Fálkinn - 11.08.1928, Side 12

12
F A L Iv I N N
5krítlur.
Einkennileyur misslcilninyur.
Það er kenslustunil i kristindómi i
barnaskólanum. Þegar kennarinn er
nýkominn inn, gengur Gunna litla
rakleitt upp að borðinu og spyr:
— Kennari! er guð veikur?
— Nei, góða mín. Hvernig dettur
]>jer í hug að spyrja svona?
— Af ])vi að það stendur i blöðun-
um í dag, að guð bafi kallað Guð-
n)und lækni til sin.
Ökumaður einn var svo utan við
sig, að einu sinni bcitti bann sjálfum
sjer fyrir vagninn sinn, og tók ekk-
ert eftir misgáningnum fyr en hann
ætlaði að fara að hneggja.
Frúin ætlar út í bæ og liefir fengið
manninun) sínum yngsta barnið til
varðveislu. Um leið og hún fer út sjer
hún að hann er að leita að einhverju
og spvr:
— Að hverju ertu að leita, Ólafur?
Hefirðu týnt pelanum barnsins.
— Nei, pelinn er vís, en jeg man
ekkert hvar jeg ljet barnið.
* * *
— A afmælisdaginn hans Jóns gaf
jeg honuin trefil, sem jeg liafði
prjónað sjálf.
— l’ótti honum hann fatlegur?
— Já, liann sagði að engin lifandi
maður skyldi fá að sjá hvað liann
væri fallegur. Hann læsti hann niðri
i skrifborðsskúffunni sinni. Fanst þjer
það ekki skrítið?
Adamson þyk-
ist vera afburða
golf spilari.
Gjaldkerafrúin kemur inn til
mannsins sins. Hann er áliyggjufull-
ur og hnyklar brúnirnar. Þú ert svo áhyggjufullur.
— Hvað gengur að ])jer, Sæmundur? — Endurskoðandinn var hjá injer
dag, og uppgötvaði að það var tals-
verð sjóðþurð.
— Heldurðu að endurskoðandinn
kæri þig?
—- Nei, vitanlega gerir hann það
ekki. En jeg verð að láta hann liafa
belniinginn.
Siðavanda móðirin tekur eftir, að
þriggja ára liarnið hennar er komið
út. Hún sendir fjögra ára barnið á
eftir ]>ví og segir: — Taktu vel eftir
])vi sem það gerir og segðu: betta
máttu ekki!
* * *
Unga frúin við manninn sinn: Ein-
stakur klaufi geturðu verið, Magnús!
Þú hefir lokað matreiðstubókinni, svo
að nú liefi jeg ekki hugmynd uni
tivað jeg er að elda.
Veiðimaðurinn og ljósmyndin af aflanum.
Dómari nokkur var í samkvæini,
þar sem staddar voru tvær ungfrúr
mikið farðaðar. Sessunautur dómar-
ans spurði bann bvor þeirra honum
findist laglegri.
—- Það get jeg ekki sagt um. Jeg
hefi ekkert vit á málverkum.
• * •
Betlarinn: Góða frú, hjálpið mjer
aumingjanum, sem er alveg að deyja
lir hungri.
Frúin: Þjer ættuð ]>ó að minsta
kosti að vcra svo kurteis að taka ofan
battinii, ]iegar þjer komið i svona er-
indi.
Betlarinn: Fyrirgefið, góða frú, cn
það get jeg ekki því hatturinn er full-
ur af brauðsneiðum.
Konan: Heyrðu, Karl, frúin á ]>riðju
hæð er búin að kaupa sjer liatt alveg
eins og minn.
— Maðurinn: Þú tiugsar þjer ])á lík-
lega að kaupa annan liatt?
—- Iíonan: Já, það verður miklu ó-
dýrara en að flytja úr liúsinu!
Svertingi var fyrir rjetti i Nevv
Vork.
— Það voru tveir lögregluþjónar,
sein drógu mig hingað.
— Já, það veit jeg vel. En var það
ekki i fylliríi?
— Jú, þeir voru báðir fullir.