Fálkinn - 22.10.1932, Blaðsíða 6

li
F A L K 1 N N
Sunnudags hugleiðing.
Yður ber að endurfæðast.
Nikódemus kom til Jesú um nótl.
Hann var eins og svo margir aðrir
ráðsettir sómamenn.sem bæði fyr og
síðar hefir skort þrek til að kann-
nsl við trú sína. Þeir eru nú fleiri
en nokkru sinni áður, sem af ótta
við mennina þora einu sinni ekki
að leita á fund Jesú að næturlægi,
hvað þá kaunast við liann fyrir
mönnum. Erl þú ef til vill einn
þeirra mörgu manna, sem af ótta
við mennina fara á mis við gleðina
í Guði, sæluna í samfjelaginu við
Jesú?
Minstu orða Jesú: „Þvi að hver
sem blygðast sín fyrir mig og mín
orð lijá þessari hórsömu og synd-
ugu kynslóð, fyrir hann mun og
Mannssonurinn blygðast sín, þegar
hann kemur í dýrð föður síns —“.
Ilvílik synd og smán, að syndugir
menn skuli skammast sín fyrir Jesú
Krist! — Flý þú að krossi frelsar-
ans! Lát þig gjálíft spott ei hræða!
Nikódemus kom til Jesú um nótt.
Það var nótt í tvöföldum skilningi;
því i hans eigin hjarta var niðdimm
nótt. Ofurlitil ljósskíma hafði þó
komist þar að er hann hlustaði á
vitnisburð Skirarans og frjetti síð-
ar af dásemdarverkum Jesú. Og i
því ljósi sjer hann að sál lians er
illa stödd, að sálarlifið er súkt, að
hann þarf læknis við. Og svo laum-
ast hann til Jesú að næturlægi, hul-
inn náttmyrkrunum, að sínu leyti
túns og sálarstríð hans var hulið
fyrir mönnunum.
Hin alvarlegasta og þýðingarmesta
barátta í lífi einstaklingsins, er æf-
inlega háð „um nótt“, án vitundar
rnnara, í myrkri einverunnar. Ivring
umstæðurnar og ýmsir ytri atburð-
i:.- hafa mikil og misjöfn áhrif á okk-
ur. En það sem máli skiftir og mesta
þýðingu hefir fyrir mótun þíns
innra manns, er einmitt baráttan
hið innra með þjer, sú barátta, sem
Guð einn og sjálfur þú þekkir. Þar
er ákveðið hverja þýðingu þessi
ytri áhrif hafa á líf þitt. Þar kemur
í ljós hvort verður þyngra á metun-
um áhrifin sem hrinda þjer frá
Guði, eða köllun hans, það sem dreg-
ur þig i áttina til hans. Þar lcýstu á
milli vanvirðu Krisls og guðsbarna,
og listisemda og unaðar heimsins.
Þar kýstu annaðhvort friðinn og
gleðina í Guðs rílci, eða skammvinn-
an syndaunað, sem að lokum hefir
dýpstu örvæntingu í för með sjer.
Menn glatast ekki vegna eins
glapparskots, heldur er glötunin
afleiðing lífs langrar baráttu, sem
æfinlega lauk með ósigri.
Mennirnir eru eins og hafið, þú
sjer hafflötinn ýmist spegilsljettaneða
úfinn eins og hraunbreiðu, en það,
sem býr í hyldýpinu botnlausa hef-
ir ekkert auga litið. Jeg sje húsið,
sem þú býrð í, en litla brjóstið þitt
hýsir heila veröld, en hvað þar fer
fram veit enginn nema Guð alsjá-
andi. — í ritningunni er sagt um
Jesú, „að hann þekti alla; og þurfti
þess ekki, að nokkur vitnaði við
manninn, því að hann vissi, hvað
með manninum bjó“. Og hann sagði
við Nikódemus: yður ber að end-
urfæðast. Þenna boðskap hefir harin
falið mjer að endurtaka: Takið
sinnaskiftum! Öll von er úti um þig
viljir þú ekki iðrast og láta frelsast
frá syndunum.
Hefir baráttan hið innra með þjer
knúð þig til Jesú? Eða ertu ef til
vill yfirborðslegur og gefur því sem
allra minstan gaum hvað sálarliag
þínum líður? Þú varst trúhneigður
einu sinni, en nú er trúhneigðin
eins og ávaxtalaus kvistur sakir æfi-
langrar vanrækslu.
