Fálkinn - 20.08.1932, Side 13

F Á L K I N N
n
I Rushmorefjalli í SuSur-Dakota
hafa nokkrir ameriskir jnyndhöggv-
arar veriS að höggva andlitsmyndir
ai' ýmsum forsetum Bandarikjanna
undanfarin ár. Andlitin eru höggin í
l'jallið sjálft og á það svo að verða
einskonar minnismerki forsetanna
Washington, Lincoln, Jcfferson og
Roosevelt. Vinnan viS þetla byrjaSi
lí)27, fyrir tilstilli Goolidgc forseta,
en verSur tæplega lokiS fyr en á næsta
ári. Menn geta gerl sjer hugmynd
um stærð myndanna, með þvi að
bera þær saman við manninn, sem
hangir rjett fyrir neðan munninn á
þeirri myndinni sem hjer er sýnd.
Mijmlin hjci' að ofan sýnir tof/ara, sem nýkomiiui er i höfn af veiðnm við Neiv l'oundland. ísitin og
krapinn á honum er svo mikill, að varla sjest nokkuð af sjálfum togaranum.
Drotningin
í Lívadiu.
;því sem hann sagði. Og á næsta augnabliki
komuð þjer“. Hún dró djúpt andann.
„Ö hvað jeg varð feginn“, sagði hún harna-
lega.
„Jeg líka“, sagði Tony. „Og Bugg sömu-
leiðis. Allir voru glaðir, nema þessir tveir
vinir yðar“. Hann þagnaði snöggvast. „Er-
uð þjer alveg viss tun að þjer hafið aldrei
sjcð þá fyr?‘“
Isabella kinkaði kolli. „Alveg viss“, sagði
lnin. „Jeg gleymi aldrei andlitum, sem jeg
hefi sjeð, og þá sjerstaklega ekki slíkum
andlitum sem þessum“.
„Þeir hafa líka sannarlega eftirminnileg
andlit“, sagði hann. Hann stóð upp, stakk
höndunum í vasa sína og horfði hugsandi á
Isabellu.
„Þegar þjer nú vitið all um ntig“, sagði
hún hægl og hikandi. „Viljið þjer þá ekki
heldur að jeg fari leiðar minnar?“
„Fara vðar leið!“ endurtók Tony. „Frænka
mín óviðjafnanlega. Hvað eruð þjer að
hugsa?“
„Gætið þess, að jeg haka yður ýmsa erf-
iðleika og vandræði“, sagði luin. „Jeg veit
ckki hverjir þessir tveir menn eru, en jeg
hef óþægilegt luighoð um að þeir muni finna
mig áður en langt liður. Þar að auki eru
frændi minn, og da Freitas“, hrollur fór um
hana. „Þjer þekkið ekki da Freitas eins vel
og jeg. Hann mun neyta hverskonar fanla-
hragða til að hafa sitl mál fram. Hann hræð-
ist ekkert“. Tony brosti ánægjulega. „Jeg gel
vel trúað yður“, sagði liann, „da Freitas er
vafalaust samviskulaus óþokki“.
Alt í einu rjetti liann Isabellu báðar liend-
urnar og rak upp glaðlegan og smitandi
ihlátur. Isabella tók i hendur hans eftir litla
töf.
„Iíæra lsabella“, sagði hann næstum því
alvarlega. Getið þjer ekki skilið það að þetta
er hið fullkomnasta og stórkosllegasta spaug,
sem forsjónin hefði getað komið af stað.
Jeg mun biðja til hennar svo jeg fái að sjá
fyrir endann á þessu þótt jeg yrði að fara
snemma á fætur það sem el'tir er æfinnar“.
Hann hætti og skotraði augunum gletnis-
lcga til hennar. „Nema þjer i raun og veru
óskið þess að verða drotning í Livadíu".
