Fálkinn - 11.08.1928, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
Þau ólust upp sitt á hverjum
bæ, Guðrún, Eyvindur og Árni,
og voru öll á líkum aldri. En
svo var skamt milli bæjanna, að
túnin náðu saman, og voru þau
því öll þrjú daglega að leikj-
um. Yst var Hóll, mikill bær og
reisulegur, og var þar ríkis-
heimili. Þar átti Árni heima, og
Hóll var ættaróðalið. Næst var
Grund, mikil* jörð líka. Þar var
Guðrún heimasætan. Syðst var
Grundargerði, lítil jörð og
kostarír, og var þar oftast frem-
ur þröngt í búi. Þar bjó faðir
Eyvindar, og þar fæddist sonur-
inn og ólst upp.
Þau voru ekki komin langt
yfir ferminguna, þegar Guðrúnu
varð það Ijóst, að Eyvindur og
Árni vildu helst hvergi vera
nema þar sem hún var. Ey-
vindur sá það og um líkt leyti,
að Árni mundi ætla sjer Guð-
rúnu fyrir konu. Það mundi líka
sjálfsagt, af flestum, verða tal-
ið jafnræði. Árni gerði og svip-
aða uppgötvun á þessum árum.
Hann komst að raun um, þó
ekki þætti hann hafa úrvalsgáf-
ur, að Eyvindi væri annara um
Guðrúnu en aðrar stúlkur þar í
grend, og hann sá jafnframt,
að hann mundi verða sjer skæð-
Ur keppinautur. Þegar Árni var
sem bjartsýnastur, t. d. er hann
hafði litið yfir fjárhópinn á
Hól, l'anst honum það þó ekki
geta komið til nokkurra mála,
að Guðrún tæld Eyvind í
Grundargerði fram yfir sig og
Hálsauðinn. En þegar þau hitt-
ust öll þrjú, og hann fann,
hvernig Eyvindur sltaraði fram
úr í útliti, hvernig hann ljek
sjer að umræðuefnunum, þegar
hann stóð sjálfur orðlaus og
undirleitur, hvernig honum
sjálfum var þokað frá, hvernig
þau brostu hvort til annars,
Eyvindur og Guðrún, og hve lag-
inn Eyvindur var að koma því
svo fyrir, að Guðrún þurfti að
vera upp á hans hjálp komin,
— þá játaði hann, að brugðist
gat til beggja vona um sigur-
inn. Það var elckert, sem hjelt
þá hugrekki hans uppi nema
pggsljett túnflæmið á Hól, mik-
il fjáreignin, hrossinn og allar
aðrar eignir á föðurleifðinni.
Guðrún sjálf var ekki i nein-
Uin vafa um, hvert hugur henn-
ar stefndi. Þegar Eyvindur koni
Ijettum, hröðum skrefum sunn-
an túnið á Grund, skein sólin,
Þó himin væri alskýjaður. Og
þegar hann leit. á hana, kom
tillit hans með undarlegan,
hlýjan mátt, svo hún kendi
sterkrar, heitrar gleði. Þegar
hann rjetti henni hendina —
það var hann farinn að gera
upp á síðkastið — þá flaug um
uana alla nýr fagnaðarstraum-
ur- Það var alt annað að hitta
Arna. Hann kom hægur og þung-
l.ainalegur, horfði gætilega fram
lyrir sig við hvert fótmál eins
°g hann byggist þá og þegar
v*ð hotnlausu hyldýpi. Hann
leit aldrei beint í augu henni,
þorði ekki að gefa sig allan í
tillitið. Og þegar hann rjetti
henni höndina — hann var far-
inn að taka upp á því, þegar
hann sá að Eyvindur gerði það
— fylgdi handtakinu enginn
heitur straumur.
En Guðrún hafði orðið þess
vör, að foreldrum hennar ljek
meiri hugur á Árna fyrir
tengdason en Eyvindi. Þau
höfðu litið um það rælt, bein-
línis. En talið fjell þannig, þeg-
ar minst var á ungu mennina
heggja megin við Grund, að
auðheyrt var hvaðan æskilegast
var talið að tengdasonurinn
kæmi. En Guðrún hugsaði með
sjer, að það skifti litlu máli,
hvað foreldrarnir hugsuðu eða
vildu í þeim efnum. Hún veldi
sjer manninn sinn sjálf — og
hefði valið hann.
