Fálkinn - 23.09.1933, Blaðsíða 6

6
F Á L lí I N N
Stúlkan frá Klondyke.
I.
„Það er aldrei hægt að átta
sig á kvenfólkinu“, sagði Ed-
ward Wilson námufræðingur,
„óg ástæðan er í stuttu máli sú,
að kvenfólkið er svo dutlunga-
fult. Það lætur altaf tilfinning-
arnar ráða og þessvegna verður
maður fyrir einhverju óvæntu
þegar maður neyðist til að hafa
konu fyrir samherja eða and-
stæðing“. Hann tottaði pipuna.
„En það er annars best að jeg
byrji á sögunni.-----—
EÍins og þið vitið er jeg steina-
fræðingur að uppruna og tók
doktorspróf á ritgerð um legu
málmæða og þetta varð til þess
að jeg fór að stunda námu-
verkfræði. Jeg held mjer sje ó-
hætt að segja, án þess að verða
talinn stórgrobari, að jeg sje
einn af færustu sjerfræðingum
nútímans, að þvi er snertir
málmertsa og málmæðar. Það
var forðum sagt um mig' í
gamni, að jeg gæti fundið á
lyktinni hvar gull væri i jörðu.
En það var nú ekki kunnátta
mín sem námuverkfræðingur
eða málmsjerfræðingur, sem
ollu því, að jeg fór til Klon-
dyke. Ónei. Jeg átti kunningja
— vinir höfðum við í rauninni
aldrei verið. Hann hafði farið
þarna norður í gullland 20. ald-
arinnar og svo sá jeg liann eklci
í mörg ár. Loks heimsótti hann
mig eitt kvöld í New York.
Hann átti auðsjáanlega ekki
langt eftir ólifað, enda dó hann
daginn eftir að hann gerði mjer
þessa heimsókn og sagði mjer
einkennilega sögu norðan úr
gulllandinu.
Hann hafði fundið auðuga
námu, auðugustu gullnámu
heimsins kallaði liann hana. En
liann hafði átt hatursmenn, sem
komust að því hvað hann hafði
fyrir stafni — þeir liöfðu fundið
námuna hans, sem var í gljúfri
er mjög erfitt var að komast í.
Og það höfðu þeir látið hann
svelta og vanmegnast í kuldan-
um í fjóra daga . Hann sýndi
mjer aðra höndin: nokkra fing-
iirna hafði hann mist af kali.
Honum liafði loks tekist að
komast undan og með aðstoð
Indíána komst hann yfir öræf-
in og til bygða. En hann var
einn og andstæðingar hans vold-
ugir. Hann gat ekki náð rjetti
sínum og þessvegna hafði hann
' omið suður í ríki til að fá
hjálp. Hann var nýkominn til
New York og hafði frjett af
tilviljun hvar jeg átti heima.
Og nú vildi hann framselja
mjer rjettindi sín, vegna þess
að hann vissi, að jeg mundi ekki
hafa af sjer.
Mjer fanst hann ekki alveg
með öllum mjalla. Hann hafði
lent í miklum mannraunum er
höfðu vist brenglað hann á
geðsmunum. En hann afhenti
mjer riss að uppdrætti og svo
sagði liann mjer að andstæð-
ingar sínir hjeti Kingsley &
Co, og vær-i þetta auðugt námu-
fjelag, sem rjeði með ofbeldi
öllu í Wolf City, smábæ þarna
norður á hjara veraldar, þar
sem lög og rjettur áttu ekki
npp á háborðið.
Jeg fjekk að sanna þetta und-
ir eins og jeg kom þangað. Gisti-
liúsið í bænum var ramgert
timburhús og var þar niðri
skáli, með langborðum og
bekkjum. Þegar jeg hað um að
leigja mjer herbergi þarna uppi
á loftinu og kvaðst vera námu-
fræðingur, fór gestgjafinn að
spyrja mig spjörunum úr. Hvort
jeg væri ráðinn hjá Kingsley &
Co? Þegar jeg neitaði því varð
hann efins á svipinn. Hann
spurði mig enn í þaula og þeg-
ar jeg svaraði, að jeg væri þarna
kominn á eigin vegum neitaði
hann að hýsa mig.