Svo mikið er undir því komið
hvernig lifinu er lifað, að okkur öll-
um er þörf á hjálp algöðs Guðs. En
i og með Jesú Kristi er þjer gefin öll
Bræðrasöfnuðurinn 200 ára.
t'yrir alvöru. Söfnuöurinn telur
sig stofnaöan 21. ágúst 1732 og
ei liann því nýlega orðinn 200
ára. Þó að hann teldi sig innan
saxnesku þjóðkirkjunnar kaus
liann sjer sjerstaka stjórnar-
,.< fnd og tólf manna öldungaráð.
Safnaðarfólkinu var skift i ,kóra‘
eftir aldri og stöðu og eftir þvi
livört það er gift eða ógift og
handa ógiftu fólki voru reist
sjerstök „kórhús“. Átti þetta að
verða einskonar „filadelfiskur“
söfnuður, þar sem allir kristnir
menn gætu sameinast í innilegri
trú á Krist og i einlægu safnað-
arstarfi án tillits til mismunandi
trúarjátninga.
En eigi gat hjá því farið er
l'rá leið að rígur myndaðist milli
þjóðkirkjunnar og hræðrasafn-
nðarins og varð skipulag hans
óháðara kirkjunni er frá leið.
Arið 1741 gerði bræðrasöfnuður-
inn einskonar „sjersáttmála“ við
Krist og viðurkendi hann sem
liöfðingja sinn og hinn eiginlega
stjórnanda, en ekki var það fyr
en eftir dauða Zinsendorffs
(1760) að komið varð endanlegu
skipulagi á stjórn „herrnhut-
anna“. Samkvæmt þvi skiftast
hræðrasöfnuðirnir i fjögur aðal-
umdæmi, liið þýska, enska, og
norður-ameríska og suður-amer-
íska og hefir hvert umdæmi sína
eigin stjórn og kirkjuþing. Guðs-
Neuhernihiit, elsta trúboðsstöffin i Grænlandi.
Affalsioff bræffratrúboösins i Grænlandi, trúboösstööin Lichtenau.
Salmon Schumann hefir unnið þarft
verk með rannsóknum sínum á máli
ýmsra rauðskinna í Suður-Ameríku.
í lok 17. aldar voru farnar að
Kóma fram hugmyndir um
stofnun trúmálasambands, þar
sem gætu safnast saman áhuga-
inenn fvrir eflingu guðsríkisins
og trúariðkunum, án tillits til
þess tivað kirkju þeir teldist til.
„P:etistarnir“ voru upphafs-
menn að þessu og byrjunina
má rekja til hinna svonefndu
„máhrisku bræðra“, sem stofnað
höfðu nokkurskonar evangelisk-
an söfnuð í Tjekkóslóvakíu, á
landamærum Bæheims og Máhr-
en. Þessi söfnuður setti sjer það
lakmark að lifa í hlýðni við
landslögin, svo langt, sem sam-
viska þeirra leyfði, en heldur
eklci lengra, því að guðs lög væri
ofar mannalögum. Fjallræðan
var æðsta boðorð þeirra. Þeir
ueituðu að fara í stríð og sömu-
leiðis að vinna eið. — Stjórnin
i Áusturríki, sem þá rjeði lönd-
um í Tjekkóslóvakiu hafði ými-
gust á þessum ,kreddumönnum‘
og urðu þeir brátt fyrir ofsókn-
um. Flýðu þá margir úr landi í
ýmsar áttir. Af þessum flótta-
mönnum komust nokkrir til
Saxlands og fengu friðland á
Berthhelsdorff-óðali í Upp-Lau-
sitz. Var það eign N.L. v. Zimsen-
dorffs greifa, sem hafði alist upp
Titiibalð á Mattheusarguffspjalli,
þýtt á austur-mongólsku.
sú hjálp, sem þú þarfnast til að geta
þóknast Guði. Hann sje ljós þitt og
líf!
Tengchaw, 12. mai 1932.
Ólafur Ólafsson.
við lífsliyggju pietista og keyiit
óðalið i þeim tilgangi að koma
þar upp söfnuði, í anda heim-
spekinganna Speners og Francke
Tók Zinsendorff flóttamönnum
opnum örmum og fjekk þeim
land að byggja á og vorið 1722
hvrjuðu þeir að reisa þorp sitt,
er þeir nefndu Herrnhid en
þaðan kemur nafnið „Herrnhut-
i sem oft cr notað um bræðra-
söfnuðinn.
Það vur ekki fyr en 10 árum
siðar, að fast skipulag komst á
söfnuð þennan. Fyrstu árin var
lalsvert ósamkomulag í söfnuð-
inum, enda höfðu gengið í liann
olíkir menn úr ýmsum áttum, en
Zinsendorff kom á friði 1727 og
nú hófst vakningarhrevfingin