Fálkinn - 11.08.1928, Blaðsíða 14

14
F A L K I N N
iBteimiNliOLSEINIÖ
REYKJAVÍK
ísafirði, Akureyri og Seyðisfirði.
i m n n 11 ii 11 !i! ii ri ii n 11! i !■ 11111111111111 ii iai 11! m u n n 111! 111 n I!! 11111 i 11111111' HI ii II111! m 1111II i ] I
iiiiiiiiiiiiiiiiiiinimiiiii
Biðjið um
BENSDORPS
SÚ KKULAÐI
Ódýrast eftir gæðunum.
Weber & Feustel,
Greiz, Þýskalandi.
Mjög fjölbreitt sýnishornasafn af sjer-
staklega góðum og fallegum ullarkjólaefn-
um frá ofangreidu firma hjá
TAGE MÖLLER.
Sími 2300 (heimasími 350).
&fíafi~éœmi nr. 1.
Eftir Guðm. Bergsson.
Hvítt byrjar og mátar í 2. leik.
Skákþrautir.
Fálkinn mun fyrst uin sinn liirta í
öðru hverju blaði skákdæmi lianda
skákmönnum að glíma við. Birtist
hið fvrsta hjer að framan.
Lausn á krossgátu nr. i.
Lárjetl; 1. altof, 5. Báran, 9. ill-
girni, 12 afl, 14. auða, 15. fló, 17. rr,
18. þumall, 20. át, 21. náleg, 23. launa,
25. tár, 26. ár, 28. uns, 29. err, 30. tó,
31. gim, 32. akrar, 34. Karel, 36. mi,
37. raskar, 40. ná, 41. ána, 43. hjór,
44. enn, 45. tábergið, 48. trana, 49, ið-
aði.
Lóðrjett: 1. akarn, 2. til, 3. ol, 4.
flaug, 5. brall, 6. án, 7. rif, 8. njóta,
10. gum, 11. iða, 13. frátekin, 16. láns-
inenn, 18. þerrar, 19. laugar, 22. Iárr,
24. unir, 26. át, 27. ró, 32. amast, 33.
rabba, 34. kargi, 35. langi, 38. sje, 39.
kór, 42. ata, 44. eða, 46. án, 47. ið.
Mesti sægur af lausnum hefir borist
blaðinu og meiri parturinn rjettur.
Við útdrátt til verðlauna koin fram
nafnið Skarphjeðinn t>orkelsson, Bar-
ónsstíg 16. Vitji bann verðlaunanna
kr. 5 á afgreiðslu Fálkans.
IKsT- -y.
Auglýsingar yðar LasrnaafeafsU? FálkanunL
BT w

[ Þvottabalar . . . Kr. 3,95
Þvottabretti. . . — 2,95
Þvottaklemmur — 0,02
Galv. fötur . . . — 2,00
Kaffikönnur . . — 2,65
Katlar — 4,55
Pottar — 1,85
1 Sigurður Kjartansson.
1 Laugaveg 20 B. Simi 830. k
JB
Líkast smjöri!
t>MjeRLÍKÍ
Seljið ekki tófuyrðlinga án þess að tala við íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
Gifting okkar var leynileg, og það af á-
stæðum, sem jeg þarf vonandi ekki að tala
nánar um hjer. En ef herra Jögreglustjórinn
óskar frekari skýringar skal jeg gjarnan gefa
hana undir fjögur augu. En hjer er, sem
sagt giftingarvottorðið. Og nú verður ves-
lings maðurinn minn vonandi gefinn laus.
Hann er sannarlega búinn að þola nóg upp
á síðkastið.
— En jeg skil þetta ekki, tautaði lögreglu-
stjórinn.
— Skiljið þjer ekki, að hann vilji sækja
farangurinn sinn og heimsækja konuna
sina?
— Jú, jú, auðvitað skil jeg það, flýtti hinn
virðulegi dómari sjer að segja, um leið og
hann greip einglyrnið, sem hafði dottið, í
æsingu þeirri, er eigandinn komst í.
Þá stóð Rigault upp. — Þetta er altsam-
an helber uppspuni, öskraði hann. Þjer verð-
ið að muna, herra lögreglustjóri, að við höf-
um fingraförin og málin, og það skal sýna
og sanna, að þetta er morðinginn Latour.
Jeg heimta í nafni frönsku lögreglunnar, að
þetta verði rannsakað.
Lögreglustjórinn hleypti brúnum. Hann
var í þann veginn að taka stórt upp í sig, en
stilti sig þó.
— Heiðraða frú, sagði hann er hann hafði
rannsakað giftingarvottorðið. Þjer heyrið
hvað þessi herra segir. Jeg vona, að þjer
sjeuð því ekki mótfallin, að við framkvæm-
um þessi formsatriði.
— Er það bráðnauðsynlegt?
— Jeg er hræddur um, að hjá því verði
ekki komist.
Rigault þóttist heyra ótta í rödd frúarinn-
ar og æpti: Jeg heimta það ....
Síðan var sótt dálítil skál með sóti í og
fanginn dýfði í það fingurgómunum og
þrýsti þeim síðan á pappírsblað.
Rigault þaut að og bar fingraförin sam-
an við önnur, sem láu fyrir framan lög-
reglustjórann.
— Jeg get ekki sjeð, að þau líkist
ininnstu vitund, sagði lögreglustjórinn með
ánægju, sem hann átti bágt með að dylja.
— Rigault fleygði frá sjer blaðinu bölv-
andi. — En hvað er þá um hnífstunguna á
upphandleggnum, sagði hann.