Hann var skuggalegur yfir-
litum, og skamt frá honum
sátu fjórir skeggjaðir slánar,
sem hefðu liæft vel til þess að
aðstoða í glæpakvikmynd. En
jeg er sjálfur enginn örkvisi
og liefi stjórnað æfintýramönn-
um úr öllum áttum við oliu-
lindirnar í Mexícó.
Jeg endurlók bónina um að
fá herbergi og þegar gestgjaf-
inn ypti öxlum við því og sneri
frá mjer þreif jeg í liálsmálið
hans. Jeg var vel að manni í
þá daga og Ivfti honum i hend-
inni og slengdi honum fram á
gólfið. Jeg ljet hann standa upp
og svifti svo af honum skamm-
bysSunni og ljet hann þurka
gólfið ennþá nokkrum sinnum.
Svo rjetti jeg honum skamm-
byssuna kurteislega og hað um
gestabókina.
Hann gaf mjer ljótt hornauga,
en jeg liafði fingurinn á gikkn-
nm á langri skammbyssu, sem
:;tóð upp úr vasa mínum, og
var einstaklega kurteys. Hann
muldraði eitthvað. Og jeg fjekk
herbergi. En þá tók jeg eftir
að einn af skeggjuðu bófunum
hvarf út i skyndi. Hann ætlaði
víst að tilkynna fleirum komu
þessa einkennilega gests.
Jeg fjekk að vita í livaða
bjálkahúsi skrifstofa Kingsley
& Co væri og fór þangað sam-
stundis. Jeg mætti bófanum af
gistiliúsinu; hann var að koma
út úr skrifstofnni þeguar mig
bar þar að og gaut til mín
augunum. Skrifstofufólkið liafði
fengið að vita um komu mína.
Mjer fanst vænlegast að fara
engar krókaleiðir og afrjeð að
biðja um stöðu lijá fjelaginu
og átta mig á öllu áður en jeg
færi að reka málið, sem kunn-
ingi minn sálaði — hann hjet
John Smith liafði falið mjer.
Jeg liafði starfað í kuldabeltinu
áður, og að skilja mann eftir i
já, eins og þeir höfðu gert
við hann, var hreint banatilræði.
Þeir skyldu svei mjer ekki deyja
í syndinni!
Hurðin inn að innri stofunni
stóð upp á gátt og jeg heyrði
lijarta og lireimfagi’a kvenrödd
segja: „Jeg geri það ekki. Ald-
rei!“ sagði hún áköf, en einhver
andmælti tautandi með hásri
röddu.
Jeg' stóð í dyrunum og varð
liissa á að sjá svo prýðilega
skrifstofu á þessum stað. Dúkur
á öllu gólfinu, gild Chesterfield-
húsgögn og Ijómandi mahogni-
skrifborð. Opinn arinn úr dökk-
um slípuðúm steini og gler-
skifa í messingumgjörð fyrir
framan, til að varna því að
neistar fjellu á gólfið. Við
gluggann stóð töfrandi fögur
stúlkaj. Kornung, grannvaxin
með mikið glóbjart hár. Hiti
var í kinnunum og reiði brann
i augunum og jeg myndaði mjer
þegar skoðun á öllu sem væri
að gerast.
Við skrifborðið stóð einstak-
lega tuddalegur maður. Hár og
herðibreiður, með lirottalegasta
andlitið, sem jeg liefi enn sjeð.
Hann virtist líka vera i æsingi.
Hann vatt sjer við eins og eld-
ing þegar hann sá mig, þreif
loðhúfu sína og dikaði út, án
|>ess að mæla orð.
Iiún liorfði á el'tir honum,
svo sneri hún sjer að mjer og
það sló mig hve mikill vilja-
kraftur var i andlitinu. Stúlkur,
sem alast upp þarna norður frá
í kalda en hreina loftinu fá
meiri skapgerð en eftirlætis-
drósirnar í stórborgunum.
