Fálkinn - 23.09.1933, Blaðsíða 13

F Á L K I N K
13
1 2 3 n 4 m 5 6 7 8
9 lii M 10 11 m 12
n 13 14 15 * 16 m
17 m 18 | m 19
Hf 20 21 11 22 M 23 m
m 24 25 m m 26 27 M
28 1 i
m 29 m n 30 Hf
31 m 32 m 33 34 11 35 $ 36
37 | m 38 39 40 1 1
m 41 4 2 43 jgg
44 45 m m 46 1 | m M 47
48 m \m 49 l
Krossgáta nr. 97.
Skýring. Lóðrétl.
1 .skell'ing. 2 hljóð. 3 Jökull. 4
bragð (danskt). 5 Alm. skammstöf-
un. 7 Barði. 8 vesalingur. 9 lítil
hljómsveit. 10 sorgarmerkin. t2
Óskar. 13 pera. lfi hæð. 18 tóm.
23 oft á hurðum (flt.). 24 púði.
25 auki. 27 dýr. 31 bætur. 32
buna. 33 oft á veiðarfærum. 3fi
dýr (þf.). 38 sölt. 39 fjall. 40 ein-
kennistala. 42 blettur. 44 hluti af
kattarlöpp. 4fi á skipum (flt.). 49
kall.
Skýring. Lárétt.
1 svin. 6 kömu sér saman. 11
syni. 12 borg í Afríku. 14 sofa.
15 reiðmenn. 17 vegir. 19 fugl.
20 „Lasso“. 21 brjóstsykurgerð. 22
málmur. 24 dýr þf. 25 dökkir. 2fi
drykkur. 28 ástaratlot. 29 andast.
30 efni, sem notað er þá er götur
eru steinlagðar. 32 dýr. 34 far. 35
ástand, sem vatn getur verið í.
37 fyrir utan. 39 óþekt. 41 alheims-
mál. 43 ilát. 45 galdrakerlingar.
47 óp. 48 fara á veiðar. 50 kveu-
mannsnafn. 51 ástar-.' 52 vond í
skapi.
Lausn á krossgátu 96.
Lóðrjett. Ráðning.
1 krati. 2 oj. 3 móa. 4 karakúl-
kindur. (> hús. 7 L. H. 8 Dofri. 10
fuss. 11 strá. 13 hagaganga. 17 bi.
15 an. ltí kvongaður. 21 klóra. 23
linna. 24 tap. 25 kví. 26 sis. 27
kur. 31 hláka. 33 farg. 34 snið. 36
ögrun. 38 K.A. 39 Ag. 42 fró. 43
urr. 45 ár. 47 ku.
Lárjett. Ráðning.
1 Kommi. 5 íhald. 9 R. J. 10
fas. 12 ho. 13 haburlask. 17 tía.
18 ísarn. 19 vor. 20 G. K. 22 ská.
véllingur. 29 parí. 30 snar. 32 Na.
23 lo. 24 talk. 26 sink. 28 sagó-
33 fis. 37 lag. 38 kanna. 40 urg. 41
afardigur. 44 ká. 46 guð. 47 ku. 48
Arnór. 49 hraun.
Haldið öilu á heimili yðar sem nýmálað væri, dreyfið
Vim á deyga ríu, og sjáið hvernig litirmr endurnyjast
við nuddið. Ryk og ónnur óhreimndi hverfa ur
krókum og kymum, og allt verður hjart og glan-
sandi, sem nýmálað væri, þegar þjer notið Vim.
Þjer hafið ekki hugmynd um, hversu hejmili yðar
getur verið yndislegt, fyr en þjer hafið reynt vim,
%#| ^ # HREiNSAR ALLT
W I ItI og FÁGAR
S.EVER BROTHERS LIMITED, PORT SUNLIGHT, ENGLANl) - M ^ 232 3S I
MeistariVorst
Skáldsaga eftir Austirt J. Small (,Seamark‘)
lag. Maine þekkti, að þetta var enn einn
sýklagróður, sem var um það bil að verða
fullþroskaður.
Eiturbyrlarinn leil alvarlega á hitamæl-
ana, sern voru innan í geymunum, tók síð-
an sprautu og dældi inn í þá rotnandi kjöl-
seyði, gegn um lokið. Geymarnir voru þeg-
ar utanáskrifaðir með nafni ákvörðunar-
staðarins og trjekassar, sem átti að flytja
þá í, stóðu tilbúinr bak við þá.
