Fálkinn - 19.04.1930, Qupperneq 17

FALKINN
17
FerAalangur riddari.
Greifi
lnr> af Angouléme lá fyrir
anum. Ljet hann kalla til sín
lr sína og mœlti til hennar þess-
'lauð;
dótti,
11111 orðum:
sl{~7 Hugenia, barnið mitt, hvernig
e vdl Þnð nú ganga þjer þegar jeg
„ nnnfinn. Móðir þín er farin á und-
eg nijer. Og þú átt hvorki bræður
v a. sYstur eða nokkurn annan, sem
'riö getur þjer innan handar. Það
þ- erfitt að þurfa nú að skilja við
bv' i,S'V° einmana og varnarlausa,
1 lm ert mjer kærari en alt annað
a Pessari jörð.
Ottastu ekki um mig, faðir minn
j l11'’ niælti litla greifadóttirin lágt,
S^skal sjá mjer borgið sjálf.
„ Hvernig ætti það svo sem að
j .®a ■ Þú þekkir ekki mennina.
k;Ja ~~ en eitt ráð ætla jeg að gefa
n r’ Hugsaðu aldrei ilt um nokkurn
að' nh Cn 1)L1 m^tt heldur ekki gleyma
fre hver og einii hugsar fyrst og
tl'sl um það hvernig hann eigi að
a sem best um sig í þessum heimi.
slr reitadóttirin litla brosti við. Hún
sii/*1- .niei® litlu hvítu hendinni
1111 yfir enni greifans, en liún sagði
Kkl neitt.
A j?
p .svo búnu dó greifinn, og
(].„Se.nia settist að stjórn í greifa-
s nnnu. Þögul og föl sat lnin i há-
á f *!Ul og begnar hennar komu liver
o *hl,r öðrum, beygðu sig fyrir henni
pu„sóri1 henni trúnaðareiða. En
Va Seilla sá í augum þeirra, að meðan
Vo lrilar báru fram trúnaðareiðinn
sifcr* u eir bugsa um með sjálfum
bfcst ]Vernig þeir sjálfir gætu sem
Vq , llagnýtt sjer æsku liennar og
að ,Imattu á stjórnmálum. Ekki svo
]le ,'ilja, að þeir beinlínis vildu
tre]1'1 lin b*11 lieir hugsuðu fyrst og
sín st um sjálfa sig og eigin hag
Sa , alveg eins og greifinn hafði
br ' litla greifadóttirin varð
kjf.i buga. Sennilega hefði hún
l)eí.« búsund augu til að vaka yfir
a s'n °8 8æta þess að alt færi fram
h„fe!n bagkvæmastan hátt — en hún
%% bara tvö.
i ai „astur gekk fíflið fram. Hann leit
3ð ifU bennar og sá hvað hún var
SVo U,«sa um, og hvíslaði að henni
ir ] Pn8inn heyrði: Jeg skal sjá fyr-
ejJ118 bað, sem þú ekki sjerð með
litlln augum. Og hún rjetti honum
Uni j böndina sina. sem har
ina sina, sem hann kysti
pi°8 hann sór lienni eiðinn.
ari)i Kj, ieið á löngu áður en biðl-
ifcin ^ torLl Þyrpast að. Því Angou-
grelj Var víðáttumikið og vellríkt
böfg- ®mi og mörgunr göfugum
íUgg'aslanum fanst tilvalið að auka
gre Þvt eignir sínar. En Eugenia
þfcii'S,aL5lst aldrei eftir live inikil lönd
þe]r a^itu eða af hve háum stigum
hver Vaern- Hún vildi aðeins vita
'u innvortis, undir
láthj'. bátíðlega og göfugmannlega
að r‘l8°L' Og fyr eða síðar komst hún
hyg aun unj það. Því liún var jafn
Var !n. eins og hún var ung. Einn
ar (j rjettlátur og grimmlyndur, ann-
þriðj.anibsamur og hörkufullur, hinn
souj! bettúðugur og huglaus. og hún
HUj Þá alla burtu. Því með slik-
^ftniU °,lnUni vUdi bún ekki eyða
í hlkoni ^tlbjálmur hertogi af Trent
hnígal0.r®sför. Hann var farinn að
göf" cl etra aldur, en reisulegur og
ir aglnanntegri í framkomu en flest-
orð .,*rk Hg honum fórust svo vel
hans Hugenia fjekk fult traust til
°8 gre?f ?et fyHilega falið sjálfa mig
fcr je anæmið í hendur honum, það
Hieð Si aive8 viss um hugsaði liún
honnniCr' Hg ætlaði að fara að játast
1 hás-m v1 bá smeigði fíflið sjer upp
hennj 10 °S hvislaði einhverju að
nm ennt?a^U a®eins þrern spurning-
J°g er | a> .sagði hún við hertogann.
