Fálkinn - 19.10.1929, Page 12

12
F ÁLKINW
I
5krítlur.
— Henrik, ]>egar jeg horji á þessa
siandingnd, dctiur mjer í hug, að við
þurfum að kaupa nýjan standlampa,
þegar við komum til Parísar!
VETRARSKÓRNIR ERU KOMNIR.
— Komið með alt, sem þið hafið,
svo jeg geti valið uml
ð
meðan jeg er að ná á þjer talcil
FRÚIN: Jeg sje eftir að jeg skyldi
giftast þjerl
MAÐURINN: Gotl, úr þvi þú iðrast,
skal jeg reyna að fgrirgefa þjer.
Bifreiðastjórinn: Dragið nú cndann
rólega. Ilíllinn kemsl þá vel framhjá.
— Mjer er alveg óskiljanlegt hvað
jeg hefi gert við sjálfblekinginn minn.
— Máskc þjer hafið notað hann i
hugsunarleysi lil að mœla i mjcr hit-
ann.
— Nei, komið þjer þarna enn á ný
til þess að fá mig lil að liftryggja
mig. I>jcr megið ekki drepa mig úr
gremju yfir ágengni yðar.
Erindrekinn: Þarna sjáið þjer hve
nauðsynlegt er að þjer líftryggið yður.
— Jeg lield, frú min góð, að aum-
ingja fáttcku fjölskyldunni muni
þykja vœnt um að fá ullarsokka
lianda krökkunum. Það eru svo marg-
ir munnar, scm verður að fylla!
— Ætlarðu ekki að vera viðsladd-
ur greftrun tengdamóður þinnar?
— Nei, jeg hef altof annríkt til þess
að geta hugsað nm skemtanir.
Læknirinn (utan við sig): llallól
Það er sjúkrahúsið, sem þjer talið við.
— Nú lofar veðurstofan aftur rign-
ingu, en það er vist vitlausl eins og
vant er.
—■ Jeg verð liklega að hjáipa þjer
dálitið, drengur minn. En mjer finst
þú hefir átt að segja liúsbónJa þín-
um að það væri altof mikið á kerr-
unni.
— Það sagði jeg líka. En svo sagði
hann að jeg mundi áreiðanlega hitta
einhvern asna, sem mundi hjálpa
mjcr.
Hnefaleikamaðurinn fyrir og eftir
viðureignina.
— Þelta voru fín vorföt, sagði fltek-
ingurinn og horfði á hrœðuna. En það
er leitt að buxUrnar skuli ckki vera
e.ftir nýjustn " tísku.