------— Svo liðu árin þar til
þau voru öll komin yfir tví-
tugsaldur. Þá fór Eyvindur að
hugsa um, að svona gæti þetta
ekki dregist lengur. Hann varð
að vita vissu sína um það, hvort
liann eða Árni ætti að hljóta
Guðrúnu. Hann þóttist nú auð-
vitað vita, hverju hún mundi
svara sjer og hverju Árna. Hún
var búin að gefa honum þús-
und þögul svör — með ljettum
roða á kinnunum, í hlýjum
handtökum, í geislandi tilliti. En
það skorti enn innsiglið á þetta
alt — innsigli játandi, opin-
hers svars.
Þessa dagana bjarmaði upp
af svipuðuin hugsunum hjá
Árna. Hann var nú orðinn 23
ára, og lanst tiini til kominn að
gera allar ráðstafanir til þess
mikilsverða athurðar að leiða
eiginkonu inn í ættaróðalið.
Skuggann af Eyvindi í Grundar-
gerði har öðru hvoru yfir þess-
ar hugsanir. En þegar sauð-
hurðurinn kom og flestallar
ærnar voru tvíleinbdar, og eng-
in drap undan sjer, þá óx Árna
svo kjarkur og sjálfstraust, að
liann brá sjer suður að Grund
eitt kvöldið þeirra erinda að fá
nú að vita vissu sína um hug
Guðrúnar.
Hann liitti hana fyrir sunnan
hæ. Sat hún á sáðgarðsveggn-
um, og sá Árni að hún horfði
suður að Grundargerði. Það
þótti honum ills viti.
— Góð er blessuð tíðin, sagði
Árni, þegar hann hafði heilsað
henni og sest á garðvegginn við
hlið hennar, enda lifa lömhin
og dafna vel, og það er nú mik-
ils virði, þegar marg’ar eru tví-
lembdar — eins og hjá okkur
núna.
Guðrún samsinti þessu ineð
nokkrum orðum, en horfði í sí-
fellu suður að Grundargerði.
Árni leit þangað, og sá hvar
Eyvindur hljóp við fót út túnið.
Þessu hafði Guðrún beðið eftir
— það var auðsjeð.
En það var risin svo mikil
hugrekkis- og einbeitnisalda í
Árna vegna góðu tíðinnar og
mörgu lambanna, að hann ásetti
sjer að hopa ekki af hólmi
strax.
Eyvindur var fljótur til
þeirra. Það var sami hressandi
blærinn yfir honum og áður.
— Sæl verið þið, börnin góð!
Ætlið þið að fara að leika ykk-
ur í góða veðrinu eins og í
gamla daga?
— Já, við híðuin bara eftir
þjer — alveg eins og þegar við
vorum krakkar, sagði Guðrún
og brosti til hans.
— Við erum nú vaxin upp
úr því, sagði Árni, með alvöru;
og það er nú öðru að sinna á
Hól en leikjum, um hásauð-
burðinn, og öllum vorverkum
ólokið.
— Þú munt vera laghentur
við ljósmóðurstörfin eins og
fyrri, sagði Eyvindur og leit
glettnislega til Árna.
— Ó-já —- það er bæði gagn
og gaman að fá hvert lambið af
öðru í lúkurnar. Það er arður
í þeim, þó þau sjeu smá.
— Jeg ætlaði að finna þig,
Gunna, sagði Eyvindur og leit
glampandi augum á Guðrúnu.
Hún horfði á hann og hann las
glaða eftirvæntingu í augum
hennar.
— Jeg ætlaði líka að tala við
þig fáein orð, sagði Árni og
stökk ofan af rjettarveggnum.
Og jeg kom nú reyndar á und-
an, svo að .........
— Ekki get jeg talað við ykk-
ur báða í einu, mælti Guðrún,
og leit á þá á víxl og brosti til
beggja. Árna fanst mikið til um
það brosið, sem beint var til
hans.