Hin mikla sókn nálgaðist stund sína,
og Vorst var hingað kominn til annars en
að setja vjelina í gang. Hann gekk að báu
skrifborði og tók að skrifa með feikna
braða. Hann skrifaði á dulmáli, langar
rollur af forskriftum til lielstu samverka-
manna sinna víðsvegar um landið. Einstöku
sinnum þurfti bann að lita á dulmálsbókina,
sem var rjett við olnboga hans, en að mestu
leyti skrifaði liann hjálparlaust eftir minni.
Hann var svo einbeittur að starfinu, að alt
annað gleymdist lionum.
Maine skoðaði þessa töf eins og hverja
aðra ráðstöfun l'rá forsjóninni. Hann gekk
fram úr skoti sínu, og læddist á tánum að
manninum, sem sat álútur. Vorst, sem var
allur niðursokkinn í verk sitt, tók ekki eft-
ir neinu. Fét fyrir ftet læddist Maine að hon-
um og fet fyrir fet minkaði fjarlægðin á
mill þeirra.
Maine átti ekki eftir nema fjögur skref,
þegar hann með eftirtekt sinni varð þess
var, að Vorst var ekki lengur að skrifa.
Hinn magri og hrikalegi maður, sem hall-
aði sjer fram yfir skrifborðið, var smátt
og smátt að stirðna upp, og það var einna
líkast því, sem hann rjetti úr sjer til þess
að taka á móti höggi eða stökkva snögg-
lega upp. Maine gat sjeð, að hárin aftan á
lmakka hans hreyfðust ofurlítið, er vöðv-
arnir undir skinninu hörðnuðu. Hægri hönd
bans hreyfðist út á við, svo að rjett var hægt
að sjá á henni hreyfingu, og í áttina til að-
al-rafsnerilsins, sem var á veggnum bjá
skrifborði hans. Hann þurfti ekki annað en
snerta hann og þá mundi allur hinn geisi-
stóri salur verða aldimmur, svo ekki sæi
liandaskil, en sú dimma yrði umkringd af
dauðanum i hundruðum skelfilegra mynda.
Ef þjer lireyfið liendina, fáið þjer skot
gegnum liausinn. Það brakaði í orðunum
eins og þegar rafstrauumr skammhleypur
á votum vír. Vorst dró hægt að sjer hend-
ina, án þess að segja orð.
Hver — liver er þarna? næstum livísl-
aði hann. í fyrsta sinni á ævinni vottaði
fyrir einhverju sem líktist liræðslu af rödd
hans. Svo brá honum við þessa snöggu og
óvæntu heimsókn og hljóminn af rödd hinna
miskunarlausu djöfla, sem töluðu gegn um
komumann, að hann varð dauðaskelfdur.
— Kellard Maine ? Hann virtist eiga bágt
með að korna út úr sjer spurningunni.
— Já. Snúið yður við! Svarið var með-
aumkvunarlaust og grimmt. Það var misk-
unnarlaust — það var sjálft liatrið i orðunt.
Vorst sneri sjer við. Og þessir tveir menn
horfðust í augu, og ekki nenta þriggja skrefa
bil á milli þeirra. 1 hendi Maines var þung
lögregluskantmbyssa og lilaupið á henni
beindist beint á höfuð Vorsts, án þess að
skjálfa minstu vitund.
Mjer finst þjer korna nokkuð seint,
sagði Vorst. Eiturblandarinn með mann-
drápsglampa i augununt, sent gaf Maines
ekkert eftir, reyndi að konta andliti sínu
í djöfullega illmannlegt glott.
Valla of seint, svaraði Maine. Hann
benti nteð höfðinu á hinar geisilegu birgðir
af eitri, sem vörugeymsluhúsið var fiilít af.
Vorst iiristi höfuðið og leit á klukkuna.
Þjer liafið vilst, sagði liann. — Eftir
sex mínútur kemur lið mitt. Allur Lund-
únaher minn tckur þátt í þessari herför.
Þrjú lntndruð manns. Bátarnir eru þegar
komnir af stað niður eftir ánni. Koma eft-
ir sex mínútur, sem sagt. Þjer hafið ekki
einn möguleika af miljón til þess að stöðva
mig.
Þrjú hundruð? Allur djöflahópurinn?
Guði sje lof fyrir það. Og nú skal jeg segja
yður eitt: Hvorki þjer nje einn einasti púki
af liði yðar kemst hjeðan lifandi. Það er
ekki til nema einn öruggur staður fvrir