Fálkinn - 08.03.1930, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
M á I n i n g a -
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
»MÁLARINN«
Iieykjavík.

p" =1= —1 SLaXYD W
Pramköllun. Kopiering.
Stækkanir.
Carl Ólafsson.
ibi
Dúrkopp’s
Saumavjelar
handsnúnar off stifínar.
Versl. Björn Kristjánsson.
Jón Björnsson & Co.
3BE

Aðeins ekta
Steinwav'
Piano 00 Flygel
bera betta merki.
Einkaumboðsenn:
Sturlaugur Jónsson & Co.
3BE
Pósthússt. 2
Reykjavík
Simar 542, 254
og
309(framkv.stj.)
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar,
Hvergi betri nje áreiðanlegri viöskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni.
Hreinar Ijereftstuskur kaupir BAllfi,.!, er víðlesnasta blaðið.
Herbertsprent, Bankastræti 3. 1 (UlUUll er besta heimilisblaðið.
Múrbrotaklnbburinn.
Eftir WILLIAM LE QUEUX.
Næsta dag var farið í flugvjelinni til þeás
bð skoða olíulindirnar fjórar. Hugh athugaði
gaumgæfilega landið í kring um liverja
þeirra. Þar eð þeir fliigu mjög lágt gátu þeir
a einum stað sjeð örfáa hermenn, sem voru
a rölti í húsagarðinum við einn hermanna-
skálann, og á hinum stöðunum virtist varð-
liðið vera álíka fáment. Ilugli sneri sjer að
Ránfuglinum og mælti:
•— Ef til þess kemur að nota það, sem er í
töskunni yðar, hversu lágt þarf þá að fljúga?
— Þetta er mátuleg hæð, svaraði hinn stutt-
aralega.
Þegar lindirnar liöfðu verið skoðaðar, var
farið þangað sem lierliðið beið. Þar fundu
þeir alla samankomna, nema mennina tutt-
u8u, sem liöfðu enn ekki getað komið sök-
Um verks þess, er þeir höfðu með höndum,
en Hugh sá, að búið var að flytja sprengi-
efnið, eins og fyrir hafði verið lagt, og að
bætst við síðan hann kannaði liðið síðast.
annar útbúnaður vai í lagi. Liðinu hafði nú
Þeir kvöddu síðan foringjann, sem þá
kaíði stjórn og flugu af stað aftur, til stað-
arins þar, sem fyrirsátarliðið átti að hittast.
SA staður var örskamt frá f jallskarðinu, þar
sem átti að ráðast á bifreiðarnar. Þar var
emnig alt í lagi. Tvær fallbyssur voru þar
°g voru yfir þeim ábreiður úr skinni.
Á heimleiðinni flugu þeir afarlágt yfir
fjallskarðið, og Hugh sannfærðist uni, að
belri stað til fyrirsátar var vart liægt að
kugsa sjer. Hann bar afstöður og fjarlægðir
sanian við uppdrætti sína og fann, að þeir
v°ru rjettir. Siðan hjeldu j^eir heim og Hugli
skrifaði hitt daglega skeyti sitt til Forseta.
^rjef það, er hann hafði tekið við hjá Rán-
fUglinum, var ekki annað en staðfesting á
fyrri skeytum Forseta. Sökum æsings þess,
er verkið hafði í för með sjer, hafði Hugh
ekki mikið næði til þess að liugsa um Sylvíu,
eu altaf sneri hugur hans til hennar, er liann
vur orðinn einn á kvöldin.
Mogra Kadogra Pampadoulos var stórbur-
geis mikill og átti heima í stóru húsi, eða
öllu lieldur i mörgum stórum húsum. Til
dæmis átti hann heila höll i Basra, þar sem
hann eyddi mestum tíma sínuih, vegna þes,
að jiaðan var tiltölulega stutur vegur til olíu-
linda hans í upplandinu. Einnig hafði hann
lnis í Aþenu og íbúð i London.
