Fálkinn - 08.03.1930, Blaðsíða 14

14
F A L K I N N
miimiMiiiiiiiiiiMiiimMiiiiiiimiiiiiMiiiMimmmmmiiii
Ný bók.
Sigurgeir Einarsson: Norður um höf. Saga Rann- gg
gg sóknaferða til Norðurheimsskautsins, landa og eyja um-
" hverfis það, ásamt stuttu yfirliti yfir helstu dýr í Norð- ““
” urvegi. MeS 94 myndum og korti
Mjög eiguleg bók fyrir unga og gamla, 424 hls. i “
“ stóru broti. Kostar ih. kr. 17.50. jg“
——o v«l
Ágæt tækifærisgjöf. — Fæst lijá hóksölum.
H Bókaversiun Sigfúsar Eymundssonar. §E
MIIMIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIMIMMMMIMMIIMIMIIIIIIM
■ ■BBHHailHaBBBlBBaBBIZBHBBBBBBBBBBHHBIBaD
■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ECaHHBBB-
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
Munið
að svörtu regnkápurnar eru þær bestu fáan-
legu í borginni. Allar stærðir komnar
og verðið lækkað.
Andersen & Lauth,
Austurstræti 6.
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
Allskonar
Járn smíða verkf æri
Vjela- & verkfæraverzlnn
Einar 0. Malmberg
Símar 1820 & 2186. Vesturgötu 2.
Válnjggingarf jelagið NYE
DANSKE siofnað 18(Ki tekur
að sjer LfFTUYGGINGAK
og fílUJN ATEYGGtNGAR
allskonar með beslu vá-
l rgggingark jörum.
Aðalskrifslofa fyrir Island:
Sigfús Sighvatsson,
Amtmannsstíg 2.
Skák-dæmi nr. 29.
Hvítt mátar í 2. leik.
fyrirsátiirsliðið var tilbúið, og gaf umtalað
inerki þess að alt væri í lagi, en það var út-
breidd livít kápa. Vagnarnir voru enn ekki
komnir. Síðan flugu þeir til allra olíulind-
anna. Á öllum stöðunum, að einum undan-
teknum komu þeir of seint til að sjá spreng-
inguna, en við Yazahlindina, sáu þeir árás-
ina frá upphafi til enda. Þar var það Falzy,
sem stjórnaði. Þeir flugu mjög lágt og gátu
sjeð fimm hundruð manna þeysa á varnar-
liðið, sem ekki átti sjer neins ills von. Þótt
nokkrum skotum væri hleypt af, virtist bar-
daginn enginn vera. Mennirnir fóru af baki
og hlupu til og frá, og einstöku skot báru
vott um, að einhver varðmaðurinn hefði ætl-
að að sleppa hurt. Þá sá Hugli fimm af hin-
um tuttugu mönnum sinum ríða fram, fara
siðan af baki og ganga að olíustöðinni. Flug-
vjelin liringsólaði þar i kring þangað til þeir
gátu sjeð mennina lilaupa til hesta sinna og
ríða burt í sprettinum. Þá liðu þrjár mínút-
ur og flugvjelin fjarlægðist og í sama bili
buldi sprengingin, svo að sjálft loftið skalf
og flugvjelin hristist óeðlilega. Eldsúla sást
stíga frá jörðu, og þar sem olíustöðvarnar
með dælum sínum og byggingum höfðu ver-
ið, virtist nú vera afarstór gígur, sem spýtti
úr sjer molum af timbri, málmi og grjóti.
Stöðin var algerlega í rústum. Þeir flugu síð-
an til E1 Tabí en þar varð geysileg sprenging
áður en þeir komu þangað, og þjettar reykj-
arstrokur háru vott um, að árangurinn hefði
ekki orðið minni þar. Svo var flogið til
Nuerim, en þar urðu þeir einnig of seinir til
að sjá viðburðinn sjálfan, svo þeir .sneru við
til Daza, fjallaskarðsins. Þar urðu þeir svo
lieppnir að sjá lokaþátt árásarinnar. Þrír
vagnar — eða rjettara sagt leifarnar af þeim
— stóðu á veginum. Úr tveim þeirra voru
menn að koma með upprjettum liöndum, en
úr þeim í miðið var skotið úr fallbyssu.
Dimmir hvellir tilkyntu, að fallbyssurnar
væru að vinna verk sitt. Þær skutu á stuttu
færi, en engu að síður misti önnur þeirra
marks. Hugh sá, að hin hitti beint á vagninn
í miðið — og þar með var bardaginn á enda.
Eftir bardagann mættust allir á tilteknum
stað og síðasta liðskönnunin fór fram, pen-
ingum var útdeilt og mörgum blessunarorð-
um. Það var hrífandi sjón að sjá hinn virðu-
lega gamla sheik, þar sem liann sat teinrjett-
ur á rauða hestinum í hinum föla bjarma
tunglsins og síða skeggið flaksaðist fyrir gol-
unni. Hann þakkaði fylgdarmönnum sínum
klökkum rcmi og ákallaði feður sína í nær-
vist þeirra, til þess að tilkynna þeim að rjett-
lætið liefði sigrað.