•W
Jeg varð þegar fyrir miklum
áhrifum af lienni. Og líklega
hefir hún orðið þess vör, þvi
að svipurinn mildaðist, svo
brosti hún og ypti öxlum. Jeg
vorkendi henni. Auðvitað var
hún í klónum á þessum lirotta,
sem var nýfarinn út. Hvað
skyldi hann liafa verið að
heimta af henni? Horfurnar um
málareksturinn fyrir veslings
John Smith fóru versnandi.
Hann var dauður og grafinn
og liún var þarna ljóslifandi og
í klóm sömu þrælmennanna,
sem áttu sök á óförum lians.
Ivannske gæti jeg slegið tvær
flugur í einu höggi.
En jeg mátti ekki koma þarna
askvaðandi og hjóða henni hjálp
mína undireins. Þetta varð að
koma smátt og smátt. Jeg
lmcigði mig og sagði til nafns
míns. Hún kinkaði kolli. „Miss
Grace“ sagði hún. Mjer þótti
kynlegt að hún skyldi nefna
fornafnið, en það var víst til
siðs þarna.
Jeg baðst þess að komast í
þjónustu Kingsley & Co og hún
liorfði undrandi á mig. „Hver
veit“, sagði hún. „Ef þjer vilj-
ið ganga heim á gistihúsið aft-
ur, þá skal jeg láta yður yita
fyrir kvöldið“.
Jeg ætlaði að sýna lienni skír-
teini mín en liún hristi höfuð-
ið. „Við skeytum ekki um nein
skírteini hjer“, sagði hún, „skír-
teinin ljúga altaf, við látum
staðreyndirnar skera úr, hvort
okkar fólk dugir eða ekki. Ef
þjer verðið ráðinn verður þess
skamt að biða að þjer verðið
rekinn ef þjer dugið ekki“.
Jeg skotraði til liennar augun-
um. Hún þóttist vera kven-
maður fyrir sinn hatt, en henni
fór ekki vel þessi tónn.
„Jæja, þjer heyrið frá okkur“,
sagði hún og jeg skildi að liún
ætlaðist til að jeg færi.
Tveimur tímum seinna fjekk
jeg hoð um, að jeg gæti byrjað
að vinna þegar i stað, og þegar
jeg kom á skrifstofuna stóð
hún við gluggann, en skugga-
haldurinn, sem jeg hafði hitt
áður sat við skrifborðið. Hann
lagði fyrir mig nokkrar spurn-
inga og af þeim gat jeg ráð-
ið, að hann vissi hvað hann
söng. Hann virtist ánægður með
svör mín. „Þjer fáið stöðuna“,
sagði hann og leit um leið til
stúlkunnar. Þjer munuð víst
helst kjósa að fara upp með
ánni í gullleit? Þar er fjöldi al'
ókunnum svæðum, sem bíða
þess að einhver finni þau“, sagði
hann.
Jeg gat vai'la leynt gleði
minni, að fá svona fljótt færi
á að rannsaka einmitt þann stað,
sem erindi mitt var við bundið,
og jeg tók eftir að þau litu aft-
ur hvort á annað. Hefði jeg gætt
mín betur mundi jeg eftir vill
liafa komist lijá miklum óþæg-
indum síðar. En morguninn eft-
or vorum við skuggabaldurinn
og jeg komnir á stað á sleða
upp ísana á ánni. Æfintýrið var
byrjað.
II.
Loks staðnæmdumst við hjá
kofa einum, Bjarnaveiðarakof-
inn hjet liann. Þar var eyðilegt
umhverfis, risafurur gráar af
elli á stangli og alt sundurgraf-
ið af djúpum gjám.
„Jæja, þá læt jeg yður lijer
eftir um sinn! Þjer finnið vistir
í kofanum þarna“, sagði föru-
nautur minn. „Jeg verð að
halda áfram“.
Jeg var þrjá daga í kofanum.
Fann ríkar kvartsæðar í ýmsum
gjánum og sá, að hjer voru
miklir möguleikar. Merkilegt að
þessi staður skyldi elcki hafa
verið rannsakaður áður. En
Kingsley & Co mundi varna
öðrum að koma þangað. 1 þjón-
ustu þessa fjelags væri eintóm-
ir þorparar, hugsaði jeg. Jeg
hlakkaði til að fá að standa aug-