— Við skulum segja, sagði
Eyvindur, að þú sjert aðaltillag-
an, Árni, af þvi að þú komst á
undan, en jeg breytingartillaga,
af því, að jeg kom á eftir. Er
það ekki rjett?
— Jú — það er engum blöð-
um að fletta um það.
— En breytingartillögur á alt
af að hera upp á undan. Þess
vegna á jeg að tala við Guð-
rúnu fyrst.
Þessu gat Árni ekki mótmælt.
Hann játaði með sjálfum sjer,
að alt af væri Eyvindur honum
ráðsnjallari.
Guðrúnu var vel til Árna, og
vildi ekld styggja hann að ó-
þörfu eða sýna honum óvin-
gjarnleik fyr en eklci var ann-
ars kostur. Hún vildi fara með-
alveg, og sagði:
— Það er rjettast, að jeg
geri ykkur jafna, og tali við
hvorugan. Þið getið skrifað mjer
um erindi ykkar. Er það ekki
gott?
— Afbragð! hrópaði Eyvind-
ur. —
— Jæja — það er nú svona
og svona. Maður hefur annað að
gera núna en sitja við skriftir
sagði Árni með semingi.
— Við höfuin það þannig,
sagði Guðrún, og verið þið sælir.
Að svo mæltu hljóp hún inn í
hæ. En Árni og Eyvindur kvödd-
ust með alúð eins og þeir voru
vanir, og hjeldu livor heim til
sín.
Eyvindur skrifaði strax og
hann kom heim eftirfarandi
biðilsbrjef:
Sv. Jónsson &, Co.
Kirkjustræti 8b. Sími 420
hafa fyrirliggjandi miklar
birgðir af fallegu og end-
ingargóðu veggfóðri.papp-
ír, og pappa á þil, loft
og gólf, gipsuðum loftlist-
um og loftrósum.
Heiðruðu húsmæður!
Notið eingöngu langbesta
skóáburðinn.
Fæst í skóbúðum og verslunum.
Gunna mín!
Þú vissir til hvers jeg kom
áðan. Jeg þarf ekki að vera að
taka það fram. Þú lætur mig
vita einhvernveginn fljótlega,
hvort þú segir já eða nei.
Þinn Eyvindur.
Það varð örðugra fyrir Árna
að koma sínu brjefi á pappírinn.
Hann sat við það langt frain á
nótt, og taldi upp mest allar
eigur Hólsbúsins — kýr og kiiid-
ur, hesta og húsmuni, heybirgð-
ir og slægjur, innieign hans í
sparisjóði og annað það, sem
hann áleit, að hverju konuefni
mundi þykja girnilegir hlutir.
Og auðvitað lauk hann hrjefinu
ineð þeirri ósk, að hann mætti
leggja þetta alt fyrir fætur hinn-
ar heittelskuðu Guðrúnar.
Svo liðu nokkrir dagar, og
hann heyrði ekkert frá þeirri
„heittelskuðu“. En á þeirn tíma
sátu þau Eyvindur og hún
nokkuð oft á ráðstefnu, og
hrugguðu Árna launráð. Guðrún
kynokaði sjer við, að slöngva
bláköldu nei-i framan í gaml-
an leikbróður og æskuvin, og
leitaði ráða hjá Eyvindi. Hann
hafði fengið svarið hjá henni
strax, og stóð nú á föstum
grundvelli fagnandi unnusta.
Þeim kom saman um, að Guð-
rún svaraði Árna svolátandi:
„Þar sem að þið æskuvinir
mínir hafið háðir heðið mín, og
jeg hefi ekki áttað mig á því
enn, hvor stendur nær skapi
mínu, þá sje jeg ekki önnur ráð,
en að bíða enn nokkra mán-
uði, og sjá á þeim tíma, hvor
ykkar sýnir mjer innilegri ást
og umhyggju. Fer þá svar mitt
eftir því hjá hvorum jeg sje
meiri og dýpri ást til min“.
Það þarf ekki að taka það
fram, að Eyvindur fullvissaði
Guðrúnu um, að í þessu efni
skyldi Árni ekki komast með
tærnar þar sem hann hefði
hælana.
Framh. á 15. síðu.