað sagt en að sum
þeirra sjeu merltileg.
Nýjasia afbrigðið í dýrarílt-
inu er sltjaldbalta ein tvíhöfð-
uð, sem maður nokkur í Wasli-
ington hefir náð í. Hún er af
fremur algengri slýjaldböltuteg-
und, sem ltölluð er „terrapene
carolina“ og veiddist í Fairfax
Country í Filadelfíu, nálægt
Vernon-f jalli. Þegar hausunum
sleppir er skjaldbakan alveg
eins og aðrar sltjaldböltur af
sömu tegund. Höfuðin eru noltlt-
urnveginn jafn stór, og virðast
vera fullsltöpuð í öllum grein-
uin og með öllum venjulegum
skynjunarfærum. Skjaldbaltan
jetur með hausunum til sltiftis
og virðist gæti verið án annars-
hvors þeirra, því hvor þeirra
um sig er fullskapaður.
Fyrirbrigði þessu lík hafa
lcoinið fyrir hjer á landi, t. d.
tvíhöfðaðir kálfar, og áttfætt
lömb, eins og það sem sýnt er
á einni myndinni. Og sainvaxn-
ir tvíhurar eða „Síams-tvíburar“
fæðast altaf öðru hverju, en þó
svo sjaldan að jafnan þyltir
heimsviðburður er það slteður.
Nafnið „Síams-tvíburar“ staf-
ar frá tvíburum, sem fæddust í
Síam árið 1811. Það voru svein-
börn og hjetu Eng og Chang.
Var ferðast með þá víðsvegar
um stórborgir Evrópu um miðja
síðustu öld og haldnar á þeim
sýningar. Bræðurnir giftust hvor
um sig (og ltonurnar þeirra
voru eltki samvaxnar!) þeir eign-
uðust 18 börn og er sagt að
heiinilislíf þeirra hafi verið hið
besta. Þeir dóu 17. janúar 1874
og urðu því 63 ára gamlir. Ann-
ar bróðirinn varð veiltur og dó,
og hinn bróðirinn, sem verið
hafði stálhraustur fram að því,
dó þjáningalaust tæpri klukltu-
stund síðar. Þeir
voru vaxnir sam-
an á miðju halti
og samgangur
milli lifranna í
báðum, sem ó-
| mögulegt var að
| s k e r a sundur,
Hœna með tvo fætur á bakinu, fiann firiðja vaxinn aft-
ur og fiann fjórða rjettan.
svo þeir hjeldi lifi.
Þessir menn eru nú flestum
gleymdir, þeim sem nú lifa. En
hins vegar kannast margir nú-
tíðannenn við „Síams-systurn-
ur“ svonefndu. Þær áttu þó eklt-
ert sltylt við Síam, því að þær
voru Negra-ættar. Búkar þeirra
voru samvaxnir ofan frá miðju
baki niður á læri. Meltingar-
færi þeirra voru að nokltru leyti
,Síams-syslurnar“ Millie og Christine.
Tvihöfðað lamb.