Fálkinn - 11.08.1928, Side 13

F A L K I N N
13
Veðdeildarbrjef.
Bankavaxtabrjef (veðdeildar-
brjef) 7. flokks veðdeildar
Landsbankans fást keypt í
Landsbankanum og útbúum
hans.
Vextir af bankavaxtabrjefum
þessa flokks eru 5°/0, er greið-
ast í tvennu lagi, 2. janúar og
1. júlí ár hvert.
Söluverð brjefanna er 89
krónur fyrir 100 króna brjef
að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og 5000 kr.
Landsbanki Íslands
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
SVENSKA
AMERIKA LINIEN
Stærstu skip Norðurlanda.
Beinar ferðir milli
Gautaborgar og Ameríku.
Aðalumboðsmaður á íslandi:
Nic. Bjarnason, Rvík.
Leðurreimar
Strigareimar
Reimalásar
Einar 0. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.
kAAA A AAAAA*
< # ►
^ nver, sem notar ^
◄ CELOTEX ►
◄ °9 ►
^ ASFALTFILT ►
4 í hús sín, fær hlýjar og ^
^ rakalausar íbúðir. ^
^ Einkasalar: ^
< Verslunin Brynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
cn
<u
+-•
c
cö
>
L_
<1)
o
Reykið einungis
Phön ix
vindilinn danska.
>
3
<n‘
r-K
ö)
CL
Ávalt mestar og
| bestar birgðir fyr-
irliggjandi af allsk
I
karlmanna- og
Æft unglingafatnaði.
J VÖRUHÚSIÐ
L............
®—=.
LlFTRYGGING
er besta eign barnanna til
fullorðinsáranna! — Hana
má gera óglatanlega!
„Andvaka“ — Sími 1250.

m

HÚSMÆÐUR. Drjúgur er Mjallar-dropinn. Styðjið innlendan iðnað.

