Fálkinn - 22.11.1930, Blaðsíða 5

F A L K I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
Ofriðarseggirnir í Kurdistan.

Fátt gerir manninum meira
mein en að temja sjer að sýnast
annað en hann er. Hræsnin er
löstur, sem gerir manninn tvö-
faldan, svo að liann missir þá ró
og sálarfrið, sem þeir einir hljóta,
sem tcmja sjer að vera sannir,
hæði gagnvart sjálfum sjer og
öðrum.
En því miður eru margir með
því markinu brendir að látast
vera annað en þeir eru. Þeir eru
Ijúfir í samtali sínu við aðra, tala
sjer ef til vill þvert um geð til
þess að þóknast þeim, sem þeir
eiga tal við i það skiftið. Þeir
þykja allra manna kurteisastir.
En samt eignast þeir ekki vini,
sem vinir geta kallast.
Kristur kennir oss aðra lífs-
speki: „Lálið annaðhvort trjeð
vera gott og ávöxt þess góðan,
eða trjeð ilt og ávöxtinn illan;
því að á ávöxtunum skuluð þjer
þekkja það“. Svo viðurstyggileg
sem tvöfeldnin er, jafn geðfeld
og mikilsverð er einlægnin, og
að sannleikurinn sje ávalt sterk-
asta aflið í dagfari voru.
Ef þetta vrði hoðorð vort í
allri umgengni mundi alt verða
Ijúfara og ljettara. Þá myndaðist
traust milli mannanna, eitthvað
sem hægt væri að byggja á. Þá
mundi aldrei koma fyrir, að hið
illa sæði grunsemdanna næði að
spretta og eitraði sambúðina
milli þeirra, sem ef til vill ekki
hafa gert hvor öðrum annað en
vera tvöfaldir í orðum eða at-
hæfi.
„Góður maður ber fram góða
hluti af nægtum sínum“. Ef
maðurinn gerir sjer það að reglu
að beita sjer fyrir því sem gott
er, sýna öllum það besta sem
hann á til, þá er vel farið. En
hann má aldrei reyna að sýnast
meiri eða bctri en hann er.
Manngæska er fyrir sumra
sjónum orðið úrelt hugtak. Á
tímum flýtisins og í hringiðu
vjelmenningar liggur við, að
sumir hafi gaman af þvi að gera
lítið úr fólki, sem í bestu mein-
ingu gerir sjer far um að sýna
manngæsku. Og oft er það túlk-
að svo, að von um ávinning liggi
á einn eða annan hátt á bak við.
Iiræsnisheitið er stundum gefið
þeim, sem síst eiga það skilið.
Hver hefir með dæmi sínu
gefið þjóðunum besta kærleiks-
dæmið? Guð er kærleikur, eru
orðin sem hljóma i gegn um alla
kenningu Jesú Krists. Guð er
kærleikur, var það sem hann
sýndi í öllu slarfi sínu lijer á
jörðu. Og sagan af tollheimtu-
manninum og faríseanum er enn
í minni ölhim þeim sem kristnir
vilja kallast. Hún er áminning,
scm enn talar til vor máli, sem
enginn getur misskilið, ef liann
vill skilja.
Kurdar koma eigi lítið við sögu
þjóðanna í Vestur-Asíu, en oftast
nær í sambandi við róstur eða
vígaferli. Meðan Tyrkjum var
stjórnað af soldáninum i Mikla-
hermdarverk. Við ráðum ekk-
ert við þá! Og svo lofuðu Tyrkir
vitanlega að taka i lurginn á
Kurdum fyrir, en gerðu það ald-
rei.
Hiröingi á ferð með múlasna sína, hlaðna varningi.
garði voru Kurdar einskonar út-
verðir ríkisins og jafnan boðnir
og búnir til þess að framkvæma
ýms þau verk, sem soldáninn
átti á hættu að illa yrðu þokkuð
á vesturlöndum, því honum var
altaf hægt um liönd að skjóta
allri skuldinni af sjer og skella
lienni á Kurda, sem voru kunnir
að því að fara stundum sínu fram
án þess að spyrja stjórnarvöldin
um leyfi. Þannig voru það Kurd-
ar, sem soldáninn sigaði jafnan
á Armena þegar hann vildi láta
drepa þá og hvar sem sldtverk
og níðingsverk þurfti að láta
vinna Kurdar jafnan til taks.
Þeir voru böðlar Tyrkja og
hermdarverk þeirra komu vitan-
lega fyrst niður á Armenum,
hinni kristnu þjóð, sem Tyrkir
vildu tortíma. — Oft var þeim
líka sigað gegn Grikkjum og látn-
ir drepa þá hópum saman. En
jafnan þegar stórveldin komu
til sögunnar og kröfðust skýringa
hjá Tyrkjum var viðkvæðið liið
sama: Kurdar liafa unnið þessi
Nú liafa tímarnir breyst og
Kurdar hafa aðra aðstöðu gagn-
vart Tyrkjumenáðurvar. Tyrlcja-
veldi hefir gengið saman, stjórn-
in komin austur í Litlu-Asiu og
við völdin situr Mústafa Kemal,
sem leggur mikla stund á að
kenna þjóðinni Evrópusiði og út-
rýma öllum villimannahætti,
íánsförum og grimmúð úr fari
þjóðarinnar. Og það segir sig
sjálft að maður sem er að siða
ríki sitt og menna, sækir ekki
styrk nje stoð valdi sínu til hálf-
viltra flugumanna, eins og Kurda.
Þjóðflokkur Kurda telur um
þrjár miljónir manna og voru
þeir í lok heimsstyrjaldarinnar
skiftir að stjórnarfari og ýmist
undir yfirráðum Persa, Tyrkja,
Frakka og Rússa. Ekki liafa þeir
fárast neitt yfir þessu, enda liafa
þeir ekki verið betra vanir og
þjóðernistilfinningin er ekki of-
arlega á baugi lijá þeim. Þó eru
þeir gömul þjóð og verður þeirra
vart, sem sjerstaks þjóðflokks
fyrir 3500 árum. Og virðast þeir
þá hafa verið svipaðir því sem
þeir eru nú. Nokkur hluti þjóð-
arinnar eru friðsamir menn og
skikkanlegasta fólk, eru það þeir
sem lifa á akuryrkju og liafa
fasta bústaði, liinn hlutinn og sá
stærri lifir hirðingjalifi og hefir
gert svo lengi sem sögur ná.
Kurdar hafa aldrei reynt til þess
að sameinast í eina ríkisheild og
skapa sjerstæða menningu. Mál
þeirra er hrærigrautur úr pers-
nesku, tyrknesku, arabisku og
fleiri málum. Bókmentir eigaþeir
engar og þjóðlietjur hafa þeir al-
drei átt, sem hafi getað sameinað
þjóðina. Hirðingja-Kurdarnir
sem eru liinn óeirðagjarni liluti
þjóðflokksins lifa í flokkum að
hætti flestra hirðingja; hefir hver
Gamalt líurdavigi á 1000 feta háu felli. Þar var öllu óhœtt áður en
flugvjelar og langskeyttar byssur komu til sögunnar,