„Mig?“ sagði Isabella, með konunglegri
fyrirlitningu á málfræðinni: „Jeg vildi óska
þess að jeg þvrfti aldrei framar að sjá þetta
andstvggilega land. Helst af öllu vildi jeg
vera hjerna hjá yður. Jeg á auðvitað við
þangað til ungfrú W.atson kemur aftur“,
bætti lnin við í skyndingu.
„Auðvitað“, sagði Tony.
Isahella losaði hendur sínar, og stóð upp.
„Mjer þykir aðeins leitt að baka yður ó-
þægindi eða útgjöld“, sagði luin dálítið vand-
ræðalega.
„Hvað útgjöld snerlir, er alt i lagi“, sagði
Tonv. „Jeg kom lil eins hins mesta veðlán-
ara borgarinnar, og hann sagði mjer að
ainma yðar hefði liaft framúrskarandi
smekk fyrir gimsteinum. Það er óþarfi að
veðsetja hringana. Hann gaf mjer sjö þús-
und pund fyrir næluna".
„Sjö þúsund pund“, endurtók Isabella,
steinhissa.
„Jeg get lil'að af þeim alla mina æfi“.
Hún þagnaði snöggvast. „Þetta er hluti af
konungsgersemum Livadiu. Pedro afhcnti
mjer þær þegar ákveðið var að við skvldum
giftast. Jeg held að hann hafi ekki ætlast til
þess að jeg ælti að eignast þær fvrir alvöru“.
Tonv Idó ánægjulcga. „Þetta er sannar-
lega l'yndið. Mjer þætti gaman að sjá fram-
an í da Freitas, þegar hann kemsl að því að
þjer hafið hal't gimsteinana með yður. Við
fáum sjálfsagt að sjá framan i lumn innan
skamms, ef frændi vðar liefur ekki verið alt
ol' æstur til þess að þekkja mig aftur“.
„Þekkja yður? En hann hefur aldrei sjeð
vður fyr“.
„Jú, hann hefur sjeð mig. Jeg var af til-
viljun staddur í klúbbnum þegar hann kom
æðandi til að segja da Freitas að þjer hefð-
uð strokið. Að minsta kosti býst jeg við því
að það liafi verið það sem hann vildi, ann-
ars hefði hann varla verið svona æstur“.
„()“, sagði Isabella. „Ef hann hefur þekt
vður getur lumn fengið að vita hjá da Freitas
liver þjcr eruð“.
Tony kinkaði kolíi. „Já, við getum ekki
búist við þvi að fá öll trompin á hendina“,
sagði liann i heimspekilegum tón. „Spilið
yrði þá líka langt um leiðinlegra“.
Nú varð þögn í nokkur augnahlik. Alt í
cinu klappaði Isabella saman höndunum.
„Mjer cr alveg sama“, sagði hún þrjósku-
lega. „Jeg er ekki hrædd við þá. Jeg held
að jeg hræðist ekkerl ef þjer hjálpið mjer.
X.
Gamla klukkan í horninu sló liálf tíu þeg-
ar Guv gekk i gegnum forsalinn með skjala-
veski undir hendinni. Hann steig í neðsta
þrepið, i því skvni að l'ara upp stigann, en
staðnæmdist alt í einu.
Brosandi og alklæddur kom sir Antony
Gonway ol'an stigann. Eins og venja var til
hjckk vindlingur i munnviki hans.
Guy virtist varla geta trúað sínum eigin
augum.
„Hamingjan komi lil Tony“, sagði hann.
„Þú ællar þó víst ekki að fara að hæla þjer
af þvi að þú komið í morgunmatinn tvo
morgna í röð?“
„Jeg er kominn á fætur, eins og þú sjerð“,
sagði Tonv virðulega. „Þetta er afleiðingin
af því að vera frambjóðandi í Norður-Bal-
ham-kjördæminu“.
Ilann tók undir hönd Guys og leiddi hann
inn í vinnustofu sína. Var Spalding þar fyrir
og heið eftir honum með reykt flesk og egg.
„Þjer þurl'ið ekki að hiða Spalding“, sagði