ogo
Fjárhættuspilarinn.
Eftir ÖVRE RICHTER FRICH.
Þessi óvarlegu orð komu lögreglustjóran-
um aftur á rjettan kjöl. — Haldið yður sam-
an, sagði hann i valdsmannstón........Þetta
er afar undarlegt, sagði hann við Carr. Þjer
eruð viss um, að yður skjátlist ekki?
— Öllum getur skjátlast, sagði Skotinn
með söinu róseminni. Jeg varð líka hissa
þegar jeg hitli Jakoh Harvis í París. Hann
var illa til fara .... en það geta menn auð-
veldlega orðið, þegar þeir verða að synda
klukkutímum saman í sjó.
—; Vissulega. En hvað hefir Jakob Harvis
sjálfur að segja um þetta atriði?
— Það yrði löng saga, svaraði Jakob Har-
vis. En þarf jeg að segja hana til enda, úr
því sannað er hver jeg er?
Lögreglustjórinn kinkaði kolli, með vand-
ræðasvip. En alt í einu datt honum gott ráð
í hug. — Ungfrú Lacombe var líka á „Holl-
andia“. Ef til vill getur hún gefið einhverjar
upplýsingar um þetta. Er hún komin? spurði
hann dyravörðinn. Hann fór og kom aftur
að vörmu spori. — Vitnið Lacombe bíður fyr-
ir utan.
— Látið þjer hana koma inn.
27. Kapítuli.
Nú varð nokkurra mínútna hlje á prófinu.
Allra augu mændu lil dyranna sem dans-
niærin átti að koma inn iim.
Rigauít notaði tækifærið lil að hvísla
nokkrum orðum í eyra lögreglustjórans, en
ekki virtust þau hafa nein áhrif á hann.
Augu hins virðulega marins mændu líka út
lil dyranna ineð jafnmikilli eftirvæntingu og
hinna.
Jafnvel hörkulega andlitið á Carr virtist
ekki alveg ósnortið. Varir hans bærðust.
Sóknarbörn hans í Inverness mundu hai'a
haldið, að hann A'æri að biðjast fyrir.
En íanginn fyrir innan grindurnar var sá,
sein mest var snortinn. Dálítill roði kom í
kinnar hans, sem annars voru fölar, og
höndin, sem lá á stólbríkinni, skalf.
Það var óhugsanlegt, að leikhúsáhorfend-
ur gælu beðið með meiri eftirvæntingu eftir
lokastríðinu í þriðja þætti í sorgarleik, en
áheyrendurnir hjer biðu eftir lokaatriðinu i
„næturherferð" lögreglustjórans.
Rigault, sem virtist hafa það á tilfinning-
unni, að feit bráð væri í þann veginn að
sleppa úr úr höndum hans, froðufeldi af
reiði. Þenna hollenska lögreglustjóra vantaði
alveg fýsnina til að þefa uppi einföldustu
bófahrögð. Og ef nú þar við bættist, að Suzzi
Lacombe ljeði Latour lið? Til allrar ham-
ingju liafði hann með sjer fingraför hans
og Eertillons-mælingarnar. Þær áttu að taka
aí' allan vafa.
En hinar skuggalegu hugsanir forngripa-
salans fengu ekki lengi að halda áfram í
friði. Stóra vængjahurðin opnaðist, og í
annað sinn þá sömu nótt ljek Suzzi Lacombe
aðalhlulverkið í áhrifamiklum og spennandi
leik.
Hún var í svartri leikhúskápu með kín-
verskum útsaum, og með langsjal um höfuð-
ið, sem var útsaumað á sama hátt. Andlit
hennar virtist enn fölara innan um þenna
svarta lit og fögru augun ljómuðu með hita-
sóttargljáa. En um rauðu bogadregnu var-
irnar ljek hros — sem lýsti iiæði eftirvænt-
ingu og barnslegri undrun.
Lögreglustjórinn stóð upp og hneigði sig
djúpt fyrir þessari næturdrotningu. Dyra-
verðirnir flýttu sjer að bjóða henni stól —
þann besta, sem þar var inni.
Ungfrú Lacomhe, sagði hinn voldugi ínað-
ur með einglyrnið, — jeg þakka yður fyrir
að þjer voruð svo vænar að koma hingað, á
þessum tíma sólarhringsins. En við jiurftum
yðar dýrinætu hjálpar við, til þess að finna
botn i vandasömu máli, og skulum ekki tefja
yður lengur en þörf krefur.
— Ef jeg get hjálpað til að skýra vanda-
samt mál, sagði hún með mjúkri og hljóm-
fagurri rödd, — er jeg yður einmitt þakklát
fyrir að kalla mig liingað.
Nú varð hlje í nokkrar sekúndur. Það var
rjett eins og lögreglustjórinn kveinkaði sjer
við að hefja yfirheyrslnna.
— Þjer vitið, heiðraða ungfrú, sagði hann
loksins, •— að fyrir nokkru var hjer mála-
rekstur út úr manni, sem hvarf af skipinu
„Hollandia“, og þjer hafið áður verið yfir-
heyrð í því máli. Þjer voruð, sem sje, á skip-
inu, þegar maðurinn hvarf.
Suzzi kinkaði kolli.
— Maður þessi hjet Jakoh Harvis, og
menn hjeldu um eitt skeið, að um morð væri
að ræða.
— Já, jeg man eftir því, sagði unga stúlk-
an og lyfti dálítið andlitsblæju sinni ....
En nú lítur, guði sje lof, út fyrir, að það hafi
verið misskilningur. Ó, — alt það mál hel'ir
gefið mér marga andvökunóttina.
— Það get jeg skilið. Þjer töluðuð um mis-
skilning. Hvað meinið þjer með því.
Suzzi virtist komast í bobba. — Jeg hjelt,
að inálið hefði skýrst nú fyrir eitthvert
kraftaverk — að forsjónin hefði tckið í
taumana.
— Þjer hafið þá þekt þenna Jakob Harvis,
sagði lögreglustjórinn loks.
— Auðvitað. Það liggur nokkurnveginn í
augum uppi.
■— Og þjer eruð viss um, að þjer þekkið
hann hvar sem þjer sjáið hann? .... að
þjer getið eltki vilst á manni, sem er líkur
honum . . .. ?
Suzzi setti alt í einu upp alvörusvip. —
Jeg hef játningu að gera, sagði hún. Þegar
jeg var yfirheyrð síðast, fann jeg mig neydda
til að þegja yfir nokkrum atriðum. Jeg liafði
leyndarmál, sem jeg vildi ekki skýra frá, þar
eð jeg áleit, að það gerði málinu hvorki til
nje frá ....
— Ungfrú Lacoriibe, sagði lögréglustjórinn
kurteislega, — leyndarmál yðar eru yðar
eigin eign. En segið mjer annað: Þekkið þjer
manninn, sem þarna situr? Hann benti á
unga manninn, sem leit niður fyrir sig og
reyndi að dylja geðshræring sína.
Suzzi Lacombe sneri sjer við og hló undr-
andi. — Auðviiað, það er Jakoh Harvis, sagði
hún. Hann heimsótti mig seinni partinn í
dag. Og þetta hefir verið mjer gleðidaður.
— Eruð þjer alveg viss, að þetta sjc rjett?
Unga stúlkan opnaði handtösku sína og
dró upp skjal. -— Það hlýtur það að vera,
sagði hún og roðnaði feiinnislega........Því
Jakob Harvis er maðurinn minn .... Og
hjer er giftingarvottorðið okkar. Við gift-
umst t Nizza.
Áheyrendur urðu steinhissa. Lögreglu-
stjórinn Ijet fallast á stólinn.