Mogra Kadogra Pampadoulos var einnig
velláuðugur maður. Það hafði hann ekki alt-
af verið, en liann hafði verið það mörgum
sinnum, en svo hafði hann orðið fyrir ó-
höppum á milli. Einu sinni hafði verið ein-
liver „smámsskilningur“ í tilefni af sjóvá-
tryggingu og livert slysið eftir anað liafði
viljað til gömlum skipsskrokkum, sem hann
átti Vátryggingarfjelagið var þýskt og hann
hafði farið til Leipzig til þes að fara í mál
við fjelagið, en þessir bölvaðir þýskarar
höfðu haldið jivi fram, að hann væri svik-
ari og liann hafði orðið að standa við í tvö
ár í þýsku fangelsi. Hann hafði verið svo
vingjarnlegur að bjóða bresku stjórninni
að selja henni mikið af ávöxtum á ófriðar-
tímunum, og fyrsti farmurinn hafði komið
eins og um var talað, en svo skeði einn„mis-
skilningurinn“ enn og stjjórnin misti mikið
fje — og msti líka sjónai' á Mogra Kadogra
Pampadoulos.
En nú var hann á hinni grænu grein. Með
mikilli kænsku hafði hann í fjelagi við Yss-
er emir kevpt dýrmætustu olíusvæðin, sem
til voru milli Rússlands og Persaflóa. Hann
hafði allan timann átt dálítið erfitt með vá-
tryggingarf jelögin, þvi þau voru liætt að vera
ginnkeypt fyrir viðskifum Mogra en samt
sem áður hafði alt gengið vel hingað til.
Hann vissi, að f járhættuspil var í gangi án
iians vitundar um oliusvæðin hans, og ef
illa færi, var jjaimig um hnútana húið, að
ónefnidr menn mundu verða ríkir en vá-
tryggingarfjelögin fátæk og liann sjálfur . .
ja . . Það j)ýddi ekki að tala um það . . þetta
myndi aldrei geta komið fyrir.
Ein dag sat Mogra Kadogra Pampdoulos
í hinu stóra og fallega hókaherbergi sínu í
Basra. Á hinu fitugljáandi andliti hans var
hors og liann sneri upp á yfirskeggið og lík-
ami hans hristist eihs og hlaup, því mann-
inum var vel í skinn komið. Hann var að
lesa brjef frá manni nokkrum, sem hann
liafði prettað og ýmislegt í því brjefi varð
til þes að koma honum í gott skap. Þá
hringdi sírninn. Hann tók tólið og hlustaði
á röddina hinumegin, sem bar vott um mik-
inn æsing, og er röddin hafði fullvissað sig
um, að j)að væri Mogra sjálfur, sem svaraði,
sagði hún:
— Jeg gat ekki náð í yður fyrr — öll
samböndin slitin. í gær síðdegis kom hópur
Araha og rjeðist á olíulindirnar í E1 Tab,
drap verðina og skemdi lindirnar.
Mogra varð eldrauður af reiði. Röddin
hjelt áfram: - Annar hópur rjeðist á Nu-
erim-lindirnar og sprengdi þær í upp.
Mogra fann til ógleði. Röddin hjelt áfram:
Hið sama skeði við Daza. Þar varð bar-
dagi en árásarliðið var miklu sterkara og
þær lindir eru líka eyðilagðar. Mogra varð
náfölur en röddin hjelt vægðarlaust áfram:
— I Yazab kom afarmikill hópur Araba,drap
verðina, sprengdi upp stöðina og kveikti í
pípuleiðslunum.
Mogra var farið að líða svo illa, að liann
heyrði varla hvað sagt var, en röddin hjelt
enn áfram:
Vopnaðir menn með fallbyssur sátu fyrir
mönnunum, sem voru á leiðinni með laun
verkamannanna hjá E1 Daza skarðinu í gær,
skutu vagnana í mola og tóku peningana . .
Ha ? . . Eruð þjer þarna?
En Mogra Kadogra Pampadoulos lá í yf-
irliði.
XXI. KAPÍTULI.
Hinn mikli viðburður, sem liafði verið
svo vandlega ráðgerður og undirbúinn var
nú kominn fram og veisluhöld og svall fór
fram í höll Abdullah dómara. Jafnvel hein-
ingjamennirnir, sem áður er getið, að út
hefðu verið reknir úr borginni, urðu þess var-
ir, að þeim liafði ekki verið gleymt, því tveir
af varðmönnum dómarans riðu til þeirra
lilaðnir gjöfum, sem voru sauður, vin, gnægð
brauðs og dálítið af reiðupeningum. Þetta
var hesti sunnudagur, sem þeir höfðu lifað.
Föstudaginn hafði Hugh flogið, ásamt
Ránfuglinum, Abdullali og Ibn, til þess að
athuga staðina, sem gera átti árásina á. Fyrst
fóru þeir til fjailaskarðsins E1 Daza, þar sem