Maðurinn við grindurnar fór úr jakkan-
um. — Hvor handleggurinn er það? spurði
hann.
— Vinstri, sagði Rigault.
Harvis bretti erminni upp að öxl. Hand-
leggurnin var snjóhvítur, sterkur slrylminga-
mannsarmur, og hvergi sást votta fyrir
nokkru öri.
Forngripasalinn greip frakka sinn urr-
andi og þaut út. — Þjer skuluð- ekki vera
of öruggur enn, æpti hann um leið og hann
hvarf út um dyrnar.
En Suzzi Lacombe gekk rakleitt til manns-
ins, sem hjeðan i frá átti að heita Jakob
Harvis, og kyssti hann á báðar kinnar. —
Veslings vinur minn, sagði hún, — loksins
ertu lcominn til mín aftur.
Lögreglustjórinn gekk til þeirra.
— Þjer eruð frjáls maður, Jakob Harvis,
mælti hann og lagði hönd sína á öxl Harvis.
— Hamingjusamur maður, tautaði hann
með sjálfum sjer, er hann leit í hin ljóm-
andi augu Suzzi Lacombe.
28. Kapítuli.
Þegar Rigault þaut niður steinþrepin var
hann rjett að því komin að kollvarpa manni,
sem stóð og hallaðist upp að líkneskju hinn-
ar illræmdu frú lijettvísi með metaskálarn-
ar. Frakkinn komst í jafnvægi aftur við á-
reksturinn. Menn segja, að einkenni franska
andans sjeu kurteisi og góð framkoma. Ef
kurteisi er sama sem bukt og beygingar og
smeðjuleg orð, er ekkert við þetta að at-
huga. En ef hugtakið er látið þýða ófalsaða
kurteisi, er öðru máli að gegna. Það á við
um Frakkann, eins og marga aðra, að hann
segir eitt, en meinar hið gagnstæða.
Þegar áreksturinn varð sagði Rigault:
Fyrirgefið, herra minn, jeg vona, að þjer
hafið ekki meitt yður. En meiningin var:
Farðu til andskotans, bölvaður klaufinn,
sem ert fyrir fólki, sem þarf að flýta sjer.
Fulltrúi hollensku þjóðarinnar, sem talar
ekki þvert um huga sinn nema í verslunar-
sökum, var þarna barón van Pjes, sem hafði
í sjer nógu mikið malajiskt blóð til að grípa
til kutans.
En jafnskjótt sem hann mundi, að hann
var ekki staddur í Batavia, heldur ískyggi-
lega nærri heimkynni rjettvísinnar, stilti
hann sig og sagði blátt áfram, að þetta hefði
ekkert verið.
Rigault datt fyrst í hug að skunda áfram.
En í rödd litla mannsins feita var einhvers-
konar urr, sem kom honum til að stöðvast.
Þorparar hafa oft glöggleik til að bera, sem
getur komið þeim að gagni. — Gott er veðr-
ið, sagði hann á ldaufalegri hollensku.
— Hvað meinið þjer? svaraði baróninn,
—- jeg hefi sjaldan verið úti í leiðinlegra
veðri: Loftið rífur í lungun í manni eins og
krabbaklær.
— Alveg rjett, sagði Rigault, með frönsku
kurteisinni, sem áður er nefnd. — Og samt
standið þjer hjerna á þrepunum og ofkæl-
ið yður. Þjer eruð máske að bíða eftir
einhverjum?
Meðan tvímenningarnir höfðu skifst á
þessum andríku orðum, voru þeir komnir
að einum stóra bogalainpanum, sem lýsti
dyrnar á hofi rjettvísinnar, og gátu nú at-
hugað hvor annan eftir vild.
Báðir tóku samtímis eftir því, að þeir
voru að sumu leyti líkir. Auk þess sá Riga-
ult, að hinn var í afarvandaðri loðkápu, og
einnig kom hann auga á slifsnælu með geisi-
stórri perlu í, sem enginn vafi gat leikið á,
að væri ósvikin. Þetta var vafalaust hcldri
maður. En hvað var slíkur maður hjer að
ílækjast?
Baróninn hafði einnig gert sínar athugan-
ir og þær, að viðbætlum upplýsingum ann-
arsstaðar frá, sannfærðu hann um, að hjer
væri kominn franski leynilögreglumaðurinn,
sem hafði komið til borgarinnar i tilefni af
hvarfi mannsins frá „HolIandia“. Væri þetta
rjett athugað, var það mikil heppni fyrir
hann.
—- Þjer spurðuð hvort jeg væri að bíða
eftir einhverjum, sagði baróninn og sneri
sjer yfir í klaufalega frönslcu .... Við því
má svara bæði já og nei. Sannast að segja
líst mjer dável á ungfrú Lacombe, og mjer
þætti gaman að vita hvernig hún hefir
sloppið úr yfirheyrslunni .... Ef til vill
gætuð þjer, herra ....
— Nafn mitt er Charles Rigault, tók forn-
gripasalinn fram í .... Jeg er starfsmaður
Parísarlögreglunnar.
Barón van Pjes hneigði sig og nefndi sitt
nafn. — Þjer verðið að fyrirgefa, sagði
hann, og reyndi að snúa öllu upp í glens,
— en við Hollendingar erum svo óhefl-
aðir ....
— O, það er ekkert .... Ef til vill gæti
jeg gefið yður nokkrar upplýsingar um mál-
ið sem þjer nefnduð, en þar eð jeg ekki
veit hvernig þær ef til vill yrðu notaðar ....