•®*i beimsk og órcynd. Þess-
vegna getur komið fyrir að jeg breyti
hugsunarlaust og ógáfulega. Ert þú
þolinmóður og göfuglyndur?
— Hvað ætti jeg svo sem annað
að vera? spurði hertoginn lireykinn
í bragði.
— En komið gæti þó fyrir að þú
reiddist illa. Ertu lierra yfir sjálfum
þjer og reiði þinni?
— Hver ætti svo sem annar að vera
herra yfir mjer og reiði minni? svar-
aði hertoginn.
— Jæja — svaraðu seinustu spurn-
ingu minni. Er það satt, sem fíflið
mitt segir að þú hafir hárkollu?
Þá spratt hertoginn á fætur úr sæti
sinu og sló til fiflsins. — Jeg skal
kenna þjer að stinga, mý-skömmin
þín! öskraði liann í bræði. En greifa-
dóttirin litla lyfti upp hendinni og
hastaði á hann.
— Jeg myndi ekki spyrja að því,
livort þetta væri þitt eigið hár eða
ekki sagði lnin. En þú lætur svolitla
mýstungu reita þig til reiði, og þú
gleymir þjer svo algerlega, að þú ætl-
ar að slá vesalings fífl. Það get jeg
ekki fyrirgefið. Þjer trúi jeg hvorki
fyrir sjálfri mjer né greifadæmi mínu!
Farðu!
Hertoginn hentist á stað svo liart
að hárkollan losnaði og var rjett að
segja dottin. Hann greip um hana
báðum höndum og flýði eins og fæt-
ur toguðu út um dyrnar. Öll hirðin
skellihló. En greifadóttirin lyfti aft-
ur upp liendinni og leit í kringum
sig. Og í sama bili datt alt í dúna
logn.
— Hefði hann slegið fíflið mitt um
koll hefðuð þið hneigt ykkur og
beygt fyrir honum. En fyrir þessa
saklausu glettu gleymið þið að hann
er gestur minn. Látið liann fara i
friði næð vesalings lijegómaskapinn.
Hann gerir engum neilt.
Stuttu seinna kom furstinn af
Navara. Hann var ungur og röskur
piltur og gamanyrðin runnu af vörum
lians. Litlu greifadótturinni þótti
gaman að honum og leist vel á hann
og til þess að skemta honum ljet hún
efna til veglegra burtreiða. Furstinn
tók sjálfur þátt í þeim. Hraustur og
glaður reið hann inn á völlinn og
kastaði hverjum einum af hestinum
sem vogaði sjer á móti honum.
Hann er hugaður, hann er galla-
laus, hugsaði greifadóttirin litla, og
þegar furstinn að leikslokum gekk
fram að hásætinu og hneigði sig f.vr-
ir henni var hún rjett að segja búin
að játast honum.
Þá hvíslaði fiflið einhverju að
henni og hún þagði. Um kvöldið bauð
hún furstanum að sitja hjá sjcr. Hún
strauk þá upp erminni og sýndi hon-
uin beran handlegginn. Á handleggn-
um var dálítill mórauður flekkur að
stærð við pening.
— Veistu hvað þetta er? spurði
liún. Heldurðu það sje holdsveiki eða
pest eða eittlivað annað? Furstinn
horfði á blettinn og náfölnaði.
— Hafi pest eða lioldsveiki slegið
þig? mælti hann með hryllingi, þá
flý jeg, jafnvel þó greifasetur þitt
væri hundrað sinnum stærra en það
er.
— Jeg lijelt þú værir albúinn að
voga lífi þínu fyrir mig, stamaði
greifadóttirin litla með tárin í aug-
unum.
— Já, jeg skyldi berjast fyrir þig
við hvern, sem í hlut ætti! svaraði
furstinn og færði sig frá henni. En
láta þig sýkja mig með pest eða öðru
slíku — nei það kæri jeg mig ekki
um! Vertu sæl fagra greifadóttir!