Allar leifar af Iierútbúnaðinum, t. d. fall-
byssurnar og sprengiefnin, höfðu skemst við
sprenginguna, og nú var sunnudagur og
Hugh og Ránfuglinn voru í þann veginn að
leggja af stað til London. Þeir höfðu staðið
við einn dag til þess að gefa flugmanninum
tækifæri til að líta eftir vjelinni svo að við-
unanlegt væri fyrir jafn langa ferð. I liallar-
garði Abdullah stóð liúsbóndinn og við hlið
hans slieikinn Ibn-el-Said, sem ætluðu að
fylgja þeim til Alexandríu. Eftir innilegar
kveðjur skildu þeir, því Abdullali og Hugh
voru orðnir miklir vinir eftir samveruna,
og Hugh lofaði að heimsækja hann aftur
einhverntíma seinna. Eini maðurinn, sem
ekki komst við, var Ránfuglinn. Iiann stóð
hjá og hjelt um handtöskuna hina allstaðar-
nálægu, sem ekki hafði orðið þörf á að nota.
— Þakka yður fyrir gestrisni yðar, herra,
var alt og sumt, sem hann sagði, því hann
var maður fáorður, og eftir nokkrar mín-
útur voru þeir komnir á loft og vjelin steig
hærra og liærra með vaxandi liraða. Hugh
fanst sem nærvera Ibn-el-Saids væri hið eina,
er sannaði honum að viðburðir siðustu dag
væru ekki draumur einber. Eins og forseti
hafði sagt, hafði þetta orðið eins og kafli
úr „Þúsund og einni nótt“, sem væri fært í
nútímamynd með því að nota nútíma her-
tæki. En nú hafði bókinni verið lokað.
Hugh hugsaði um fregnir þær, er hann
hafði fengið frá Forseta, sem sje, að Sylvía
Peyton væri komin til London og hefði kom-
ið fyrir dómstólinn í Marlborough Street.
Ágætur málafærslumaður hafði verið henni
til aðstoðar, en ennþá liafði ekki verið tekið
fyrir annað en formsatriði, og aðeins úr-
skurðað, að hún skyldi verða áfram í varð-
haldi, sem hún var auðvitað ennþá. Að láta
hana lausa gegn tryggingu gat auðvitað ekki
komið til mála, er um svo alvarlega ákæru
var að ræða. Iiugh gat ekki sætt sig við þá
tilhugsun, að Sylvia væri i fangelsi.— Það
var honum kvöl. Honum var það óskiljan-
legur leýndardómur, að vasaklútur hennar
skyldi liafa fundist í hendi gimsteinasalans
myrta, en hver skýring, sem vera kynni á
þvi, var Hugli jaínsannfærður um, að Syl-
ia liefði engaii þátt — beinan nje óbeinan -—
getað hafa átt i morðinu. Eins og vant var,
er hann hugsaði um Sylviu og ástand hennar,
endaði hann á því að leita atlivarfs i þvi, að
Forseti, sem liafði sýnt svo mörg merki mátt-
ar síns, hafði lofað upp á æru og samvisku,
að ekkert ilt nje hættulegt skyldi yfir liana
ganga, og hún skyldi áreiðanlega látin laus.
Þessu til styrktar var einnig það, að llugh
sjálfur liafði talað við menn, sem liver
dómstóll myndi trúa, og þeir höfðu lofað að
vitna, að hún liefði verið fjarverandi morð-
staðnum á þeim tíma, sem um var að ræða.
Þeir komust á tilteknum tíma til Alex-
andríu, og Ibn stóð á því fastar en fótum, að
þeir hefðu gott af því að vera þar um nóttina
í húsi hans. Hugli, sem var því lireint ekki
andvígur að taka sjer dálitla hvild á hinni
þreytandi loftferð, tók boðinu, sin vegna og
Ránfugsins. Gaiuli maðurinn veitti þeim kon-
unglega og skildi við þá daginn eftir með hin-
uni mestu virktum og þakklæti.
Ferðin til London gekk slysalaust og stór-
viðburðalaust. Þeir staðnæmdust á venjuleg-
um stöðum til að taka bensín og aðrar nauð-
synjar og Hugh fanst ferðin ótrúlega fljót
þegar þeir loks lentu í Croydon. Þar tóku
þeir vagn þann, er þeim var ætlaður og óku
til Múrbrotaklúbbsins. Þar lágu skilaboð til
Hughs þess efnis, að ef liann kæmi nógu
snemma til þess, skyldi liann halda áfram
til Halmene Towers í sínum eigin vagni-
Þetta sagði hann ránfuglinum, sem stóð Ú