Hann sveiflaði sjer í söðulinn og
reið úr garði og flýði sem fastast
burt úr ríkinu. Hirðfólkið lientist
á eftir honum. Einstöku maður leit
til greifadótturinnar illum augurn, áð-
ur en hann axlaði sitt skinn. Surnir
litu ekki einu sinni aftur. Engin virt-
ist ætla að verða eftir.
Undrandi horfði greifadóttirin á
á eftir flóttamönnunum. En alt í cinu
skildi hún hvernig í öllu lá. Þeir voru
Reiðhjól.
Höfum nú aftur fengið hinar
heimsfrægu reiðhjólategundir:
CONVINCIBLE, ARMSTRONG og BRAMPTON.
Bestu reiðhjólin, sem til landsins flytjast.
Verð á reiðhjólum frá 100—200 krónur.
Vörur sendar um alt land gegn eftirkröfu.
Reiðhjólaverksmiðjan *Fálkinn*
HEILDSALA.
SMÁSALA.
Fermingarföt.
• •
• •
• •
• •
• •
• •
Skyrtur, flibbar. — Munið karlm- og fermingarfata
CHEVIOTIN og Franska PEYSUFATAKLÆÐIÐ.
Miklar birgðir af Karlmannafötum nýkomnar.
Vörur sendar gegn póstkröfu um alt land.
Ásgeir G. Gunnlaugsson & Co.
Austurstræti 1.
að flýja pestina. Hún var að velta
fyrir sjer hvort enginn myndi hafa
hug til að vera eftir og hjálpa lienni.
Nei — enginn einasti varð eftir, ekki
einn!
Jú, aðeins einn! Lengst niður við
dyrnar sat riddari í rifnum klæðum.
Þegar hinn síðasti var farinn reis
liann á fætur, gekk fram og beygði
knjen fyrir litlu greifadótturinni.
— Jeg er ólærður og ekki mikill
fyrir mjer, greifadóttir, en jeg vil
þjóna þjer fyrst aðrir ekki gera það,
sem líkari voru til þess.
— Hversvegna flýr þú ekki lika?
spurði greifadóttirin.
— Pestin hittir mig alt eins vel á
þjóðveginum eins og hjer, sje ætlunin
sú, mælti hinn ókunni maður. Og
lijálp mín er altaf betri en engin
hjálp.
— Hver ert þú?
— Jeg kalla mig Ferðalang riddara.
Borg mín er lcrákuslot niður við haf-
ið, auðæfi mín, ein einasta visnabók
í baktöskunni minni.
Eugenia virti hann fyrir sjer, augu
hennar leiftruðu.
— Viltu eiga mig, svona eins og
jeg er, og greifadæmið mitt að auki?
— Til þess er jeg ekki kominn,
svaraði riddarinn stillilega.
— En viltu það? spurði Eugenia
aftur.
— Greifadæmisins þarfnast jeg
ekki, en þig gæti mjer þótt vænt um.
um.
Þá rjetti Eugenia honum hendina
og þau gengu saman út í borgina.
Þar fundu þau fátækan prest, sem
orðið liafði eftir, Þegar allir hinir
flýðu. Hann gaf þau saman.
Þá sýndi Eugenia þeim merkið, sem
hrætt liafði furstann og alla hirðina
á burt.
— Merkið er falsað, sagði hún hlæj-
andi. En það hefir komið að tilætl-
uðmn nolum- Það hefir hjálpað mjer
Fermingargjaíir
handa stúlkum
og drengjum,
í stærstu úrvali
með besta verði í
Leðurvörudeild
Hljóðfærahússins
Austurstræti 1.
til að finna þann, sem jeg mátti
treysta.
Um leið vætti hún vasaklút sinn
og strauk merkið burtu.
Sviar eru hagsýnir menn. T. d. hafa
þeir fundið ráð til þess, að gera sima-
afgreiðsluna betri fyrir útlendinga
og er þetta ineð sjerstöku tiJliti til
ferðamanna á sumrin. Þegar síma-
stúlkan heyrir, að það er útlending-
ur, sem biður um númcr, sem hún
ekki heyrir vel eða skilur, gefur hún
honum samband við „útlenda borðið“
en þar eru símastúlkur með viðtækri
málaþekkingu, scm geta afgreitt út-
lendingiun fyrirstöðulaust..